Η αδικαιολόγητη σιωπή της ΝΔ απέναντι στις κατηγορίες του ΠΑΣΟΚ κατά Καραμανλή

Μιλώντας στη Βουλή η Πρόεδρος του ΚΙΝ.Α. κατηγόρησε μεταξύ άλλων τον Πρωθυπουργό λέγοντας: «…Σας κατηγορούμε για τη διαρκή εμφυλιοπολεμική ρητορική. Για το μίσος και το δηλητήριο που χύνετε στη δημόσια ζωή του τόπου. […] Για τον λαϊκισμό…». Αν κάπου ταιριάζει το «δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου είναι εδώ. Γιατί αν ένα κόμμα ευθύνεται για την αναβίωση των εμφυλιοπολεμικών παθών και της ρητορικής του λαϊκισμού και του μίσους στη περίοδο της μεταπολίτευσης αυτό είναι αναμφισβήτητα το ΠΑΣΟΚ.

Στο πλαίσιο της συζήτησης που έγινε στην εκπομπή του ΣΚΑΪ «Γνωρίζοντας την ιστορία μας: Η ελληνική ιστορία από το 1967 ως και το 2000» στις 18/2/2018 ο Ν. Μαραντζίδης αναφέρθηκε σε δύο και μισή διαιρέσεις που ταλαιπώρησαν την Ελλάδα από το 1946 μέχρι το 1967. Η πρώτη, ερχόμενη από το παρελθόν αμβλυμμένη αλλά ζωντανή, ήταν η διαίρεση σε Βενιζελικούς και Βασιλικούς.

Η δεύτερη προέκυψε από τον εμφύλιο και τις γενικότερες παγκόσμιες αλλά και Βαλκανικές εξελίξεις που χώρισε τον κόσμο σε υποστηρικτές είτε της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας είτε της Λαϊκής Δημοκρατίας (Δικτατορία του Προλεταριάτου). Τέλος ή τρίτη η «μισή» εμφανίστηκε μετά το 1961 και επεδίωξε την διαίρεση της κοινωνίας σε «Δεξιά» και «αντί – Δεξιά».

Από αυτές τις δύο και μισή διαιρέσεις μόνο η δεύτερη είχε ιδεολογικό υπόβαθρο και κίνητρο. Η πρώτη ερχόταν ως απόηχος της σύγκρουσης μεταξύ Βενιζέλου και Κωνσταντίνου, με ευθύνη του δεύτερου, από την οποία προέκυψαν δύο «στρατόπεδα» με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα που ταλαιπώρησαν τη χώρα για δεκαετίες.

Σε καμία περίπτωση όμως η τοποθέτηση στο στρατόπεδο των Βενιζελικών δεν σήμαινε, για την πλειοψηφία τουλάχιστον, ιδεολογική αντίθεση στο θεσμό.

Η άμβλυνση αυτής της διαίρεσης οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στο γεγονός ότι από το 1941 και μετά το Παλάτι ευνοούσε την παράταξη των Φιλελευθέρων ασφαλώς υπηρετώντας κυρίως τις δικές του σκοπιμότητες.

Η γέννηση της τρίτης διαίρεσης, της «μισής», κατά τον κύριο Μαραντζίδη έχει «πνευματικούς γονείς» τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Ήταν ένα προφανώς στερούμενο ιδεολογικού υπόβαθρου, αμοραλιστικό αν και ευφυές, εγχείρημα το οποίο μετέθεσε τη διαίρεση από το δίλημμα Δημοκρατία ή Κομμουνισμός στο Δεξιά ή αντιδεξιά.

Η διαίρεση αυτή τοποθετούσε στο ίδιο στρατόπεδο το κατ’ ευφημισμόν Κέντρο με το καλυπτόμενο πίσω από το «πολιτικό παραβάν» της Ε.Δ.Α. Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ήταν το τελευταίο που έδωσε κυρίως τα «αγωνιστικά καύσιμα» στην Ένωση Κέντρου τόσο κατά τον «ανένδοτο» όσο και μετά τα «Ιουλιανά».

Δεν ήταν όμως μόνο η προσχηματική πολιτική διαίρεση, υπήρξε και συνειδητή απόπειρα σπίλωσης του Καραμανλή και Υπουργών του (ανάμεσά τους και ο Παπαληγούρας) για υποτιθέμενα σκάνδαλα με την επιχείρηση παραπομπής τους στο ειδικό δικαστήριο το 1965.Την ηγεσία αυτού του αντιδεξιού κινήματος κατέλαβε, αποσπώντας την από τον εμπνευστή της, ο Ανδρέας μετά την πολιτική αφύπνιση του το 1964.

Μετά τη Μεταπολίτευση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ανήγαγε σε κεντρική του στρατηγική την αναβίωση ενός αναίμακτου εμφυλίου.

Τα χωριστά καφενεία, η κατάλυση της ανεξαρτησίας της κρατικής μηχανής, το μίσος που γεννούσε η νοοτροπία του «περιούσιου λαού» που είχαν διαμορφώσει τα στελέχη και οι οπαδοί του κινήματος, οι πρακτικές που θύμιζαν τριτοκοσμικά εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα, δίχαζαν τον λαό. Μπορεί, μετά το 1985 το Κ.Κ. να συνειδητοποίησε ότι είχε χρησιμοποιηθεί ως όχημα για την εγκαθίδρυση αυτού που ο Καστοριάδης χαρακτήρισε ως «οιονεί ολοκληρωτική κατάσταση» αλλά ήταν αργά. Ήδη ήταν βαθειά χαραγμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο η διαχωριστική γραμμή. Η «Δεξιά» και οι «άλλοι». Το σύνθημα «απόψε πεθαίνει η Δεξιά» καθόριζε τη στάση της πλειοψηφίας των στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Όταν λοιπόν η Πρόεδρος του ΚΙΝ.Α. μιλάει για εμφυλιοπολεμικές πρακτικές θα πρέπει να είναι πιο προσεκτική.

Όπως θα πρέπει να είναι και πιο προσεκτική στην προσπάθεια ενοχοποίησης της Ν.Δ. για τα οικονομικά αδιέξοδα και τη χρεωκοπία.

Γιατί ανεξάρτητα από τα λάθη και τις επιμέρους ευθύνες που έχει και η συντηρητική παράταξη είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι την κύρια ευθύνη την έχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο το 1981 παρέλαβε το χρέος στο 30% και το 2004 το παρέδωσε στο 112% του ΑΕΠ. Μεσολάβησε μόνο η 3ετής «Δεξιά παρένθεση» όπως με περίσσια «πολιτικού ήθους» είχε χαρακτηρίσει το κίνημα την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η ανεξήγητη και αδικαιολόγητη σιωπή των στελεχών της Ν.Δ. στις κατηγορίες που εξακοντίζουν η πρόεδρος και στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατά του Καραμανλή υποσκάπτει το ηθικό των ψηφοφόρων της και αποδυναμώνει την προσπάθειά της να απαλλάξει τη χώρα από την εκσυγχρονισμένη παραλλαγή του, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α..

Η προσδοκία της μελλοντικής «κυβερνητικής σύμπραξης» είναι μεγάλη παγίδα. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε πριν να είναι αργά.