Η κλειδαρότρυπα, ο φασισμός και η (επιλεκτική) ευαισθησία…

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το κύμα συμπαράστασης στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη με αφορμή την καταγγελία του ότι δέχθηκε “πολιτικό εκβιασμό” υπό την απειλή δημοσιοποίησης ενός βίντεο με προσωπικές του στιγμές. Με ενδιαφέρον, όχι όμως και με ιδιαίτερη αισιοδοξία.

Διότι είναι προφανές πως, για ακόμα μια φορά, αυτοί που συμπαρίστανται είναι όσοι κινούνται στην ίδια πολιτική σφαίρα με τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων. Δεν διάβασα ανακοινώσεις, δεν είδα δημόσιες δηλώσεις κατά της “δημοσιογραφίας της ζούγκλας” από στελέχη άλλων κομμάτων ή από προσωπικότητες του δημόσιου βίου.

Μήπως, επειδή ο Σακελλαρίδης είναι… ΣΥΡΙΖΑ του αξίζει να διασύρεται; Ή… πρέπει διότι δεν έκανε το “ντηλ” που αναγκάστηκαν να κάνουν άλλοι; -γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι το πολιτικό μας σύστημα απαρτίζεται από φανατικά εγκρατείς υπηρέτες του Opus Dei που αυτομαστιγώνονται στην ιδέα, μόνο, μιας ερωτικής φαντασίωσης…

Γνώριμη η επωδός: “που να τα βάζεις τώρα μ’ αυτά τα μιντιακά συστήματα”…

Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική. Είναι γνωστό ότι το βίντεο -υπαρκτό ή όχι, πρωτότυπο ή κατασκευασμένο, δεν γνωρίζω- κυκλοφορεί σε δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία σε κοινή θέαση. Τουλάχιστον τρεις συνάδελφοι μου είπαν ότι το είδαν. Η ζημιά που είχαν σκοπό να προκαλέσουν αυτοί που το διακίνησαν, έγινε. Κι απ΄ όσο γνωρίζω, έως σήμερα, καμια αρχή (Δικαιοσύνη ή εκ των πολλών Ανεξαρτήτων που έχουμε ως προοδευτική μεσοευρωπαϊκή Δημοκρατία;;;) δεν έχει κινηθεί πρωτοβουλιακά.

Το δικαιϊκό σύστημα μπορεί να εξοργίζεται όταν διακινούνται τα “προσωπικά δεδομένα” της μισθοδοσίας ή τα περιουσιακά στοιχεία ανώτατων δημοσίων λειτουργών, υπουργών και άλλων τινών, παραμένει σε αγρανάπαυση, ωστόσο, όταν ένα πρόσωπο διασύρεται με αυτό τον τρόπο.

Όμως, οφείλω να επισημάνω και το εξής προς όσους εκδήλωσαν αμέσως την συμπαράστασή τους στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Ίσως και στον ίδιο και τους συντρόφους του.

Για να έχει αξία και η συμπαράσταση και η καταγγελία της δημοσιογραφικής ζούγκλας πρέπει να παρεμβαίνεις δυναμικά στο πρώτο, δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο κρούσμα κι όχι μόνο στο εικοστό πρώτο. Πρέπει να είσαι το ίδιο σκληρός στην καταγγελία σου όταν διασύρεται ο άσημος, ο πολίτης, ο συνάδελφός σου ο δημοσιογράφος.

Όσοι έχουν/με υποστεί παρόμοιους (μικρούς αναμφισβήτητα σε σύγκριση με αυτόν που υφίσταται ο Σακελλαρίδης, ή τα παλιά χρόνια ο Στέφανος Κορκολής) διασυρμούς, είδαμε τους ίδιους ευαίσθητους ανθρώπους να αδιαφορούν και κάποιους ίσως να επιχαίρουν.

Είμαστε όλοι με τον Σακελλαρίδη, λοιπόν. Αλλά και με όλους τους άλλους. Διότι, τελικά, εκείνο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι η ευτέλεια, η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός και οι μικροί επικίνδυνοι φασισμοί που διαβρώνουν ότι δεν έχει ακόμα διαβρωθεί. Δευτερευόντως τα πρόσωπα…