«Έναν πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στη φυλακή, τον στέλνεις στο σπίτι του»

«Έναν πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στη φυλακή, τον στέλνεις στο σπίτι του».
Η φράση αποδίδεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και αφορά τον Ανδρέα. Η ουσία της επιβεβαιώνεται από τον Ι. Βαρβιτσιώτη σύμφωνα με τον οποίο ο Κ.Κ. είχε προειδοποιήσει τον Μητσοτάκη ότι: «αν τα στοιχεία τα οποία υπήρχαν εναντίον του Α. Παπανδρέου δεν ήταν συντριπτικά, όχι μόνο θα αθωωνόταν, αλλά θα ενισχυόταν και πολιτικά». Η απάντηση του τελευταίου ήταν ότι «τα στοιχεία είναι κάτι παραπάνω από συντριπτικά. Με αυτά θα τελειώσουμε άπαξ διά παντός με τον Παπανδρέου». Η κατάληξη της ιστορίας είναι γνωστή. Ο Ανδρέας αθωώθηκε, έστω και οριακά (7-6), και επανήλθε θριαμβευτικά με 47% στις εκλογές του 1993.

Όταν η ιστορία δεν διδάσκει επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Κανένας από τους «παροικούντες στην Ιερουσαλήμ» δεν αμφιβάλει ότι στη χώρα έχει διακινηθεί άφθονο και μαύρο πολιτικό χρήμα. Οι πάντες γνωρίζουν ή υποθέτουν βασίμως ότι ο χώρος του φαρμάκου ήταν ένα από τα πεδία στα οποία η διαφθορά είχε ανθίσει τροφοδοτώντας το μεγαλύτερο μέρος όλου του κυκλώματος από την πολιτική εξουσία μέχρι τους λειτουργούς της υγείας. Όμως άλλο είναι οι εικασίες, ακόμα και η βεβαιότητα περί της εμπλοκής κάποιου, από τη διαδικασία απόδειξης ή οποία ιδιαίτερα όταν αφορά σημαίνοντα πρόσωπα καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής.

Πέραν αυτού πολλάκις οι διαχειριστές της εξουσίας επωμίζονται «αμαρτίες» του περιβάλλοντός τους, όπως επισημαίνει ο Κοττάκης «Ιστορικοί συνεργάτες του Ανδρέα με διαβεβαίωσαν ότι ο Παπανδρέου δεν πήρε ποτέ χρήματα από τόν Κοσκωτά. ότι ή παροιμία -αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα- έχει και αντιστροφή ανάγνωση» χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ίδιοι απαλλάσσονται από τις πολιτικές ευθύνες. Είναι άλλο πράγμα όμως οι ποινικές ευθύνες καθώς και η διαδικασία απόδοσής τους.

Όταν στην ιστορία της Novartis εμπλέκονται 10 σημαντικά πολιτικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων πρωθυπουργοί και τέως αρχηγοί κομμάτων η διαδικασία θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένη από κάθε υποψία πολιτικής σκοπιμότητας. Δυστυχώς στο συγκεκριμένο τομέα η κυβέρνηση επέδειξε μια ακατανόητη και πολιτικά ανόητη πρεμούρα. Το επισημαίνει και ο φιλικός της τύπος. Το ΕΘΝΟΣ για παράδειγμα σε άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «αχρείαστος» συνιστά, απευθυνόμενο στον Πολάκη, να αναζητήσει «θεραπεία στη σιωπή».

Όμως και από την άλλη πλευρά η βιασύνη και η υπερβολή είναι κακός σύμβουλος. Το αυτονόητο δικαίωμα της υπεράσπισης της τιμής και της αξιοπρέπειας προσώπων δεν πρέπει να μεταβάλλεται σε συνολική θεσμική αμφισβήτηση. Οι δικλείδες ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης δεν διαμορφώθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια.