Οι δύο αδυναμίες της Αριστεράς που θα κρίνουν το μέλλον Ελλάδας και Ευρώπης

H δικομματική μνημονιακή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν χρειάζεται άλλο δάνειο, παρά μόνο χρονική παράταση αποπληρωμής(!).

Κανείς δεν τους παίρνει σοβαρά, πια, υπόψη… Και οι εμπειρότεροι, γνωρίζουν ότι δεν διαθέτουν κανένα δικό τους σχέδιο κι ότι θα πράξουν ό,τι τους υποδείξουν.

Πρώτος και καλύτερος ο θεματοφύλακας της επικυριαρχίας και του “γερμανικού ιμπέριουμ” ο Β. Σόιμπλε. Ετοιμάζει νέο δάνειο τάξεως 20 δισ. ευρώ, περιτυλίγοντας το κατάλληλα για να εξυπηρετήσει και τις πολιτικές σκοπιμότητες τις περιόδου και την σοβαρή πιθανότητα “επικίνδυνης αστάθειας από την άνοδο της Αριστεράς”.

Δάνειο, λέει, χωρίς άλλες επιβαρύνσεις για τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία! Ποιοι το λένε; Σε ποιους; Μετά από ποια πορεία βύθισης κι αποσάθρωσης; Και σε ποια στιγμή;

Γίνονται φανερά τα παρακάτω:

1. Τα πραγματικά κέντρα διαισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία μη έχοντας άλλο τι να χάσει μπορεί να οδηγήσει στο χαμό και άλλους… Και η χρονική αυτή στιγμή έχει προαγγελθεί, είναι εκείνη που όλη η Ευρώπη θα κοιτάζει στο Νότο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα (Μάιος 2014): σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου…

2. Η μεγάλη υπόθεση: για μια άλλη προοπτική, παρ΄όλα αυτά, μπορεί να αστοχήσει και η υπαναχώρηση να αποδειχθεί μοιραία, από δύο αδυναμίες που ήδη δείχνουν τα σημάδια τους.

Συγκεκριμένα: Η πρώτη αφορά στις αντιφάσεις, τα κενά και τα ρήγματα στην προοδευτική ελληνική αντιπολίτευση και ιδιαίτερα στην κυρίαρχη, σήμερα, δύναμη της, τον ΣΥΡΙΖΑ (όπου, με τις επιλογές του στις περιφερειακές – δημοτικές εκλογές μπορεί να “γκριζάρει” την προοπτική βέβαιης επικράτησής του, μετατρέποντας ένα κερδισμένο παιχνίδι σε “ντέρμπι”, αλλά και να οπισθοχωρήσει σοβαρά λόγω των πολύ σημαντικών πολιτικών ρηγμάτων, οργανωτικών και στελεχιακών κενών του).

Η δεύτερη αδυναμία, αφορά στην ευρωπαϊκή Αριστερά, και κατά τρόπο, σημαδιακό επιφορτίζει πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού επικεφαλής της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι ο Α. Τσίπρας. Σε τμήματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς φαίνεται ότι εκείνη η εκτίμηση “περί πολιτικών εκπροσώπων της εργατικής αριστοκρατίας των ιμπεριαλιστικών κέντρων” έχει πλήρη εφαρμογή και ιδιαίτερα στις μέρες μας, την εποχή τούτη της βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης.

Και δεν μιλάμε εδώ για την πλήρως αφομοιωμένη – ενσωματωμένη σοσιαλδημοκρατία, αλλά σημαντικό μέρος της άλλης, ριζοσπαστικής Αριστεράς (όπου, π.χ., εμβληματική, αλλά και επιβεβαιωτική της κριτικής μας, είναι η θέση της “Die Linke”). H ευρωπαϊκή Αριστερά βρίσκεται πολύ πίσω από τα πραγματικά διακυβεύματα, για σήμερα και για το αύριο. Ενώ, καταθλιπτικό αποβαίνει το βάρος τμημάτων της, όπου αντί για ένα συνολικό, αποφασιστικό σχέδιο αλλαγής και μετασχηματισμού της Ευρώπης και εξόδου των βασανισμένων περιοχών του Νότου από την καταστροφική κρίση, κυριαρχούν μητροπολιτικές αντιλήψεις και οικονομικοί εθνοκεντρισμοί.

Από την έγκαιρη και καλοσχεδιασμένη αντιμετώπιση αυτών των δύο αδυναμιών θα κριθούν πολλά για το άμεσο μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης, των κοινωνιών τους και των προοπτικών τους.

Από την πρώτη στιγμή, αλλά και πολύ παλαιότερα, υποστηρίζαμε ότι η Λύση στο πρόβλημα εξόδου από την κρίση αρθρώνεται σε δύο αλληλοσυμπληρούμενα επίπεδα: το εθνικό (ελλαδικό-ελληνικό) και το ευρωπαϊκό, με όλες τους τις αντιστοιχίσεις: πολιτικές, κοινωνικές, ιδεολογικές, παραταξιακές.