Το δίμορφο πρόσωπο της πολιτικής ασχήμιας

Με “σκηνικό” την προειδοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο μηνιαίο οικονομικό της δελτίο, ότι η Ελλάδα θα έρθει αντιμέτωπη με δημοσιονομικά κενά τα επόμενα έτη και ενδεχομένως να πρέπει να παρατείνει λήγοντα οικονομικά μέτρα για να τα καλύψει, συναντήθηκαν χθες στο Μαξίμου Σαμαράς και Βενιζέλος, αυτό το δίμορφο πρόσωπο της πολιτικής ασχημίας και της ψευδούς παράστασης ανύπαρκτων καταστάσεων, κοινώς της υποκρισίας και του ταρτουφισμού…

Συναντήθηκαν για να… σχεδιάσουν τη στρατηγική έναντι της Τρόικας που καταφτάνει τον Ιούλιο, σε μια προσπάθεια επίχριστου ενδιαφέροντος για “διαπραγματεύσεις”, που ουδέποτε επί της ουσίας έκαναν, ως αμφότεροι “απόφοιτοι” της σχολής της οσφυοκαμψίας και των “οπερετικών” ακκισμών προς όσους εκπροσωπούν τη δύναμη και τα συμφέροντα που απορρέουν απ’ αυτή…

Ξεμυαλίστρα η ηδονή της εξουσίας, μεταμορφώνει συχνά τους πολιτικούς σε “δραματικά” δίμορφα πρόσωπα με εκτρωματικά χαρακτηριστικά και έπαρση ισόθεη, που μπορούν να καταντήσουν μια χώρα με μεγάλο παρελθόν να είναι δίχως μέλλον!

Και υπάρχουν αλήθειες που δεν ιστορούνται, όπως κάθε συγκεκριμένη και επιστητή πραγματικότητα. Ούτε γίνονται αντικείμενα ψυχρής γνωστικής προσέγγισης. Αναδύονται και αναβλασταίνουν παρθενικά προϊόντος του χρόνου στη λαϊκή συνείδηση. Και η πολυπλάνητη κοινωνική απελπισία, όσο κι αν δεν μπορεί να αποτυπωθεί με γεωμετρική σαφήνεια, μετατρέπεται σε “κοινή” κοινωνική συνείδηση, που με τη σειρά της δικαιώνει τις υπερβατικές της αφετηρίες και “ποδηγετεί” τις εξελίξεις.

Προς το παρόν οι “καλοκαιρινοί” νεοέλληνες ως αυθόρμητοι θεατές της πολιτικής φαντασμογορίας, εν πολλοίς παραπληροφορημένοι και ανενημέρωτοι, χωρίς ωστόσο τους υποσχεμένους “παραδείσους” του παρελθόντος, αλλά με τη δράση των δούρειων σχημάτων της πολιτικής κοροϊδίας να αλώνουν την κοινωνία, παρακολουθούν “βολεμένοι” ή ενδεείς, σαφώς όμως καταφρονημένοι, τις εξελίξεις. Και οι εξελίξεις αυτές μαρτυρούν την ύπαρξη του ομφάλιου λώρου που δένει οργανικά δύο “τραγικές” πολιτικές φυσιογνωμίες στο χώρο και το χρόνο.

Οι κοινές δραματικές συνθήκες που τους περιβάλλουν και που παρέσυραν τις διαφορές του ιδεολογικού εποικοδομήματος, άφησαν γυμνό το στοιχειώδη και πρωτεύοντα ανθρώπινο πυρήνα τους, διαμορφώνοντας το δίμορφο πρόσωπο της πολιτικής ασχημίας τους. και στην πολιτική διπροσωπία, η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα. Κι έτσι η πολιτική υποκρισία γίνεται πραγματικότερη από πραγματική!..

Μια πολιτική διπροσωπία και διμορφία, που ναι μεν μπορεί να αποδώσει τη χροιά του αρχαίου δράματος, μ’ όλα τα δομικά στοιχεία του σατιρικού, του ειρωνικού και του γελοίου, αλλά ως “διπρόσωπη” πολιτική ασχημία και μάλιστα “νομιμοποιημένη” μπορεί να εκτραπεί συχνά στην πολιτική αυθαιρεσία.

Και στη συγκεκριμένη πολιτική διπροσωπία, δεν χρειάζεται να είναι κανείς φυσιογνωμιστής, για να “διαβάσει” τα κύρια γνωρίσματά της. Την απωθητική λαγνεία της εξουσίας,το απύθμενο θράσος των αυτόκλητων “προφητών” και “σωτήρων”, την πονηρία που εκτρέφει την πρόθεση για ασέλγεια στο ήδη “κακοποιημένο” σώμα της κοινωνίας και της χώρας, την αλαζονεία που αγνοεί όμως την απληστία της συντριβής, τη συμφιλίωση με την ενοχή, αλλά και την απροσχημάτιστη υποταγή του “δουλοπάροικου” σε εγχώρια και ξένα “αφεντικά”.

Κι αν κάποιος προσέξει την απόσταση ανάμεσα των ματιών της πολιτικής διπροσωπίας και της “καρδιάς” της, θα διαπιστώσει ότι η απόσταση είναι πλέον των είκοσι αιώνων φωτός. Τέτοιες “δίμορφες” πολιτικές φυσιογνωμίες, εθισμένες στο πολιτικό παίγνιο και στον πολιτικό εμπαιγμό, εύκολα μεταλλάσσονται σε “βέβηλες” διπλόμορφες πολιτικές φιγούρες, ικανές να “αποκεφαλίσουν” ακόμη και τον Εσταυρωμένο!..