Το εξιτήριο των αγορών και ο ανομολόγητος πόλεμος των μνημονιακών χρόνων

Το αίσιο πέρας της 3ης αξιολόγησης καταγράφει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Τσίπρα να ολοκληρώσει το πρόγραμμα και να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια.

Η διαπραγμάτευση για μια ουσιαστική ρύθμιση του χρέους αρχίζει μάλλον άμεσα, όπως άλλωστε και η προσφυγή στις αγορές για την συγκρότηση ενός κεφαλαίου ασφαλείας της τάξεως των 18-19 δισ. ευρώ πριν από τον απογαλακτισμό της χώρας από τον κρατικό δανεισμό των εταίρων.

Οι νεώτερες δηλώσεις του πρώην προϊσταμένου του EuroWorkingGroup Αυστριακού Τόμας Βίζερ πως η Ελλάδα μπορεί να τύχει και κάποιας ονομαστικής μείωσης του χρέους είναι ενθαρρυντικές με την έννοια πως οι δανειστές αντιλαμβάνονται πως αυτός ο ανομολόγητος πόλεμος πρέπει να σταματήσει.

Το παιγνίδι είναι ανοιχτό και πολλά θα εξαρτηθούν από την συγκρότηση της κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού στο Βερολίνο μέχρι τον Απρίλιο.

Εξιτήριο δίνουν οι αγορές και όχι οι Βρυξέλλες

Ο επικεφαλής του EuroWorkingGroup, Αυστριακός, Τόμας Βίζερ, που αποχωρεί ευδοκίμως υπηρετήσας το ευρωπαϊκό ιδεώδες, παραδέχθηκε προ ημερών ότι δεν κατάλαβε πως από το πρώτο πρόγραμμα ήταν αναγκαία μια αναδιάρθρωση χρέους.

Με τον κυνισμό που διακρίνει τους διασώστες των λαών, επεσήμανε ότι η Ελλάδα θα είναι υπό από μια ενισχυμένη εποπτεία μέχρις ότου επιστραφεί το 75% των δανείων (2060 με τα σημερινά δεδομένα). Επίσης υπογράμμισε, ότι εάν υπάρξει περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους μετά το τέλος του προγράμματος, τότε, λογικό είναι, να επιτευχθεί κάποια περαιτέρω συμφωνία.

Αυτά αποτελούν ένα μέρος της πραγματικότητας, όμως το εξιτήριο, το πραγματικό εξιτήριο θα το δώσουν οι αγορές.

Αν οι αγορές μας δανείζουν με 1,5-2% στο 10ετές ομόλογο τότε το χρέος θα είναι βιώσιμο και οι επενδύσεις θα έρθουν. Αν μας δανείζουν με 4-6%, τότε, δεν υπάρχει σωτηρία.

Οι ελαφρύνσεις που αναμένονται με τη ρύθμιση του χρέους δεν θα είναι σημαντικές όπως λένε αυτοί που ξέρουν, γι΄ αυτό και οι δανειστές απαιτούν μέχρι το 2021 πλεονάσματα 3,5% που διασφαλίζονται από τα ήδη ψηφισμένα μέτρα.

Μετά υποθέτουν πως η ανάπτυξη θα καλύψει το κόστος της διαφοράς. Αυτό είναι το πλαίσιο.

Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο που ο Βίζερ επεσήμανε πως «μόλις πρόσφατα η Ελλάδα έπαψε να αποτελεί τεράστιο ρίσκο για επενδύσεις καθώς τα τελευταία χρόνια κανένας λογικός επενδυτής δεν θα επένδυε».

Και επεξήγησε για όσους δεν καταλαβαίνουν: «Ένας βασικός λόγος που οι επενδυτές διστάζουν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα είναι το δικαστικό σύστημα».

Tα καλά παιδιά

Πρόσθεσε δε, προς εμπέδωση από τους ντόπιους, ότι οι τομείς της Δικαιοσύνης και της εκπαίδευσης αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους ενός πετυχημένου κράτους, αποτελούν ευθύνη της εγχώριας κυβέρνησης.

«Το πρόγραμμα δεν μπορεί να αποτελεί το μέσο με το οποίο αλλάζουν οι συνταγματικοί πυλώνες μιας χώρας». Αυτός είναι ο δρόμος προς τη σωτηρία. Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι αν θέλετε να επανιδιωτικοποιήσετε το χρέος (το 75%) ώστε να ανακτήσετε πλήρως την εθνική σας κυριαρχία, τότε πρέπει να πάτε στις αγορές.

Οι αγορές θα σας δανείζουν με 1,5% μόνο αν κάνετε τα παραπάνω ούτως ώστε να έρθουν να αγοράσουν, να επενδύσουν.

Έτσι, εσείς γίνεστε εθνικά υπερήφανοι και οι αγορές παίρνουν τη χώρα. Αυτό είναι άραγε παγίδα; Βέβαια, στην πολιτική, όπως και στη ζωή, αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Όπως υπάρχει και ο αστάθμητος παράγοντας της τύχης.

Μπορούμε, λογικά, να υποθέσουμε ότι η Ιταλία θα λάβει κάποιες ρυθμίσεις του χρέους της που θα είναι καλύτερες από αυτές που θα λάβουμε προηγουμένως εμείς, εάν είμαστε καλά παιδιά και με επιδόσεις, μπορούμε να μπούμε πίσω από την Ιταλία και να κερδίσουμε κι εμείς το κάτι τις μας.

Κατά συνέπεια, η επικείμενη διαπραγμάτευση εξόδου είναι εθνικά κρίσιμη και χρειάζεται εθνική ομοψυχία, αλλά και τεχνική στήριξης της κυβέρνησης με ιδέες, μεθόδους και κυρίως πρόσωπα που θα έχουν κύρος και την αναγκαία κατάρτιση.

Ένας ανομολόγητος πόλεμος που συνεχίζεται

Ένα από τα πολλά σύνδρομα που ταλανίζουν την ελληνική νοοτροπία είναι το «σύνδρομο της καρδάρας».

Μόλις πλησιάζουμε να εκπληρώσουμε κάποιους στόχους, κάτι μας την δίνει και αναποδογυρίζουμε την καρδάρα και χάνουμε όσα πετύχαμε.

Η ελληνική πολιτική ιστορία του περασμένου αιώνα είναι γεμάτη αναποδογυρισμένες καρδάρες. Στο σύνδρομο αυτό στηρίζεται όλη η πολιτική ρητορική της ΝΔ από το 2014-15.

Προφανώς, στο ίδιο σύνδρομο θα στηριχθεί και η ρητορική της κυβέρνησης για να αντέξουμε το σωτήριον έτος 2018 και τα ακόμη πιο δύσκολα 2019-20.

Χωρίς αμφιβολία, μετά από όσα έχουμε υποστεί ως κοινωνία θα το σκεφτούμε διπλά, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι παρά την επιφανειακή ομαλοποίηση και τα δημοσιονομικά επιτεύγματα, το «ατύχημα» ελλοχεύει σε κάθε γωνία.

Κι αυτό όχι μόνο γιατί τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το κράτος και τις τράπεζες είναι ένα ΑΕΠ και βάλε, αλλά κυρίως γιατί καμία πολιτική δύναμη δεν αποδέχθηκε την πραγματικότητα της χώρας. Καμία δεν λειτούργησε επί του πραγματικού.

Στην πραγματικότητα η Ελλάδα βρίσκεται σε ολοκληρωτικό πόλεμο από το 2010, ο οποίος εισήλθε ήδη στο ένατο έτος του.

Κανένας από τους Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς δεν τόλμησε να το πει.

Μόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου ομολόγησε ότι εκχώρησε τμήμα της εθνικής κυριαρχίας.

Και λίγο αργότερα, όταν έπαψε να είναι χρήσιμος, οι δανειστές τον πετάξανε σαν στημένη λεμονόκουπα και εγκαθίδρυσαν «καθεστώς εξαίρεσης» με άλλοθι το ΔΝΤ.

Το ίδιο ισχύει για το PSI, τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό του συντάγματος, την καταπάτηση του κοινοτικού κεκτημένου και πολλά άλλα.

Απώλειες πολέμου

Ο πόλεμος αυτός έχει για τη χώρα και τον ελληνικό λαό τεράστιες απώλειες, οι οποίες είναι γνωστές: απώλεια πάνω από το 25% του ΑΕΠ, αύξηση κατά 50% του χρέους, εκθεμελίωση του παραγωγικού ιστού, 450.000 οικονομικοί μετανάστες εκ των οποίων οι μισοί με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, καταστροφή της μεσαίας τάξης, γενοκτονία των συνταξιούχων, 10.000 αυτοκτονίες και μαζική εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας κ.ο.κ. Αυτές είναι απώλειες πολέμου, όχι ειρήνης.

Οι πολίτες, αρκετά καλά εκπαιδευμένοι στο να καταλαβαίνουν τα μεγάλα παιχνίδια, αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπη, όπως είναι αυτή τη στιγμή, δεν αντέχει ένα ελληνικό κραχ.

Γι΄ αυτό και βάζει νερό στο κρασί της. Θέλει να τελειώνει με τους Έλληνες, να βγουν στις αγορές και από το μνημόνιο. Εδώ λοιπόν βρίσκεται το νέο game που λένε και οι κυνικοί της εξουσίας.

Όλοι όσοι τράβηξαν τα 45 δισ. ευρώ λίγο πριν και όταν κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και τα έχουν θαμμένα στις θυρίδες, όλοι όσοι δούλευαν για δεκαετίες με μαύρα και έχουν χτίσει τοίχους με 200ευρα και 500ευρα, και πολλοί άλλοι που δεν χρειάζεται να κατονομάσουμε, αντέχουν.

Ή μάλλον έχουν ήδη αρχίσει να αγοράζουν μπιρ παρά τους υπόλοιπους.

Οι υπόλοιποι θα λουμπενοποιηθούν με τα μέτρα του 2019. Την εξέλιξη δεν θα αντέξουν όλοι αυτοί οι «υπόλοιποι», αλλά και κάποιοι από όσους αντέχουν ακόμα.

Μέχρι τώρα, οι μόνοι που βίωσαν και βιώνουν τον πόλεμο αυτό είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα χαμηλά και τα μεσαία αστικά στρώματα.

Η κοινωνική βιωσιμότητα δεν μπορεί να διασφαλισθεί σταδιακά, δηλαδή σε άλλα 5-10 χρόνια.

Το πρόβλημα του country risk δεν λύνεται με την αυστηροποίηση της αντιμετώπισης του Ρουβίκωνα και κάποιων ντεσπεράντος. Η παρτίδα θα παιχτεί από τον Απρίλιο και μετά.

Δεν ξέρουμε εάν ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη δει το φάντασμα του Ιουλίου Καίσαρα να του λέει το περιβόητο «Οψόμεθα εις Φιλίππους».

Ας ελπίσουμε ότι γνωρίζει πως δεν μπορεί να αποφύγει την τελική μάχη…

extrapolation