Τα πράγματα είναι απλά! Ο κ. Σόιμπλε μας θέλει αποικία χρέους

“Ξεχνά το Γιάννη…”. Έτσι αποδίδει η ειδησεογραφία την απάντηση που έδωσε Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στον Γιάννη Στουρνάρα όταν “επιχείρησε” να μιλήσει ως εκπρόσωπος κυβέρνησης, στην ανάγκη να υπάρξει μια συζήτηση “κινήτρων” που θα επιβραβεύει(!) την «πιστή» και άνευ όρων εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πλέον μνημονιακών «υποχρεώσεων»!

Και το ερώτημα είναι τι ακριβώς θέλει ο κ. Σόιμπλε να «ξεχαστεί η να μη συζητηθεί»; Και μάλιστα σε μια στιγμή που οι αυξήσεις ακόμη και στα διόδια «χάνονται» μέσα σε «άλλη ειδησεογραφία που αφορούν τους κανόνες των εκλογών»;

Αν το ζητούμενο κάθε Ευρωπαίου πολιτικού, ακόμη και των νεοφιλελεύθερων, είναι το μέλλον, δηλαδή η κοινή πορεία της “Ευρώπης μας”, τότε δεν θα έπρεπε να έχει ως μείζον θέμα την αξιολόγηση –αποτίμηση;

Κατά πόσον δηλαδή τα αποτελέσματα οδηγούν σε μια κοινή, βιώσιμη, και αλληλέγγυα ευρωπαϊκή πορεία; Και ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί από μια Ευρώπη άνισων ταχυτήτων και σχέσεων!

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που αφ ενός μεν πρέπει να ξεχνά ο «Γιάννης» του νότου, αφ εταίρου δε να μη απασχολεί τον Σόιμπλε και την συντηρητική Ευρώπη του βορρά;

Ότι δηλαδή δεν πρέπει να υπάρξει καμία αλλαγή για τη «συνταγή» που:

α) μεγαλώνει το χρέος;
β) μικραίνει την παραγωγική βάση;
γ) πλήττει τις δυνάμεις της εργασίας της παραγωγής και της επιστήμης;
δ) αυξάνει την ανεργία;
ε) αποκαθηλώνει το κοινωνικό κράτος;
στ) ονομάζει “μεταρρυθμίσεις” την με αμφιλεγόμενους όρους παραχώρηση εργαλείων ανάπτυξης σε «υποχρεώσεις»;

ή ότι η δημοκρατία εκχωρείται σ ένα ιδιότυπο «εξουσιοδοτισμό» που διαχειρίζονται ολοένα και λιγότερα κέντρα “επαϊόντων” κτλ…

Προφανώς κανένα “πλεόνασμα”, πολύ περισσότερο καμία τριτοκοσμική εποχιακή απασχόληση, δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια αναγκαία δημοκρατικά νομιμοποιημένη συζήτηση για το κατά πόσο είναι αναγκαίο «ένα ακόμα πακέτο χρηματοδότησης» που δεν θα απαντά στη μείωση του χρέους, τη ρήτρα ανάπτυξης και τη σύγκληση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του κοινωνικού κράτους και της πρόσβασης του πολίτη στα δημόσια αγαθά!

Όσο κι αν ο κ. Σόιμπλε ζητά «αμνησία και εξουσιοδότηση», για τον πολίτη είναι έκδηλη, εκ του αποτελέσματος μέχρι τώρα, η υποψία ότι το ενδιαφέρον των δυνάμεων που εκφράζει ο κ. Σόιμπλε δεν αφορά την έξοδο από την κρίση αλλά την παράταση, ή την προώθηση μιας νέας συμφωνίας, που θα εξασφαλίζει όρους συνέχισης της δανειοδότησης στη βάση μιας σχέσης «αποικίας χρέους»!

Προφανώς, η προτροπή για «αμνησία συζήτησης» που θα αφορά την απομείωση του χρέους και την ανάπτυξη, γίνεται πλέον μια βολική τους επίκληση!

Με απλά λόγια, ο ένας πυλώνας των επιδιώξεων των δυνάμεων που εκφράζει ο Σόιμπλε, που στηρίχθηκε στην αφαίμαξη και εμπεδώθηκε με ένα τριτοκοσμικό νομοθετικό πλαίσιο, γίνεται επιδίωξη των νεοφιλελευθέρων να συμπληρωθεί με την παραχώρηση στρατηγικών και όχι μόνο εργαλείων ανάπτυξης! Και αυτό ασφαλώς «χρειάζεται» την έγκριση των «ευρωπαϊκών διευθύνσεων μιας γερμανικής Ευρώπης»!

Οι δυνάμεις που εκφράζει ο κ Σόιμπλε «δεν ξεχνούν» ότι η διευκόλυνση που θα αφορά μια «νέα χρηματοδότηση», θα έχουν αντιστάθμισμα το οποίο δεν θα ονομάζεται «άλλα μέτρα» –αυτά θα συνεχίσουν να ισχύουν-, αλλά «μεταρρυθμίσεις» υποχρεώσεων για «παραχωρήσεις» εργαλείων ανάπτυξης, μεριδίων αγοράς, εμπορευματοποιήσεις στην πρόσβαση των δημοσιών αγαθών κτλ…

Τα προηγούμενα καθιστούν προφανές ότι για την κοινωνική και παραγωγική βάση της χώρας και τις δυνάμεις που ζητούν να κλείσει ο κύκλος του ατελέσφορου νεοφιλελεύθερου συμβιβασμού, το… «ξέχνα το Γιάννη» του κ. Σόιμπλε εκ των πραγμάτων γίνεται ο πήχης που καλούνται να υπερβούν για να θυμίσουν στις ευρωπαϊκές και εγχώριες δυνάμεις, που ο κ. Σόιμπλε εκφράζει, ότι η συζήτηση – διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει και να εμπεριέχει και την απάντηση «ξέχασε το.. Βόλφγκανγκ! Δεν θα αποφασίζεις μόνος σου για την Ευρώπη μας»!

Και σ αυτή την περίπτωση καλύτερος αποστολέας του μηνύματος εκ των πραγμάτων γίνεται η νωπή λαϊκή εντολή… “θυμήσου το Βόλφγκανγκ»!