“Ιδανικοί αυτόχειρες” στη Ν.Δ. τραυματίζουν τις σχέσεις του κόμματος με την κοινωνία

«Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους. […] Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το, σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει, αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει…». Κώστας Καρυωτάκης

Παρακολουθώντας τη μόνη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, τη Ν.Δ., να παραμένει καθηλωμένη, παρά τις ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες, αναρωτιέμαι που μας πάνε; Δεν είναι μόνο οι εμμονές σε πρόσωπα που αποδεδειγμένα πια «δεν μπορούν να τραβήξουν το κάρο» είναι και τα αλλεπάλληλα λάθη σε θέσεις που αλλοιώνουν τον λαϊκό χαρακτήρα της παράταξης.

Γιατί εν τέλει αυτό ήταν πάντα η παράταξη που μπορεί να έκανε λάθη, μπορεί να κατηγορηθεί για παλαιοκομματισμό, χωρίς ποτέ να κάνει το κράτος ιδιοκτησία του κόμματος όπως κατάντησε επί ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά πάντα στην ουσία και στην πράξη ποτέ δεν ήταν η παράταξη των μεγαλοαστών. Αλλού χάριζαν αυτοί την εύνοια τους και τα «καλά» τους, η κεντροδεξιά ήταν πάντα το κόμμα των αγροτών και στη συνέχεια των μικροαστών και της μεσαίας τάξης.

Η εμμονή σε θέσεις, δήθεν αναγκαίες για την ανάπτυξη, που είναι βέβαιο ότι ενώ τραυματίζουν τις σχέσεις του κόμματος με την κοινωνία και τους φορείς που την εκφράζουν, δεν εξυπηρετούν ούτε την οικονομία αφού δεν είναι ρεαλιστικές, ούτε αγγίζουν το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθήθηκε μετά το 1980 το οποίο βασίζονταν στις επιδοτήσεις και στα δανεικά, είναι ακατανόητη.

Δήθεν ανανεωτικές θέσεις,, όπως οι εξαγγελίες για το «ελεύθερο σχολείο» που δημιούργησε θύελλα αντιδράσεων, έχουν το έντονο «χρώμα» και την «οσμή» των απόψεων της ΔΡΑΣΗΣ η οποία εκφράζει το 1% της κοινωνίας. Πίσω από τις εξαγγελίες διαγράφεται αχνά η άποψη στελεχών της τελευταίας για τις «εκπαιδευτικές» επιταγές ή vouchers η οποία εκτός από ανεφάρμοστη είναι και αντικοινωνική.

Η πλειοδοσία της Ν.Δ. στο θέμα των ρυθμίσεων του συνδικαλιστικού νόμου σε σχέση με τις απεργίες ήταν αχρείαστη. Εξυπηρετεί όμως το μύθο ότι το κατάντημα της οικονομίας οφείλεται στους «εκβιασμούς» των εργαζομένων και των συνδικάτων τους και όχι στην ανευθυνότητα των κυβερνώντων.

Η καταψήφιση της ρύθμισης σχετικά με την προτεραιότητα που πρέπει να έχουν, όσον αφορά τα δεδουλευμένα, οι εργαζόμενοι μιας υπό χρεωκοπία επιχείρησης ξεσήκωσε δικαιολογημένες αντιδράσεις.

Με τέτοιες θέσεις δεν είναι άξια απορίας η αδυναμία της παράταξης να προσεγγίσει την κοινωνία. Αντίθετα αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι αν οι ιθύνοντες έχουν αποφασίσει να την καταντήσουν «ιδανικό αυτόχειρα».