Ο κακομαθημένος…

Ένας σκορπιός που θέλει να περάσει το ποτάμι ζητά από βάτραχο να τον μεταφέρει στην πλάτη του.
Ο βάτραχος αρνείται φοβούμενος το κέντρισμα του σκορπιού. Αυτός ισχυρίζεται ότι αυτό δεν θα γίνει αφού τότε θα πνίγονταν και ο ίδιος.
Πείθεται ο βάτραχος, αλλά στο μέσο της διαδρομής ο σκορπιός τον κέντρισε.
Τότε ο βάτραχος αναφώνησε «γιατί το έκανες αφού και οι δυο μας είμαστε πια χαμένοι».
«Το ξέρω» απάντησε ο σκορπιός, «αλλά είναι στη φύση μου να κεντρίζω».

Τους νεκρούς τους αφήνουν να αναπαυθούν εν ειρήνη, εκτός εάν οι τελευταίοι και εκ του τάφου εξακολουθούν να ανακινούν θέματα.

Προφανώς σε αυτή την περίπτωση η «ασυλία» των νεκρών αίρεται.

Τα αποσπάσματα στην Καθημερινή από την, δια χειρός Αλέξη Παπαχελά, αυτοβιογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δημιουργούν ερωτήματα.

Λέει συγκεκριμένα ο Μητσοτάκης: «Ο Καραμανλής ήταν κακομαθημένος, γιατί δεν ξεκίνησε από τη βάση, δεν πέρασε δια πυρός και σίδηρου όπως περάσαμε όλοι οι υπόλοιποι.».

Ο Καραμανλής γεννημένος στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία το 1907 δεν ανήκε σε πλούσια ή με πολιτική παράδοση οικογένεια.

Αντίθετα το 1932 με την οικονομική κρίση χρειάστηκε ο ίδιος, 25ετής τότε, να στηρίξει οικονομικά την οικογένεια του.

Εκλέχτηκε βουλευτής το 1936 στη βουλή που καταργήθηκε από τη δικτατορία Μεταξά τον Αύγουστο.

Αντιθέτως ο Μητσοτάκης γεννήθηκε 10 χρόνια αργότερα στην ελεύθερη Κρήτη και ανήκε σε πολιτική οικογένεια.

Ο παππούς του (σύζυγος της αδελφής του Βενιζέλου) ίδρυσε το κόμμα των Ξυπόλητων το οποίο ο δεύτερος μετονόμασε σε κόμμα Φιλελευθέρων.

Είχε πατέρα βουλευτή, θείο βουλευτή και Υπουργό ενώ αργότερα ο Σοφοκλής Βενιζέλος υπήρξε πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος.

Επομένως αν κάποιος είχε το δρόμο «στρωμένο με ροδοπέταλα» αυτός δεν ήταν ο Καραμανλής.

Η ανάθεση της εντολής στον Καραμανλή, μετά τον θάνατο του Παπάγου (4/10/1955), ήταν πλημμέλημα σε σύγκριση με το «πραξικόπημα» της ανάθεσης σχηματισμού κυβέρνησης στον Παπανδρέου το 1963.

Ο Συναγερμός είχε συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία (247 έδρες) και η κυβέρνηση που σχημάτισε ο Καραμανλής έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από το κοινοβούλιο (12/10/1955).

Αντιθέτως η Ένωση Κέντρου το 1963, έχοντας μόνο 138 βουλευτές, δεν διέθετε τη «δεδηλωμένη».

Παρά το γεγονός αυτό εδόθη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Παπανδρέου, αντί για διερευνητική εντολή, η οποία ορκίστηκε στις 8/11ου και κυβέρνησε μέχρι τις 24/12ου χωρίς εν τω μεταξύ να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή.

Η αντισυνταγματική κυβέρνηση των 46 ημερών (ο Μητσοτάκης ήταν «τσάρος» των οικονομικών), επιδιδόμενη σε όργιο παροχών, δικαιούται τον τίτλο της πρωτοπόρου στον κυβερνητικό λαϊκισμό (ο αντιπολιτευτικός λαϊκισμός είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα με τον περιβόητο «ανένδοτο» στον οποίο επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο είχε παίξει ο Μητσοτάκης).

Επιπλέον, κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η επιλογή του 1955 δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Ο Καραμανλής αποδείχθηκε εξαίρετος κυβερνήτης ενώ οι αδυναμίες του Παπανδρέου οδήγησαν στη διάλυση της Ε.Κ. και τελικά στη Χούντα.

Είναι εντελώς αβάσιμη – και εκ των πραγμάτων όχι αθώα – η άποψη που εκφράζει ο Μητσοτάκης λέγοντας, «…η πιο βάσιμη κριτική που κάνω στον Καραμανλή είναι ότι δεν έπρεπε να φύγει εκείνη την ώρα. Αν δεν έφευγε και έμενε αρχηγός της Δεξιάς, δεν θα γινόταν η δικτατορία…».

Επιχειρεί να μεταθέσει τις ευθύνες από το θνησιγενές 8κέφαλο συνονθύλευμα που σχηματίστηκε με τη βοήθεια «θεών και δαιμόνων» το 1961 στην προσπάθεια να αποτραπεί η ανάδειξη της Αριστεράς σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Η Ε.Κ. αντί να βοηθήσει τον Καραμανλή στην προσπάθεια αλλαγής του συντάγματος, γεγονός που θα απέτρεπε όσα τραγικά για τη χώρα ακολούθησαν, τυφλωμένη από την επιδίωξη της εξουσίας, συντάχθηκε παρασκηνιακά με το Παλάτι στην προσπάθεια ανατροπής του.

Δεν απαιτήθηκαν παρά λίγοι μήνες εξουσίας για να αποδειχθεί ότι το «μοίρασμα των λαφύρων» μεταξύ των μελών του ευκαιριακού «εκλογικού συνεταιρισμού» ήταν δύσκολη υπόθεση για πολιτικούς οι οποίοι σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο υπέβλεπαν και υπονόμευαν ο ένας τον άλλο.

Ο εθισμός τους μάλιστα στις ίντριγκες δεν περιοριζόταν στο χώρο τους.

Επεδίωξαν κατ’ επανάληψη να υποκινήσουν αντίστοιχες «καλές πρακτικές» και στο συντηρητικό χώρο.

Ο Κατσίγερας για την προσπάθεια ανατροπής του Καραμανλή το 1958 αναφέρει: «οι δύο υπουργοί του Καραμανλή είχαν επαφές με νέο τότε ηγετικό στέλεχος του Κέντρου το οποίο είχαν καταστήσει κοινωνό των «ανησυχιών» τους σε σχέση με τον πρωθυπουργό» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 6/4/2008).

Επομένως ο Καραμανλής δεν ήταν «κακομαθημένος» και δεν άντεχε την αντιπολίτευση.

Τα εμετικά πρωτοσέλιδα («Ώχετο απιών» η «Ελευθερία» του Κόκα φίλου του Μητσοτάκη), οι απίστευτες χυδαιολογίες και τα ψεύδη που διάνθιζαν τα άρθρα και το «ρεπορτάζ» μερίδας του τύπου, δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολιών για το επίπεδο των πολιτικών αντιπάλων του Καραμανλή.

Απλώς, γνωρίζοντας με ποιους είχε να κάνει έφυγε, γιατί τελικά: «αν ανακατεύεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες».

Όσον αφορά το βολικό μύθο που διακινήθηκε από ορισμένους, για να εξασφαλίσουν άλλοθι στον εαυτό τους, ότι δηλαδή ο Καραμανλής του 74 «ήταν άλλος», ένα μόνο σχόλιο.

Οι δυνατοί αναγνωρίζουν τα λάθη τους οι «αχαμνοί» κρύβονται πίσω από αστείες δικαιολογίες.