Στη μέγκενη η μεσαία τάξη

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η μεσαία τάξη έχει δεχθεί καίριο και σε πολλές περιπτώσεις ανεπανόρθωτο πλήγμα από την παρατεταμένη οικονομική κρίση.

Όλες οι κυβερνήσεις στα μνημονιακά χρόνια «αλίευσαν φόρους» από την πιο ασφαλή δεξαμενή, που δεν είναι άλλη από αυτήν των μισθωτών και των συνταξιούχων, αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό τόσο τους έμμεσους όσο και τους άμεσους φόρους.

Παράλληλα, εξάντλησαν οικονομικά την μεσαία τάξη μέσα από την φορολογική επίθεση που εξαπέλυσαν στην ακίνητη περιουσία της.

Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο για το 2017 ο στόχος εσόδων του προϋπολογισμού προβλέπει 9,2 δισ. ευρώ από τον φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, δηλαδή μισθωτών και συνταξιούχων, όταν την ίδια στιγμή ο φόρος εισοδήματος των νομικών προσώπων, δηλαδή των ελευθέρων επαγγελματιών, φτάνει τα 3,1 δισ. ευρώ.

Η μεσαία τάξη όμως έχει δεχθεί ισχυρό πλήγμα και από την επιβολή αλλεπάλληλων έμμεσων φόρων.

Δυσβάστακτοι έμμεσοι φόροι που επιβλήθηκαν επί δικαίων και αδίκων καθώς επιβαρύνουν χωρίς διακρίσεις όλους τους πολίτες. Φτωχούς και πλούσιους.

Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο για φέτος ο προϋπολογισμός προβλέπει την επιβολή έμμεσων φόρων ύψους 26,4 δισ. ευρώ, όταν μόλις πριν από δύο χρόνια, το 2015 οι έμμεσοι φόροι έφταναν τα 23,7 δισ. ευρώ.

Μάλιστα μόνο για φέτος το κράτος προσδοκά να βάλει στα κρατικά ταμεία περί τα 14 δισ. ευρώ μόνο από τους φόρους κατανάλωσης, που επιβάλλονται σε όλα τα καταναλωτικά αγαθά και υπηρεσίες αλλά και από τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στα ενεργειακά προϊόντα όπως είναι τα καύσιμα, το φυσικό αέριο και το ηλεκτρικό ρεύμα.

Καλοπροαίρετα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος αν οι κυβερνήσεις είχαν άλλη επιλογή πέραν από το να υπερφορολογούν τα συνήθη υποζύγια.

Εξάλλου, καμιά κυβέρνηση, αν είχε την επιλογή, δεν θα ήθελε να γίνει δυσάρεστη στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων της.

Το ζητούμενο είναι εάν θα μπορούσαν να αντλήσουν έσοδα από κάποια άλλη πηγή, έτσι ώστε να μην επωμισθεί το τεράστιο αυτό βάρος της μεσαίας τάξης.

Και φυσικά θα μπορούσαν. Όλες οι κυβερνήσεις.

Αρκεί να έστελναν τον λογαριασμό σε αυτούς που πρέπει. Σε αυτούς που συστηματικά φοροδιαφεύγουν.

Σε αυτούς που σκαρφίζονται διάφορα τερτίπια για να κλέψουν το κράτος.

Κάτι, που δεν μπορεί να το κάνει ο μισθωτός και ο συνταξιούχος.

Αντιθέτως το τέρας της φοροδιαφυγής «θεριεύει» όσο το κράτος επιβάλει νέους δυσβάστακτους φόρους σε ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι πλέον πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στην φοροαποφυγή και την επιβίωση τους.

Η φοροδιαφυγή ως άλλη λερναία ύδρα, έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Όσο και αν οι ελεγκτικές υπηρεσίες καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να κόψουν… ένα κεφάλι, φυτρώνουν δύο.

Φυσικά, όσο τα κρατικά ταμεία παραμένουν μισοάδεια, νέοι φόροι έρχονται να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τα νοικοκυριά.

Και όλα αυτά την στιγμή που τα τελευταία χρόνια συρρικνώνονται διαρκώς τα εισοδήματα των πολιτών.

Μόνο πέρυσι μετά από 8 χρόνια ύφεσης, το διαθέσιμο εισόδημα μειώθηκε κατά 2,7 δισ. ευρώ, όπως καταγράφεται στα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

Και κάπου εδώ η ελληνική οικονομία μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο.

Από τη μια υπεροφολογούνται οι πολίτες, οι οποίοι πλέον αδυνατούν να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, με αποτέλεσμα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία να προσεγγίζουν τα 100 εκατ. ευρώ.

Από την άλλη όσοι έχουν την δυνατότητα να φοροδιαφύγουν το πράττουν, προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Και το τέρας της φοροδιαφυγής συνεχίζει να κατασπαράζει την ελληνική οικονομία και να βυθίζει σε απόγνωση τους πολίτες.

Έστω, και μια μικρή μείωση της φοροδιαφυγής, μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην ανάπτυξη της οικονομία, η οποία εκτός από δίκαιη θα πρέπει να είναι και βιώσιμη.