Γιατί είναι πολιτική εξαπάτηση η “κεντροαριστερά”

Ενώ το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι ακόμα νωπό και η λαϊκή θέληση για τρίτη εν συνεχεία φορά -μέσα σε λίγα χρόνια- επιμένει ότι η τα κριτήρια ψήφου προσδιορίζονται με βάση το δίπολο “πρόοδος ή συντήρηση”! Ότι με βάση αυτά αξιολογεί και κατατάσσει την δύναμη των κόμματων και την “ταυτότητα τους”! Δυστυχώς πολιτικά και επικοινωνιακά “κέντρα” επιχειρούν ερμηνείες που υποκρύπτουν όχι απλά χειραγώγηση αλλά ευθεία περιφρόνηση στο αποτέλεσμα των εκλογών.

Τελευταία δε, επιχειρείται να παρουσιαστεί ότι υπάρχει “τρίτος πόλος” σηματοδότησης των εξελίξεων. Ένας χώρος υπό κατασκευή, με ταυτότητα λάστιχο, που διεκδικεί να υπερβεί την πολιτική και κοινωνική αντίθεση που όρισαν τόσο οι εκλογές όσο και η πολιτική επιστήμη, ανάμεσα δηλαδή στην προοδευτική και τη συντηρητική διακυβέρνηση!

«Τους βολεύει» να συσκοτίζεται ο πολίτικος προσανατολισμός που αφορά τις κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας.

Αναφέρομαι στο χώρο που, από σκοπιμότητα, παρ ότι αδόκιμα, επικράτησε να ονομάζεται «κεντροαριστερά».

Παρουσιάζεται είτε ως “κεντρώο” συμπλήρωμα μιας δεξιάς διακυβέρνησης είτε ως πόλος που αρνείται να προσδιοριστεί “αντίπαλα” σε μια νεοφιλελεύθερη πολιτική διακυβέρνησης που διχάζει την κοινωνία και διογκώνει το χρέος της οικονομίας… κτλ.

Πρόκειται για “παρακολούθημα κόμματος” που υποκρύπτει τον συντηρητισμό του με τον βερμπαλισμό της κεντροαριστεράς. Δεν συναντάται ως επιστημονική διατύπωση, ούτε ως κοινωνική διεργασία γιατί οι πολιτικές που στηρίζει αποκαλύπτουν το… με ποιους και για ποιους, αποκαλύπτουν ότι η κυβέρνηση που αποδέχεται δεν είναι ούτε κέντρο ούτε αριστερά.

Ενώ λοιπόν ταυτίζουν την πολιτική τους παρουσία με την ασκούμενη πολιτική, έντεχνα αυτοπροσδιορίζονται ως “κεντροαριστερά”.

Είναι αλήθεια ότι, το κέντρο και η αριστερά, ως κοινωνικός χώρος παραγωγικών, καινοτόμων, μεσαίων, επιστημονικών, νεολαιίστικων στρωμάτων και εργαζομένων, στη διαχρονική τους διαδρομή βρέθηκαν παρά πολλές φορές σε πολιτικοκοινωνική συμπόρευση.

Γιατί στον πυρήνα των επιδιώξεων τους σε αντίθεση με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, έχουν τον άνθρωπο με ανάπτυξη, τη δημοκρατία με δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη.

Δηλαδή, η συμμαχία του κέντρου και της αριστεράς, πολιτικά πλειοψήφησε στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ως εναλλακτική κυβερνητική λύση απέναντι στις επιδιώξεις των κυβερνήσεων του νεοφιλελευθερισμού!

Αντίθετα, ο νεοφιλελευθερισμός σχετιζόταν πάντοτε με την άνευ όρων οικονομική μεγέθυνση των δυνάμεων της κερδοσκοπίας και του παρασιτισμού.

Επιδιώξεις που χρησιμοποιούν ακόμη και τα μνημόνια ως άλλοθι για να θυσιάζουν τη δημοκρατία, τον άνθρωπο, τις παραγωγικές δυνάμεις και τη χώρα στην αχαλίνωτη αγορά.

Το ερώτημα λοιπόν είναι:

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι δυνάμεις της σοσιαλιστικής αριστεράς, του κέντρου και της αριστεράς γενικότερα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, με «σχήματα κομμάτων» που πίσω από την κεντροαριστερή ρητορία ρέπουν στο να εξελιχθούν σε παρακολουθήματα νεοφιλελεύθερων πολιτικών που η κοινωνία καταψηφίζει για τρίτη φορά!

Θυμίζω ότι στις τελευταίες εκλογές καταγράφηκε αποχώρηση άλλων 400.000 εκλογέων από την “Ελιά”.

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι απόπειρες “ανεξαρτητοποιήσεων” και θολών μορφωμάτων που τύποις αυτοπροσδιορίζονται “κεντροαριστερά” αλλά λειτουργούν ως υποστυλώματα στήριξης νεοφιλελεύθερων κυβερνητικών σχημάτων. Και όλα αυτά πίσω από το φερετζέ μιας κυβερνητικής σταθερότητας που παράγει κοινωνική και οικονομική αστάθεια.

Είναι προφανές ότι “αλλαγή πολιτικής” δεν μπορεί να επικυρωθεί με διεργασίες που θυμίζουν εποχές ιουλιανών με “αποστασίες”, “διμέτωπους” και μορφώματα που πιστώνουν χρόνο σε μια ατελέσφορα διχαστική αντιπαραγωγική πολιτική.

Δεν υπάρχει πολιτικά και κοινωνικά πλειοψηφικός χώρος «ολίγον» αριστεροδεξιός. Το δίλημμα ετέθη για τρίτη φορά στις εκλογές, με την πρόοδο ή με τη συντήρηση.

Τα προηγούμενα καθιστούν προφανές ότι στην όχθη του προοδευτικού χώρου η κοινωνία αξιολογεί την συμβολή όσων διαμορφώνουν με όρους πολιτικής αυτονομίας συγκλήσεις για μια προγραμματική, εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό, συμμαχία προοδευτικής διακυβέρνησης.

Προφανώς σε αυτό το εγχείρημα υπάρχουν ανταγωνισμοί και αποκλίσεις! Όμως στις δημοκρατίες εφόσον ο στόχος είναι ο τερματισμός των επιπτώσεων του νεοφιλελευθερισμού, μπορούν να ισορροπήσουν σε ένα προγραμματικό πλαίσιο διακυβέρνησης που θα λαμβάνει υπόψιν τη λαϊκή θέληση.

Με αυτή την έννοια είναι ανιστόρητη η εκδοχή ότι η αλλαγή ονομασίας και όχι τα περιεχόμενα του πολιτικού σχεδίου εξόδου, συνιστούν το πεδίο αναζήτησης του κέντρου και της αριστεράς.

Ιστορικά οι δυνάμεις της σοσιαλιστικής αριστεράς και του κέντρου, έγιναν κορμός μιας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας όταν στην κλίμακα αριστερά – δεξιά, διεκδίκησαν:

Καθαρά με αξιόπιστες διαδικασίες και αντίστοιχων ιδεών πολιτικό προσωπικό, την πολιτική τους ταυτότητα με αυτοκριτική, περιεχόμενα εναλλακτικών πολιτικών, σε συμμαχία και συμπόρευση με τις δυνάμεις που διεκδικούν ανάπτυξη με δικαιοσύνη χωρίς να θολώνουν την ιστορική διαδρομή τους.

Αυτές δηλαδή που:

— ταυτίζουν τη σωτηρία της χώρας με αυτή των πολιτών.

— η σκληρή κριτική τους στην άλλη αριστερά δεν έχει τον χαρακτήρα του διμέτωπου, αλλά της πρόσκλησης για κοινές δράσεις – συμμαχίες τερματισμού της συντηρητικής διακυβέρνησης.

Γιατί αυτό είναι το μήνυμα των εκλογών που θα ολοκληρωθεί στις επόμενες εθνικές εκλογές…