Δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις

Προτίμησα να περιμένω να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός των εκλογών για να γράψω τη συνέχεια του πρώτου άρθρου με τίτλο «υπάρχουν ανώδυνες λύσεις;».

Στο σημερινό τίτλο δίνεται η απάντηση με την προσθήκη του «δεν».

Και αυτό επιβεβαιώθηκε στις εκλογές που μόλις ζήσαμε.

Τι είδους μηνύματα στάλθηκαν από τα κόμματα εξουσίας προς τον λαό;

Στρογγυλεμένα, προσεγμένα μηνύματα που προκαλούν συναισθήματα σιγουριάς και «πολιτικής ειρήνης» επέλεξαν οι επικοινωνιολόγοι για αυτή την καμπάνια.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός (Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ) είπε στον κόσμο το εξής απλό: «Περάσαμε τα δύσκολα, μη κάνετε πίσω και χύσουμε την καρδάρα με το γάλα».

Δηλαδή, ματώσατε, πεινάσατε, δυστυχήσατε με τα μέτρα που πήραμε, αλλά αν κάνετε λίγη… υπομονή θα σας βγάλουμε από τα δύσκολα, γιατί εμείς έχουμε τη συνταγή, γραμμένη δια χειρός της ίδιας της αυτοκράτειρας της Ε.Ε. συνταγμένη από τα πιο λαμπρά μυαλά του παλατιού, που αποκλείεται να κάνουν λάθος.

Αυτό ήταν το μήνυμα της μνημονιακής εξουσίας. Κι επειδή τα κόμματα εξουσίας ποτέ δεν λένε (όλη) την αλήθεια στο λαό, έτσι και η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πει στους πολίτες «συνεχίστε τις θυσίες και βλέπουμε…».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, έχοντας το πλεονέκτημα της αντιπολίτευσης που ασκεί κριτική εκ τους ασφαλούς, μίλησε για τα δεινά που επισείει η μνημονιακή πολιτική για τους πολίτες και ταυτόχρονα έδειξε στο βάθος τη λύση, που δεν είναι άλλη από την ανατροπή της κυβερνητικής συμμαχίας.

Απέφυγε φυσικά να πει στο λαό ότι εδώ που φτάσαμε, μόνο δυσκολίες υπάρχουν στον ορίζοντα για τη χώρα.

Είπε τη μισή αλήθεια, ότι με την τρέχουσα πολιτική θα πάμε ακόμα χειρότερα, αλλά απέκρυψε ότι και η αλλαγή της μπορεί να έχει, έστω βραχυπρόθεσμα, κάποιο κόστος για τη χώρα, αφενός επειδή οι εταίροι μας στην Ευρώπη των Τραπεζιτών δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια όταν επιχειρηθεί η αλλαγή της πολιτικής από τη χώρα μας και αφετέρου επειδή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΓΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ όταν τα μνημόνια σε κρατούν δεμένο μέσα σε μια γυάλα που γεμίζει νερό, παρά μόνο η δυνατότητα να σπάσεις τη γυάλα για να σωθείς από τον πνιγμό.

Κι επειδή ούτε οι αντιπολιτεύσεις σε τούτη τη χώρα λένε όλη την αλήθεια στο λαό, έτσι κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τολμήσει ακόμα να πει στους Έλληνες: «ακολουθήστε μας στον ανήφορο, μας περιμένει μια δύσκολη μάχη για την ελευθερία».

Αν από αυτές τις εκλογές βγήκε ένα σίγουρο συμπέρασμα, αυτό είναι ότι ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει την πλάτη στην αλήθεια, συνεχίζει να είναι φυγόπονος και εθελοτυφλεί περιμένοντας τον Αϊ Βασίλη να κατέβει με το ιπτάμενο έλκηθρο στην πλατεία συντάγματος να φέρει πίσω την χαμένη ευδαιμονία.

Κάθε ένας όμως χώρια, όταν καθόμαστε στην ησυχία του σπιτιού μας μπορούμε να σκεφτούμε στοιχειωδώς πολιτικά ορθά.

Να σκεφτούμε ότι ποτέ στην ιστορία δεν έχει καταγραφεί διάσωση λαών με ανώδυνο τρόπο. Οι λαοί και οι κοινωνίες έχουν περισώσει την ύπαρξη τους στο πέρασμα των αιώνων μέσα από δύσκολους αγώνες όταν η κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο. Είτε πολεμούσαν υπέρ βωμών και εστιών, είτε έκαναν επαναστάσεις και ανέτρεπαν καθεστώτα που επιβουλεύονταν το μέλλον του τόπου.

Και στις δυο περιπτώσεις ακολουθούσαν περίοδοι προσαρμογής στα νέα δεδομένα, περίοδοι πραγματικής ανασυγκρότησης, θεραπείας των πληγών που δημιούργησαν οι συγκρούσεις, για να βρει μεσοπρόθεσμα η κοινωνία τους ρυθμούς της ζωής για την οποία αγωνίστηκε.

Όπως έχω τονίσει στο προηγούμενο άρθρο, η εξουσία μπορεί να πείθει τους λαούς ότι η φτώχεια τους έχει εθνοσωτήριο χαρακτήρα.

Και ενώ είναι πασιφανές ότι οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, με επικοινωνιακά τεχνάσματα που προσβάλουν την αντίληψη του μέσου νου, έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και κατασταλτικά μέτρα που καταργούν βασικά δικαιώματα των δημοκρατικών κοινωνιών, οι έχοντες την εξουσία εξαντλούν όλα τα περιθώρια πολιτικού αμοραλισμού ως πιστοί υπηρέτες της πλουτοκρατίας.
Ποια θα είναι λοιπόν εκείνη η αντιπολίτευση που θα τολμήσει να πει στον λαό, «πάμε σε έναν αγώνα δίχως αύριο για εμάς αλλά για ένα λαμπρό μέλλον για τα παιδιά μας»;

Ποιο κόμμα θα πει στους Έλληνες, «ξέρετε, εδώ που μας έφτασαν δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Εδώ που φτάσαμε υπάρχει μόνο η λύση της ανατροπής και με τους «χ» – «ψ» τρόπους θα δώσουμε σκληρό αγώνα απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα για να κάνουμε πραγματική αναδιανομή του πλούτου προς τα κάτω.

Ποιος ηγέτης θα βρεθεί, να πει στους Έλληνες, «είμαστε οι πολλοί που μπορούμε να ανατρέψουμε τους λίγους που μας καταδυναστεύουν, γιατί εμείς τους κουβαλάμε στις πλάτες μας και η δύναμη τους είμαστε εμείς».

Προς το παρόν όλα δείχνουν ότι τέτοιες φωνές αποκλείονται από το σύστημα αλλά και από έναν λαό εθισμένο στα εύκολα.

Εύκολα θέλει ο μέσος Έλληνας να είναι τα πράγματα στη ζωή του κι όταν ακόμα δεν τα έχει, έχει μάθει ότι είναι προτιμότερο να ακούει εύκολα λόγια από το να κουράζει το μυαλό του με τα δύσκολα για τα οποία μπορεί ακόμα κάποιοι να του μιλούν.

Θα μου πείτε, «μα εδώ πιστεύουμε την κυβέρνηση που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα δεινά τα οποία η ίδια μας έχει επιβάλει, κι εσύ περιμένεις μια αντιπολίτευση που θα σηκώσει τη σημαία της επανάστασης αντί να ακολουθήσει την πεπατημένη;»

Όχι δεν το περιμένω, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη φάση. Αλλά μεταξύ μας μπορούμε να λέμε και να διαδίδουμε τον σπόρο της αλήθειας. Γιατί, ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε και κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί αυτός να βλαστήσει.

Κι αν βλαστήσει…

Υ.Γ.

Πολλοί φίλοι μου ζητάνε να γράψω για το πώς είδα το αποτέλεσμα των εκλογών. Υπόσχομαι ότι την ερχόμενη βδομάδα θα γράψω για τις εκλογές. Κι αυτές που έγιναν κι αυτές που έρχονται.