Υπάρχουν όρια στην πολιτική παρακμή;

Η συζήτηση για την πολιτική στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στα μεγαλύτερα ή μικρότερα, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά ζητήματα του τόπου, θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί την περασμένη Τετάρτη, όταν από το βήμα της Βουλής επικαλέστηκε εξωγήινους.

Ο πρόεδρος της ΝΔ, την περασμένη Τετάρτη δεν έκανε ένα απλό λάθος. Έδειξε ότι είναι ο εκφραστής ενός νέου μοντέλου για ελληνικά δεδομένα, μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής ατζέντας, η οποία συμπεριλαμβάνει στον πυρήνα της ακροδεξιά χαρακτηριστικά.

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, απομακρύνεται με γοργούς ρυθμούς από το παραδοσιακό σώμα των ψηφοφόρων της, αδιαφορεί για την Κεντροδεξιά, τις ομάδες που παραδοσιακά στήριξαν το κόμμα και επικεντρώνει, είτε λόγω της ανάγκης, είτε λόγω πολιτικής επιλογής, σε ένα μειοψηφικό σώμα ψηφοφόρων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Επιλέγει να απευθυνθεί σε μία κοινωνική μερίδα, η οποία μπορεί στη Βρετανία να επέλεξε την αποχώρηση από την ΕΕ και στις ΗΠΑ να εξέλεξε πρόεδρο τον Τραμπ, αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα, ευτυχώς, δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα.

Η ακραία φτώχεια, τόσο στη Βρετανία όσο και τις ΗΠΑ, η πλήρης απαξίωση του πολιτικού προσωπικού, η έλλειψη χαρισματικών ηγετών τύπου Ομπάμα, σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία προοπτικής για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, καθιστά ελκυστική την ακραία ρητορική κατά των «άλλων», ανακαλύπτει ενόχους και δημιουργεί ευνοϊκό κλίμα για την καταδίκη κάθε προσπάθειας αποκατάστασης της κοινωνικής συνοχής και κάθε προσπάθεια ανατροπής του μοντέλου που οδηγεί την κοινωνία στην αποσύνθεση και την παρακμή.

Την επέλαση αυτού του μοντέλου, υπάρχουν τουλάχιστον δύο πολιτικοί τρόποι να τη χειριστείς. Ο πρώτος, «γοητευμένος» από τον τρόπο με τον οποίο ένας υπέρτατος λαϊκιστής υπερπλούσιος, κατάφερε να εκλεγεί στο υπέρτατο αξίωμα των ΗΠΑ, να υιοθετήσεις την ακραία ρητορική και πρακτική του. Και ο δεύτερος να επιχειρήσεις να αντισταθείς στις αιτίες που οδήγησαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην εξαθλίωση και να δώσεις εναλλακτική διέξοδο, όπως επιχείρησε και κατάφερε να κάνει ο Κόρμπιν στις πρόσφατες εκλογές στην Βρετανία.

Στη χώρα μας, φαίνεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ακολουθεί πιστά την πρώτη επιλογή. Υποταμένος στην εικόνα και την επικοινωνία, θυμίζουμε ότι οι εικονομάχοι επικοινωνιολόγοι του κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στη Λάρισα έβαλαν τους ανθρώπους να κάθονται σε μπάλες σανό, θεωρεί ότι εφόσον ο Τραμπ τα κατάφερε με επικοινωνία, μπορεί να το κάνει και αυτός. Αλλά δεν σταματάει εκεί.

Επιλέγει να παραδόσει κρίσιμους τομείς του κόμματός του σε πρόσωπα που έχουν εκφράσει και συνεχίζουν να εκφράζουν ακροδεξιές αντιλήψεις, επιχειρώντας να κερδίσει το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής και ταυτόχρονα υπολογίζει ότι η ραγδαία φτωχοποίηση των πολιτών τα τελευταία χρόνια, θα τους κάνει να αδιαφορήσουν και να εναντιωθούν σε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και αλληλεγγύης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, άγαρμπα και χωρίς μέτρο, χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία που θεωρεί το επικοινωνιακό του επιτελείο, ότι θα ενισχύσει την επιρροή στους Έλληνες πολίτες. Το έκανε και μετά την δολοφονία του δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, όπου όπως ο ίδιος ανέφερε σε δήλωσή του, ήταν φίλος του.

Αλλά δεν σεβάστηκε ούτε αυτή τη φιλία, καθώς προσπάθησε να την εκμεταλλευθεί πολιτικά, θεωρώντας την κατάλληλη ευκαιρία να επιτεθεί στην κυβέρνηση και να αξιοποιήσει πολιτικά τα οφέλη από τον «φόβο» των πολιτών.

Άλλωστε η καλλιέργεια του κλίματος φόβου, αποτέλεσε ακόμη ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό της εκστρατείας, τόσο του Τραμπ, όσο και του Brexit και διαχρονικά αποτελεί προνομιακό πεδίο της ακροδεξιάς ρητορικής, η οποία είναι εξορισμού λαϊκιστική και δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά δεδομένα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του, προφανώς έχουν κάνει τις επιλογές τους και θεωρούν ότι η υιοθέτηση της ακραίας ατζέντας θα τους βοηθήσει να επιστρέψουν στην εξουσία. Αυτό που δεν φαίνεται να αξιολογούν είναι ότι το αντίπαλο δέος στην παρακμή, το φόβο και τα αρνητικά δεδομένα της παγκοσμιοποίησης είναι η προσπάθεια να περιοριστούν οι κοινωνικές ανισότητες και να ανασυσταθεί η κοινωνία.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι πολίτες στη χώρα μας δεν μπορούν να δεχθούν ως λύση στα προβλήματά τους το χτίσιμο τειχών και φραχτών, τύπου Aπαρχάιντ, που θα διαχωρίζουν αυτούς που έχουν και κατέχουν από την πλειοψηφία των πολιτών.

Αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν είναι ότι σε αυτή τη χώρα η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή.