Ενώ ο Ερντογάν τινάζει τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ ο Τσίπρας μπαίνει στον Λευκό Οίκο – Πόσο τυχερός είσαι Αλέξη Τσίπρα!

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος. Πρώτη απόδειξη της τύχης του ότι είναι ο μακροβιότερος Πρωθυπουργός της μετα-μνημονιακής εποχής, παρά όσα του πήγαν από στραβά έως ολόστραβα στην αρχή.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει επίσης καλό ένστικτο. Είναι ο πρώτος μετα-μνημονιακός Πρωθυπουργός που άκουσε και κατανόησε απολύτως ότι για να βρεθεί διέξοδος από το αδιέξοδο πρέπει με κάποιο τρόπο τα οικονομικά της χώρας να περάσουν μέσα από τα γεωπολιτικά. Και όπως φαίνεται -μέχρι στιγμής- αυτή η γραμμή του βγαίνει…

Κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, φωνάζαμε από το 2014 -δηλαδή και στην προηγούμενη κυβέρνηση- ότι έπρεπε με κάποιο τρόπο να φτιάξουμε τις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ απευθείας για να αποδεσμευτούμε από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Επιμέναμε ότι είναι αδιανόητο μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τη θέση που έχει στον παγκόσμιο χάρτη, να βυθίζεται στη δυστυχία και στην απελπισία, ενώ έπρεπε να είναι ανέγγιχτη από κάθε “κακό καιρό” εξαιτίας ακριβώς της γεωπολιτικής της σημασίας.

Το TRIBUNE από την πρώτη του διαδικτυακή ημέρα κράτησε αταλάντευτα αυτή τη γραμμή αδιαφορώντας για το κόστος.

Υπερασπιστήκαμε επίσης σθεναρά, ανοιχτά και σκληρά τη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο του Σίσι, απέναντι στα ακροδεξιά και ακροαριστερά αντι-σιωνιστικά παραληρήματα ή σε όσους αποκαλούσαν τον Σίσι “δικτάτορα” λες και προτιμούσαν μια Αίγυπτο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σύμμαχο της Τουρκίας.

Η αλήθεια είναι ότι μετά την απομάκρυνση της Χίλαρι Κλίντον το 2013 από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ το “παιχνίδι” άρχισε να αλλάζει. Όσοι βλέπαμε τον μεγάλο χάρτη μας ήταν ξεκάθαρο. Με τη Χίλαρι στα πράγματα η Ελλάδα δεν θα είχε καμία τύχη. Όταν ο Μπάρακ Ομπάμα έμεινε μόνος του, δίχως αυτή την επιρροή, άλλαξε η πυξίδα. Έπρεπε όμως η Ελλάδα να διεκδικήσει τον ρόλο της, κανείς δεν θα μας χάριζε τίποτα.

Οι προηγούμενοι κυβερνώντες, ιδιαίτερα εκείνοι της βενιζελικής κεντροαριστεράς, με αλαζονεία περιφρονούσαν απόψεις σαν τις δικές μας. Ακούγαμε, σε ιδιωτικές συζητήσεις, βεβαιότητες του ύφους “αυτά που λέτε δεν γίνονται”, ή “οι Γερμανοί έχουν τα λεφτά, οι Αμερικανοί δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη” και άλλα τέτοια “βαρύγδουπα”.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα τότε ήταν νωρίς για πολλά από αυτά που γίνονται σήμερα, όμως ανεξάρτητα της πρωιμότητας, από την ελληνική πλευρά δεν γινόταν και καμία σοβαρή προσπάθεια να δείξουμε ένα χαμόγελο παραπάνω στον Λευκό Οίκο. Οι Σαμαροβενιζέλοι είχαν παραδοθεί πλήρως στο Τέταρτο Ράιχ. Έπρεπε λοιπόν να φύγουν πάση θυσία για να αλλάξει η χώρα “άξονα” και να συνδεθεί με τις ΗΠΑ απευθείας και όχι μέσω Βερολίνου. Επίσης, πάντα τονίζαμε ότι η σχέση μας με τις ΗΠΑ πρέπει να είναι εκείνη της συμμάχου και όχι της υποτελούς και ως παράδειγμα φέρναμε τη σχέση του Ισραήλ με την Αμερική.

Ανάμεσα σε άλλα είχαμε προειδοποιήσει ότι με το “ξανθό γένος” δεν επρόκειτο να βγει άκρη. Η ιστορία διδάσκει ότι οι Ρώσοι πάντα μας έταζαν και μετά μας πούλαγαν. Και αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. Πρώτον, επειδή δεν είμαστε Σλάβοι και δεύτερον, επειδή με τους Ρώσους έχουμε γεωθρησκευτικό ανταγωνισμό για τα σκήπτρα της Ορθοδοξίας. Η Ορθοδοξία μπορεί για τους πολλούς να είναι μια θρησκεία, για εκείνους όμως που γνωρίζουν είναι ένα πανίσχυρο γεωπολιτικό όπλο με παγκόσμια ισχύ και επίσης μια τιτανοτεράστια οικονομική δύναμη. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το τελευταίο, αρκεί ένα: Το 25% της εκτάσεως του Ισραήλ είναι ιδιοκτησίας του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

Στον αγώνα για να βγει η Ελλάδα από τη γερμανική δεσποτεία ήταν αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν όλα τα εργαλεία που απέκτησε το έθνος μας στη μακραίωνή του πορεία.

Η Ορθοδοξία είναι ένα από αυτά τα εργαλεία, ιδιαίτερα στη τόσο σημαντική Μέση Ανατολή και μπορεί να γίνει το ασφαλές προγεφύρωμα της Δύσης σε αυτή την περιοχή αρκεί να μην την καπελώσει η Ρωσία. Κατανοητό και αυτό, δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.

Προσωπικά, να σημειώσω, υπήρξα από τους μεγαλύτερους επικριτές της θρησκευτικής δεισιδαιμονίας -σε έναν άλλο πολιτικό χρόνο-, ωστόσο, στο σήμερα αυτά έχουν μικρή σημασία όταν ο λαός μας ταλανίζεται.

Όταν ένας λαός ταλαιπωρείται προτεραιότητα είναι η επιστροφή του στην κανονικότητα και όχι η εμμονή σε στείρες ιδεοληψίες που υπονομεύουν την κοινωνική και εθνική συνοχή.

Προσωπικά εάν είχα να επιλέξω μεταξύ της μισής εθνικής ταυτότητας που εγγυάται η Ορθοδοξία από την καμία εθνική ταυτότητα των “ανανεωτών”, επιλέγω τη μισή της Ορθοδοξίας και το λέω εγώ που δημόσια έχω διακηρύξει ότι είμαι πλατωνικός και μάλιστα του ριζοσπαστικού πλατωνισμού του Πλήθωνα. Αυτά είναι ζητήματα που θα τα δούμε ίσως σε μια επόμενη δεκαετία, τώρα δεν είναι η ώρα τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως λέγαμε και στην αρχή του κειμένου, είναι ένας εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος.

Αφού πέρασε την πρώτη του διακυβέρνηση παλεύοντας με τα κύματα και τον κάθε ανάποδο καιρό, αφού ξεφορτώθηκε τα μανιακά βαρίδια και εκλέχτηκε ξανά, άρχισε να οικοδομεί τις σχέσεις με τον Λευκό Οίκο από το μηδέν.

Κάπως έτσι μας ήρθε επίσκεψη και ο Μπάρακ Ομπάμα και είχαμε τη στήριξη που χρειαζόμασταν όταν οι Γερμανοί άρχισαν να ξεφεύγουν ζητώντας την απόλυτη υποταγή της χώρας μας.

Είναι επίσης τυχερός διότι δεν κέρδισε η Χίλαρι τις εκλογές αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ.

Εάν είχε εκλεγεί η Χίλαρι, σας το υπογράφω, ο ελληνισμός θα είχε τη μοίρα της Γιουγκοσλαβίας.

Και είναι ακόμα περισσότερο τυχερός ο Αλέξης Τσίπρας διότι εκείνη την κρίσιμη ώρα, που το σύστημα Κλίντον κατέρρεε και μαζί του οι σχεδιασμοί της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που εξυπηρετούσε, είχε (και έχει) υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά, έναν άνδρα που ανάλογό του στην ιστορία έχουμε να δούμε από τον Έλληνα καρδινάλιο Βησσαρίωνα (1403-1472). Έτσι δεν δόθηκε η Κύπρος, έτσι δεν δόθηκε η Χειμάρρα, έτσι δεν μπήκαν οι Τούρκοι συνέταιροι στους δικούς μας υδρογονάνθρακες και έπονται και άλλα.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι επίσης τυχερός διότι έχει απέναντί του τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ο “Έρντι” κάπως πληροφορήθηκε ότι οι “κακοί ξένοι” έχουν σχέδιο να του διαμελίσουν τη χώρα. Από τότε έχει αφηνιάσει.

Μπλέκεται σε περιφερειακές κρίσεις, δίνει όπλα στους τζιχαντιστές, συμμαχεί με Ρωσία και Ιράν, βρίζει το Ισραήλ και την Αίγυπτο, κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι θέλουν το κακό του ίδιου και του λαού του.

Ποιος λοιπόν απομένει στη Δύση, δηλαδή στις ΗΠΑ, να έχει τον ρόλο του “πυλώνα σταθερότητας και του προμαχώνα” στην ευρύτερη περιοχή; Η Ελλάδα.

Tον περασμένο Μάρτιο στην Ουάσιγκτον ο Νίκος Κοτζιάς συναντήθηκε με τον Ρεξ Τίλερσον.

Όταν οι δύο άνδρες έμειναν μόνοι, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών έβγαλε έναν χάρτη και πάνω σε αυτόν σχεδίασε ένα τρίγωνο, στην κορυφή του οποίου υπήρχε η Ουκρανία και στις δύο κάτω γωνίες η Λιβύη (αριστερά) και τα κράτη της Συρίας και του Ιράκ (δεξιά), με την Ελλάδα στη μέση, ως μοναδική χώρα σταθερότητας στην περιοχή.

Ο χάρτης αυτός άρεσε στους Αμερικανούς, τον αποδέχτηκαν και το είπαν και δημοσίως. Ο Αμερικανός Πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, σε συνέντευξη του στην “Καθημερινή” (17/09/2017), δήλωσε:

“…αναδεικνύεται (…) ο περιφερειακός ρόλος της Ελλάδας. Αυτή η ιδέα της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας. Για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω την Κίνα ή πολλούς από τους άλλους εταίρους σας να σκέπτονται με τον τρόπο που σκεπτόμαστε εμείς την ευρύτερη περιφερειακή επιρροή της Ελλάδας. Τον ρόλο της ως προμαχώνα της Ευρώπης, μια χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο των προκλήσεων στην Αν. Μεσόγειο, στο Μαγκρέμπ, αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα”.

Με όλο αυτό το θετικό κλίμα στις αποσκευές του ετοιμάζεται να μεταβεί ο Αλέξης Τσίπρας στις ΗΠΑ, για να συναντηθεί με τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, αλλά επειδή -είπαμε- είναι εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος, λίγα εικοσιτετράωρα πριν αναχωρήσει, οι σχέσεις Ουάσιγκτον-Άγκυρας φαίνεται να εισέρχονται στην πιο σκοτεινή τους περίοδο.

Πριν λίγο καιρό ο Ντόναλντ Τραμπ συνάντησε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.

Μετά ο Τραμπ είπε καλά λόγια για τον Ερντογάν και αυτό ανησύχησε όσους στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν έμαθαν να διαβάζουν πίσω από τα φαινόμενα, ωστόσο όμως θέλουν να έχουν άποψη στα πράγματα.

Ο Τραμπ γενικώς είναι καλοσυνάτος. Για όλους λέει καλές κουβέντες. Ακόμα και για τον Κιμ Γιονγκ Ουν είπε ότι είναι ικανός ηγέτης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλει να τον βομβαρδίσει.

Ο Ερντογάν από την άλλη είναι η κλασική περίπτωση του “δώσε θάρρος στον χωριάτη να σε ανέβει στο κρεβάτι” και παράλληλα είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι δυτικοί θέλουν το κακό του.

Πίσω από το χαμόγελο του Τραμπ βλέπει συνωμοσίες διαμελισμού της Τουρκίας και είναι τόσο πεπεισμένος για αυτό που πήγε και συμμάχησε με τη Ρωσία και το Ιράν, στέλνοντας στα τάρταρα και τη σχέση του με το Ισραήλ που δεν πρόκειται με τίποτα να ομαλοποιηθεί.

Παράλληλα στηρίζει το Κατάρ με νύχια και με δόντια, καταστρέφοντας τις σχέσεις του και με τη Σαουδική Αραβία, επιβεβαιώνοντας πλήρως τον ορκισμένο εχθρό του Πρόεδρο της Αιγύπτου, Άμπντελ Φάταχ Αλ Σίσι, που με το δίκιο του τώρα υπενθυμίζει ότι “σας τα έλεγα εγώ για αυτόν αλλά δεν ακούγατε”.

Το τελευταίο 24ωρο έσκασε ως διπλωματική βόμβα η ανακοίνωση της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Άγκυρα, η οποία ανέστειλε όλες τις υπηρεσίες έκδοσης θεωρήσεων εισόδου (visa) στις διπλωματικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ στην Τουρκία. Η Άγκυρα απάντησε με ανάλογο τρόπο.

Αυτή η σοβαρότατη διπλωματική κρίση ξέσπασε ενώ ο Ερντογάν συγκεντρώνει στρατεύματα για να εισβάλει στην επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας σε συμμαχία με τη Ρωσία και το Ιράν.

Ο γράφων είναι σε θέση να γνωρίζει ότι στον Ερντογάν έχει “μαρτυρηθεί” ένα σχέδιο διαμελισμού της Τουρκίας εκεί κοντά στο 2025.

Ο Ερντογάν ακολουθώντας την τακτική “η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση”, άρχισε να εισβάλει στη Συρία -εκεί τον παίρνει προς το παρόν-, δίχως όμως να εξαιρεί από τους σχεδιασμούς του και το βορειοδυτικό Ιράκ, θέλοντας να προλάβει να “στήσει” Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι το 2023.

Μετά, όπως έγινε γνωστό σε στενούς κύκλους, το σχέδιο διαμελισμού “κατέβηκε” στο 2021, κάτι που άγχωσε ακόμα περισσότερο τον Τούρκο ηγέτη και έτσι έσπευσε να φιλιώσει με Ρώσους και Ιρανούς, από εκεί που τους είχε και τον είχαν για εχθρό.

Να σημειωθεί ότι ο Ερντογάν επανειλημμένως σε δημόσιες ομιλίες του έχει καταγγείλει το σχέδιο διαμελισμού της χώρας του και μάλιστα κατηγορεί τους Κούρδους και τους Γκιουλενιστές ότι είναι πιόνια αυτού του σχεδιασμού.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ερντογάν σκάβει μόνος τον λάκκο του, διότι είναι πεπεισμένος -ίσως όχι άδικα- ότι δεν έχει άλλο δρόμο. Σου λέει, “χαμένος για χαμένος, δεν έχω και τίποτα να χάσω”.

Σε αυτό το διεθνές κλίμα μεταβαίνει στον Λευκό Οίκο ο εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος Αλέξης Τσίπρας. Ως ο μόνος ηγέτης δυτικής χώρας στο επίκεντρο ενός τρελοκομείου και ο μόνος σύμμαχος του Ισραήλ στην περιοχή.

Δεν θα υποδείξουμε στον Έλληνα Πρωθυπουργό και στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών τι θα κάνουν και τι θα πουν εκεί που πάνε, αυτοί ξέρουν καλύτερα. Εξάλλου, όπως διαμορφώθηκαν οι καταστάσεις, δεν ήταν μόνο η τύχη που τις ευνόησε, αντιθέτως, επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, είναι η πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική ελληνική πολιτική τους που προκάλεσε την τύχη, διότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς και όχι τους άβουλους.

Δεν είναι ο άνεμος που πάει το καράβι, είναι ο καπετάνιος που δαμάζει τον άνεμο και τον χρησιμοποιεί ως κινητήρια δύναμη.

Αλλά από την άλλη δεν μπορεί κανείς να μην αναφωνήσει “πόσο τυχερός άνθρωπος είσαι Αλέξη Τσίπρα!”, όταν λίγα εικοσιτετράωρα πριν την επίσκεψή σου στον Λευκό Οίκο, ο Ερντογάν φρόντισε να τινάξει τις διπλωματικές του σχέσεις με τις ΗΠΑ στον αέρα. Ο άνεμος είναι ούριος, τα υπόλοιπα είναι θέμα τιμονιέρη…