Γιατί η κεντροαριστερά με ετερόκλητους μνηστήρες του “τίποτα” δεν μας αφορά

Α ρε παλιοκεντροαριστερά, μας απογοήτευσες πριν καν δούμε το νέο σου πρόσωπο.

Αντί να ασχοληθείς με την ανασύνθεση της εικόνας σου για να δούμε και εμείς αν μας αρέσεις ή όχι, εσύ το είδες νέα και ωραία και άρχισες παιχνίδια με τους μνηστήρες.

Τώρα τι περιμένεις; Να δεις ποιος από όλους θα κερδίσει την εύνοιά σου;

Μα ποιά είσαι εσύ; Εσύ είσαι Εμείς όλοι που μας έβαλε στις κερκίδες για να παρακολουθήσουμε το ματς των μνηστήρων.

Το σενάριο γνωστό. Ένας θα κερδίσει και οι λίγοι οπαδοί του θα αλαλάζουν από χαρά, περιμένοντας νέες θέσεις εργασίας, ενώ όλοι οι άλλοι θα γυρίσουμε στα σπίτια μας και τις δουλειές μας.

Αυτό ήθελες; Αυτό ονειρευόσουν;

Να πάρεις την μορφή που θα σου δώσει ο νικητής του αγώνα; …και εμείς τι; στα σπίτια μας;

Δουλεύετε εσείς για μας ή μας δουλεύετε;

Εξ άλλου τι θα σου προσφέρουν οι μνηστήρες;

Κανένας δεν προήλθε από παρθενογένεση.

Έχει ο καθένας την ιστορία του, την δράση και την πορεία του.

Ότι μαζεύτηκαν όλοι στο δικό σου “Βασίλειο” σημαίνει ότι κάτι παραπάνω έχεις να τους δώσεις.

Δεν σημαίνει όμως ότι κάτι παραπάνω μπορούνε να σου δώσουν και αυτοί, γιατί αν είχαν θα το είχαν ήδη δώσει στα δικά τους “βασίλεια.”

Κρίμα.

Αντί να κερδίσεις μνηστήρες, έπρεπε να ξανακερδίσεις εμάς. Εμάς που με τα λάθη σου μας έστειλες στο περιθώριο.

Αντί να κοιτάς για μνηστήρες έπρεπε να ανασυνθέσεις την εικόνα σου για να γίνει ξανά ελκυστική, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα.

Στην διαδρομή σου έχασες κομμάτια του πάζλ που χρειαζόσουν και δέχτηκες κομμάτια που είναι αδύνατο να συνδυαστούν γιατί προέρχονται από διαφορετικά πάζλ.

Αυτά που έχασες είμαστε εμείς, που απομακρυνθήκαμε για να διατηρήσουμε την ψυχική και πολιτική μας υγεία.

Και αυτά που βρήκες δεν θα σου επιτρέψουν να φτιάξεις μια ωραία εικόνα γιατί δεν ταιριάζουν. Είναι από άλλα πάζλ.

Οι μνηστήρες λοιπόν είναι οι μόνοι κερδισμένοι. Ο ένας το χρυσό μετάλλιο και οι άλλοι ένα σκαλοπάτι αναρρίχησης.

Μην περιμένεις να δοθείς στον ένα και οι άλλοι να μείνουν πιστοί κοντά σου.

Θα το δεις στην πορεία.

Κι όμως υπήρχε και άλλος δρόμος.

Μπορούσες να παρουσιάσεις μια ελκυστική εικόνα και τότε θα έβλεπες όλους εμάς να πλησιάζουμε για να πάρουμε την θέση μας στην σύνθεσή της.

Εργαλεία είχες. Πείρα είχες. Τι σε εμπόδισε;

Μπορούσες να πάρεις την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβη, να την επικαιροποιήσεις, να την απαλλάξεις από τα ανέφικτα και να προσθέσεις το “Πώς” θα εφαρμόσεις όσα διακηρύσσει και “Γιατί”.

Πως θα ισχυροποιήσεις τον τέταρτο στόχο της, που ήταν η “Δημοκρατική διαδικασία” αλλά ξεχάστηκε από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα κανένας από τους άλλους να μην μένει ζωντανός σήμερα.

Στην διαδρομή του χρόνου, αποδείχτηκε ότι όταν δεν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχει διολίσθηση προς την ολιγαρχία.

Ολιγαρχία σημαίνει όλα να υποκύπτουν στις επιθυμίες του αρχηγού και των αυλοκολάκων του.

Αλλά ο ένας, από την μια μεριά μπορεί να κάνει έναν ολόκληρο Λαό να υποκύπτει στις αποφάσεις του, από την άλλη όμως -σαν ένας- είναι εύκολα διαχειρίσιμος από όσους -ντόπιοι και ξένοι- έχουν την δύναμη να επιβάλλουν την δική τους άποψη, που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

Η δημοκρατική διαδικασία ή καλύτερα οι “Δημοκρατικές Διαδικασίες” είναι η μόνη απάντηση σε αυτή την διολίσθηση, γιατί οι πολλοί είναι πιο δύσκολο να πιεστούν ή να πειστούν να εξυπηρετήσουν ξένα συμφέροντα.

Αρκεί να είναι πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες και να είναι συνυφασμένες με την καθημερινή λειτουργία των κομμάτων και του Κράτους.

Αυτή η λειτουργία σημαίνει “Οι Συνελεύσεις Αποφασίζουν και τα Όργανα Εκτελούν και Ελέγχονται”.

Δημοκρατική διαδικασία και ο έλεγχος είναι αυτά που λείπουν σήμερα από την χώρα μας και την έκαναν εύκολα διαχειρίσιμη και υπηρέτη ξένων συμφερόντων.

Αντί να κάτσουμε όλοι μαζί να αναλύσουμε τις ασθένειες και να βρούμε τρόπους θεραπείας για να μην χάσουμε τον ασθενή, κονταροχτυπιόμαστε μεταξύ μας σαν φανατικοί οπαδοί και αφήνουμε την χώρα να πλέει με πορεία προς τα βράχια και καπετάνιους που δεν ξέρουν τι είναι τιμόνι και τι πυξίδα.

Αυτά βλέπουμε να γίνονται και στην σημερινή λεγόμενη κεντροαριστερά.

Αντί να φτιάξουμε ένα καινούργιο σκάφος εξοπλισμένο να μπορεί να αντεπεξέλθει σε τρικυμίες και ναυμαχίες, να καθορίσουμε νέα πορεία μακριά από τα βράχια και να ορίσουμε πρώτο στόχο την επαναφορά της Δημοκρατίας και μετά να επιλέξουμε αυτούς που αποδεδειγμένα θέλουν και μπορούν να επανδρώσουν το πλοίο, ψάχνουμε απλά για “καπετάνιο” ανάμεσα σε αυτούς που, απλά, θέλουν να γίνουν “καπετανέοι”.

Καλή ρότα να έχετε, αλλά εγώ με τέτοιο καράβι δεν ταξιδεύω.