Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση: Αποκτώντας πτυχίο …delivery

Αν δεν επρόκειτο για το μέλλον δεκάδων χιλιάδων νέων, στην ουσία για το μέλλον του τόπου, το γεγονός για τη νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα ήταν μια τεράστια φάρσα. Ακολουθώντας το παράδειγμα όλων σχεδόν των προκατόχων του ο Υπουργός Παιδείας «ξεδίπλωσε τη σοφία του» στο προσφιλές πεδίο δοκιμών της πολιτικής ανευθυνότητας. Στο Λύκειο και στο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ανεξάρτητα από το αν οι προωθούμενες ρυθμίσεις έχουν και θετικά σημεία αυτό που πρέπει να σημειώσουμε, έχοντας υπ’ όψιν και την προϊστορία, είναι ότι σήμερα η κυβέρνηση, εκπροσωπώντας το 38% των ψηφοφόρων του 2015, οι οποίοι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι προέρχονται από το 58% του εκλογικού σώματος που συμμετείχε στις εκλογές, επιχειρεί ενώ διανύει τον τρίτο χρόνο της θητείας της να προωθήσει μια εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» η οποία εκ των πραγμάτων είναι θνησιγενής.

Ενώ οι οικονομικές και πολιτικές elite αναπαράγονται στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, δημιουργώντας τη σύγχρονη αριστοκρατική τάξη, η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας συνθλίβεται στο εκπαιδευτικό σύστημα που δομείται από την πολιτική αβελτηρία με τη βασική συνέργεια της πανεπιστημιακής κοινότητας. Γιατί το βασικό πρόβλημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν υφίσταται στις δύο πρώτες βαθμίδες αλλά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην οποία εκ των πραγμάτων συντελείται η καταστροφή των αρίστων και η εξαπάτηση των αδύνατων.

Το απλοϊκό επιχείρημα, ότι «το σπίτι χτίζεται από τα θεμέλια», που δικαιολογεί τις αέναες αναποτελεσματικές παρεμβάσεις στις δύο πρώτες εκπαιδευτικές βαθμίδες μου θυμίζει την απορία του «τρελού» του χωριού μου που με ρώτησε πριν από χρόνια, «καλά αφού η γη είναι στρογγυλή, εμείς που είμαστε από πάνω δεν πέφτουμε, οι από κάτω όμως γιατί δεν πέφτουν;».

Το επιχείρημα αυτό αιτιολογεί τις συνεχείς αλλαγές ενώ αποπροσανατολίζει από το πραγματικό πρόβλημα που είναι η ανικανότητα της πολιτείας να ανταποκριθεί στις ανάγκες, αλλά και στη μοναδική σε ένταση ζήτηση ουσιαστικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Προσπαθεί να στριμώξει αυτή τη ζήτηση σε κακής ποιότητας τριτοβάθμια ιδρύματα όπου βασιλεύει η ανευθυνότητα της αντιγραφής, του «πολιτικού 5» και της συναλλαγής με τις κομματικές νεολαίες, μέσα στα οποία οι άριστοι απογοητεύονται και συνθλίβονται ενώ οι αδύναμοι και οι οικογένειές τους έχοντας την εντύπωση ότι σπουδάζουν στην πραγματικότητα αποκτούν πτυχίο delivery. Επαίρονται αντί να κρύβονται από ντροπή όταν κάποιο Α.Ε.Ι. καταφέρνει να τρυπώσει στα 500 πρώτα παγκοσμίως!!!

Φυσικά οι δικαιολογίες είναι πρόχειρες: φταίνε οι δύο πρώτες βαθμίδες που στέλνουν τα παιδιά ανέτοιμα, φταίει το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, φταίει το «κακό το ριζικό μας» που θα έλεγε και ο Βάρναλης. Τώρα πως γίνεται οι απόφοιτοι από την ίδια δευτεροβάθμια να διαπρέπουν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού αυτό ανήκει στα «μυστήρια του σύμπαντος».

Ούτε κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν με το γεγονός ότι, οι ίδιοι καθορίζουν τα αναλυτικά προγράμματα στις δύο πρώτες βαθμίδες, είτε ως σύμβουλοι υπουργών παιδείας είτε ως υπουργοί οι ίδιοι όπως συμβαίνει με τον κύριο Γαβρόγλου, οι ίδιοι είναι επικεφαλής στις ομάδες συγγραφής των βιβλίων και σε τελική ανάλυση αυτοί που καλούνται να υλοποιήσουν το εκπαιδευτικό έργο είναι απόφοιτοι των δικών τους πανεπιστημίων. Επιπλέον, από το 1998, πέρα από το πτυχίο τους υποβάλλονται και στη δοκιμασία των εξετάσεων του Α.Σ.Ε.Π. με αποτέλεσμα υποτίθεται την επιλογή των αρίστων.

Την ίδια ώρα που η «κοινότητα των προοδευτικών» με τα στήθη προτεταμένα προασπίζεται το «Δημόσιο» χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο όνομα των «ίσων ευκαιριών και της πλέριας Δημοκρατίας», οι έχοντες και κατέχοντες, οι γνωρίζοντες και οι «παροικούντες στην Ιερουσαλήμ της εξουσίας» στέλνουν τα βλαστάρια τους, και καλά κάνουν, στο Harvard, στο L.S.E., στο Stanford κ.λπ. για να γυρίσουν «τεχνοκράτες», στελέχη Διεθνών Οργανισμών (Δ.Ν.Τ., Ο.Ο.Σ.Α. κ.λπ.) ή για να πάρουν τη σκυτάλη από τους γονείς τους στα πανεπιστήμια ή την πολιτική.

Όπως προείπα, καλά κάνουν, ο κάθε ένας κάνει για τα παιδιά του το καλύτερο. Το θέμα είναι ως πότε θα κρατούν την τριτοβάθμια εκπαίδευση καθηλωμένη στον αποκλειστικά Δημόσιο χαρακτήρα της καταστρέφοντας το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας.