Η Δημοκρατική Παράταξη είναι εδώ!

Φτάσαμε λοιπόν στο 2017 να επιχειρείται εκ νέου ο διαχωρισμός του Λαού μας σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα».

Είναι η τελευταία, ας ελπίσουμε, γραμμή επικοινωνιακής «άμυνας» μιας Αντιπολίτευσης που είχε «παίξει τα ρέστα της» στο ναυάγιο της αξιολόγησης που θα οδηγούσε στις πολυπόθητες πρόωρες εκλογές.

Κι ας σήμαινε ένα τέτοιο ναυάγιο κοινωνική καταστροφή και απρόβλεπτες γεωπολιτικές περιπέτειες…

Όμως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν τους έκανε τη χάρη-με βαρύτατο βεβαίως κόστος που πρέπει τώρα να αρχίσει να κατανέμεται δίκαια στην κοινωνία.

Και από αυτό θα πρέπει να κριθεί στο τέλος της τετραετίας.

Βλέπουμε έκτοτε να ξεδιπλώνεται η αντιπολιτευτική «στρατηγική» του πανικού, από την πλουμιστή Βαρουφακειάδα και τη Βενεζουέλα μέχρι τις «μυστηριώδεις διακοπές του Τσίπρα» και το παχύ μουστάκι του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς…

Για την ΝΔ, δεν μου κάνει εντύπωση-για την ακρίβεια, θα μου έκανε εντύπωση το αντίθετο με δεδομένο ότι τα «κλειδιά» έχουν παραδοθεί από καιρό στη γνωστή ακροδεξιά συνιστώσα.

Αλλά για την αυτοαποκαλούμενη «Δημοκρατική Συμπαράταξη», αυτή η ταύτιση είναι σοκ.

Ακόμα και με όσα έζησα, έπαθα και έμαθα σε αυτό τον κομματικό χώρο που υπήρξε για πολλά χρόνια το σπίτι μου, αυτή η τελευταία περίπτωση, η υπόθεση της Εσθονίας, είναι κάτι που δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ.

Αν είχα απέναντί μου ανθρώπους που εξακολουθούν να ανήκουν σε αυτό το κόμμα, κάποιους μάλιστα που τους γνωρίζω από παλιά και εξακολουθώ να τους εκτιμώ, αυτά θα τους ρωτούσα:

Δεν είδαν τις σβάστικες να παρελαύνουν στους αμερικανικούς δρόμους;

Δεν έμαθαν ότι ηγέτες κρατών της Κεντρικής Ευρώπης, κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μάλιστα, καταθέτουν στεφάνια σε μνημεία «πεσόντων στρατιωτών των Waffen S/S»;

Δεν γνωρίζουν ότι σε πολλές μικρές και μεγάλες πόλεις της Ευρώπης πληθαίνουν οι «πολιτοφυλακές» που παρελαύνουν με το χέρι υψωμένο στον αποτρόπαιο χαιρετισμό.

Κι αν ακόμα δεν τα είδαν και δεν τα γνωρίζουν αυτά, δεν μπορεί να μη βλέπουν δίπλα μας, μέσα στο Κοινοβούλιό μας, τους νοσταλγούς του Αδόλφου, τους υμνητές της χούντας.

Έχει καμία σχέση αυτή η στάση με την παράδοση του Κινήματος που έκανε πράξη την Εθνική Συμφιλίωση, που διακήρυξε την Ενότητα του Λαού μας;

Είναι δυνατόν να μη βρίσκουν ούτε μία λέξη καταδίκης για την αναβίωση του διχασμού που επιχειρείται σήμερα και μάλιστα στις πλάτες μιας καθημαγμένης κοινωνίας;

Σε τελική ανάλυση, είναι αλήθεια το μίσος για τον Τσίπρα τόσο ισχυρό που τους έχει κάνει τυφλούς μπροστά στην αναβίωση του εφιάλτη;

Ό,τι και να συμβαίνει, η εποχή που ζούμε δεν δικαιολογεί να χάνουμε ούτε δευτερόλεπτο.

Και δεν θα περιμένει κανέναν «Σαούλ» να φτάσει στη Δαμασκό.

Η Δημοκρατική Παράταξη δεν μπορεί να γίνει ούτε «άφωνος μάρτυρας» της Ιστορίας, ούτε πολύ περισσότερο συνεργός στο πισωγύρισμα.

Η Δημοκρατική Παράταξη είναι η μεγάλη σταθερά της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας, που πάντοτε επεδίωξε την Ενότητα του Λαού και αγωνίστηκε για την υπεράσπιση των δικαίων του Ελληνισμού.

Είναι η δύναμη που εδραίωσε τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις, που έκανε πράξη την Εθνική Συμφιλίωση και ταυτίστηκε με τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και το Κοινωνικό Κράτος.

Δεν ταυτίστηκε ποτέ με ένα και μόνο κόμμα, αλλά εκφράστηκε πολιτικά και εκλογικά, ανάλογα με τις συνθήκες κάθε εποχής, είτε από κόμματα του Κέντρου, είτε από κόμματα της Αριστεράς.

Αλλά ποτέ δεν υπήρξε ως παρακολούθημα της δεξιάς.

Και μάλιστα, μιας δεξιάς που εκπροσωπεί την πιο ακραία εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού και θέλει να πάρει τη «ρεβάνς» με όρους εμφυλιοπολεμικής υστερίας.

Το προσκλητήριο της σημερινής εποχής, είναι ένα: η υπεράσπιση της Δημοκρατίας από την επίθεση του πιο βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού, του νεοναζισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.

Σε αυτό το προσκλητήριο, ηχεί πάντοτε στην ψυχή μας η φωνή του Ανδρέα: «η Δημοκρατία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται με Αγώνα. Είναι θέμα μόνιμου Αγώνα».