Αμβλώσεις: Το πρώτο δικαίωμα των παιδιών είναι η ζωή

Το δημογραφικό είναι πρόβλημα σημαντικότερο από το χρέος.

Αν μας το χάριζαν όλο και μας δίνανε τζάμπα κι άλλα τόσα, δεν θα άλλαζε με τις παρούσες κοινωνικές πολιτικές και πρότυπα το χάσμα των γεννήσεων υπέρ των θανάτων, που θα αφανίσει το Έθνος σε μερικές δεκαετίες.

Πρώτα θα περάσουμε μια περίοδο συρρίκνωσης και ραγδαίας γήρανσης των γηγενών, με παράλληλη αλματώδη αύξηση των “μουσαφιραίων”, αλλόθρησκων κι αναφομοίωτων.

Κάποιους δεν τους πειράζει, αρκεί να ευημερούν τα υπόλοιπα 61 φύλα από τα 2 ντεμοντέ, μέχρι να τους περιλάβουν όλους οι “μουσαφιραίοι”, για τους οποίους η δημοκρατία κι όλα αυτά τα εξωτικά παιχνίδια επιβολής των μειονοτικών σεξουαλικών συμπεριφορών, είναι θανάσιμα αμαρτήματα.

Ελλάδα χωρίς Έλληνες δεν μπορεί να υπάρξει.

Αυτό το ζήτημα, που περιλαμβάνει μεταξύ πολλών άλλων και τις αμβλώσεις, τις οποίες …επιδοτεί το ΙΚΑ, είναι για μας αξιακό, έχει να κάνει με την προστασία της ζωής, της μάνας και των παιδιών της, την προαγωγή της μητρότητας και δια βίου προστασία της, ως πυρήνα της κοινωνίας και του Έθνους.

Αυτό σημαίνει τη δημιουργία θεσμών και την ανάλωση των μέγιστων δυνατών πόρων για την ενθάρρυνση της δημιουργίας οικογένειας.

Το πρώτο δικαίωμα των παιδιών είναι η ζωή και το αμέσως επόμενο είναι να έχουν μάνα και πατέρα, μητρικό και πατρικό πρότυπο και παρουσία, δικαίωμα που παραβιάζει η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ για πειράματα ή απωθημένα.

Τα προνόμια που δίνει ο νομοθέτης στο θεσμικά ενωμένο ζευγάρι, δεν τα δίνει για αυτόν ή αυτήν με την οποία πας στο κρεβάτι.

Τα δίνει υπέρ της γέννησης και ανατροφής παιδιών, αφού χωρίς αυτά δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει Έθνος.

Γι’ αυτό τον λόγο, η Σιμόν Βέϊλ, πρωτοστάτησε μεν στην νομιμοποίηση των αμβλώσεων, όμως πρωτοστατούσε στο πεζοδρόμιο και κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων και της υιοθεσίας παιδιών από τέτοια ζευγάρια, διότι θεωρούσε πως τα παιδιά χρειάζονται μια φυσιολογική οικογένεια, μάνα και πατέρα.

Γενιές Ελλήνων έχουν χαθεί στο χειρουργικό τραπέζι της άμβλωσης κατά την άσκηση αυτού του “δικαιώματος”.

Για λόγους προσωπικούς, κοινωνικούς, αφού ο πατέρας σφυρίζει κλέφτικα, φτώχειας, επιλογής για λόγους καριέρας, ακόμη και για αισθητικούς λόγους, μην χαλάσει η σιλουέτα.

Σε πολλές περιπτώσεις η άμβλωση επιβάλλεται από άντρες.

Ψυχολογική πίεση από απρόθυμο να αναλάβει την πατρική ευθύνη σύντροφο, σύζυγο ή από πατέρα, αδέρφια κλπ.

Εάν εστιάσεις στην απαγόρευση τους, στην αντιμετώπιση του προβλήματος με αστυνομικά μέτρα, αυτό θα σημάνει τα εξής:

α) Προσφυγή των γυναικών, που είναι αποφασισμένες να το κάνουν ή πιέζονται από τρίτους, ακόμη και σε κομπογιανίτες ή σε αυτοσχέδιες επικίνδυνες μεθόδους, με αποτέλεσμα να χαθούν ζωές ή να υποστούν γυναίκες σοβαρές σωματικές βλάβες, όπως γινόταν στο παρελθόν.

β) Τεράστια αύξηση των ιατρικών αμοιβών για τις παράνομες πλέον αμβλώσεις.

Γυναίκα που θέλει να το κάνει θα ψάξει να βρει τρόπο.

Ακόμη και με το παρόν καθεστώς, που είναι νόμιμες και γίνονται με συγκεκριμένες σύγχρονες ιατρικές μεθόδους, αρκετές γυναίκες μετά από αλλεπάλληλες αμβλώσεις δυσκολεύονται ή και αδυνατούν να συλλάβουν.

Πόσο μάλλον στα χέρια αυτοδίδακτων αλμπάνηδων.

Εάν δε μιλήσεις με γυναίκες που είχαν αυτήν την εμπειρία από την ενάσκηση του “δικαιώματος” τους, θα δεις πως βίωσαν σωματικά και συνειδησιακά κάτι πολύ βαθύτερο και οδυνηρό, από μια απλή επιλογή να κάνουν κάτι στο σώμα τους. Δεν είναι… αποτρίχωση, ούτε αισθητική επέμβαση από πλαστικό.

Τα εισαγωγικά στο δικαίωμα τα βάζω γιατί είναι πρωτίστως μια απώλεια ζωής, μια μικρή τραγωδία για κάθε γυναίκα και για τον άνθρωπο που δεν θα γεννηθεί ποτέ.

Κι όσοι διατείνονται πως αυτό το ηθικό ζήτημα το έχουν λυμένο μέσα τους, απλά ψεύδονται.

Προσωπικά ομολογώ το δέος μου μπροστά στο θαύμα της ζωής και πως αδυνατώ να θεωρήσω το έμβρυο των 4 ή 8 εβδομάδων ως αδιάφορη ένωση κυτάρρων, κάτι σαν περιττή έκκριση, ενώ στις 24 εβδομάδες είναι άνθρωπος.

Το συγκλονιστικό ζήτημα της συνειδητότητας του εμβρύου και του από πότε αρχίζει, απ’ ό,τι φαίνεται από το πρώτο λεπτό, δεν μπορείς νομικά, ηθικά, να το προσπεράσεις με ευκολία αν πιστεύεις στην αξία της ανθρώπινης ζωής.

Θυμίζω, για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους, πως η ΝΔ υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη καταψήφισε το 1989 την νομιμοποίηση των αμβλώσεων.

Όμως συζήτηση αν είναι φόνος μιας ανθρώπινης ζωής ή δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της, δεν μπορεί να είναι παραγωγική.

Το δημογραφικό δεν μπορεί να το επιλύσει η Αστυνομία και οι Εισαγγελείς.

Ίσως μια τέτοια συζήτηση θα ήταν πιο πιασάρικη για να διαπρέψουν στην διαμάχη οι feminazis και οι ζηλωτές, να θυμώσουν πολλές γυναίκες και να πουν τα δικά τους άντρες.

Δεν μας ενδιαφέρει αυτό, η πρόκληση.

Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ προτιμά να πάει την κουβέντα εκεί που είναι η ουσία, σε κάτι πιο πρακτικό και αποτελεσματικό για το ευρύτερο ηθικό και εθνικό θέμα των αμβλώσεων και του δημογραφικού.

Η θέση μας είναι πως η απάντηση στο πρόβλημα πρέπει να είναι θετικά μέτρα αποφυγής της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και παράλληλα ενθάρρυνσης και προστασίας της μητρότητας.

Καταρχήν, για την αποφυγή της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, που συχνά συμβαίνει ακόμη στην εφηβεία από άγνοια ή καταχρηστική αντρική συμπεριφορά, επιβάλλεται η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, η εκμάθηση της φυσιολογίας και λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος, ώστε να γνωρίζουν τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν.

Από την άλλη οφείλουμε να αλλάξουμε τα πρότυπα μέσα από τον δημόσιο λόγο και κυρίως την Παιδεία.

Αντί να αναλώνουμε χρόνο, πόρους και θεσμούς για την υπερπροβολή και αχρείαστη προστασία των βίτσιων της κάθε μειοψηφίας, ας τα ξοδέψουμε όλα αυτά ώστε η δημιουργία οικογένειας, η γέννηση και ανατροφή παιδιών να γίνει ξανά βασική αξία της κοινωνίας μας.

Οφείλουμε, με μια φράση, να προπαγανδίσουμε πάλι, επίμονα, την παραδοσιακή οικογένεια και την μητρότητα και όχι τα φαντασιακώς “κινδυνεύοντα” δικαιώματα του κουτσού πολυερωτικού μετανάστη λαγού.

Να μάθουμε τα αγόρια να είναι υπεύθυνα και να σέβονται την γυναίκα και τα κορίτσια να γνωρίζουν κι αυτά τις συνέπειες των πράξεων και πως η μητρότητα είναι άξιος σκοπός, όταν έρθει η ώρα της από επιλογή και όχι ως ατύχημα και πως τότε δεν θα είναι μόνες τους κι ανυπεράσπιστες.

Χρειάζονται όμως πάνω απ’ όλα πρακτικά μέτρα, που να κάνουν την κάθε γυναίκα, όχι μόνον αυτή που έχει σύζυγο αλλά και αυτή που θα πρέπει να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της, να νοιώσει, όχι μόνον πως δεν είναι μόνη αλλά πως είναι στο κέντρο της εθνικής και κοινωνικής ζωής, πως κάθε θεσμός και κάθε πόρος που θα μπορούμε να εξοικονομούμε, θα υπάρχει για να προστατεύει και διευκολύνει την Μάνα και τα παιδιά της, το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας.

Τα παραπάνω προϋποθέτουν ισχυρό κράτος, όχι σε μέγεθος αλλά σε κύρος, σοβαρότητα, ανταποδοτικότητα και παρεμβατική δύναμη.

Προϋποθέτουν δημόσια υγεία που θα φροντίζει την μάνα και τα παιδιά της από πριν την σύλληψη έως και όλη την ανάπτυξη τους.

Προϋποθέτουν δημόσια παιδεία, που με παιδικούς σταθμούς, ολοήμερα σχολεία, μεταφορά των παιδιών, θα διευκολύνουν την εργαζόμενη μάνα, η οποία θα μπορεί να συνεχίζει να είναι επαγγελματικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά ενεργή, χωρίς αγωνίες της καθημερινότητας να μετατρέπουν το δώρο της μητρότητας σε αγώνα μετ’ εμποδίων για την στοιχειώδη επιβίωση.

Και όλα αυτά προϋποθέτουν πόρους, τους πλέον πολύτιμους, που σήμερα ξοδεύονται, γίνονται λεία ληστείας από σκοτεινές ΜΚΟ, συμβούλους, παρατρεχάμενους, αχρείαστα και προκλητικά προνόμια βουλευτών και μελών της κυβέρνησης, από λεηλασία του κρατικού χρήματος από επιτήδειους σε άχρηστους, αντεθνικούς και αντικοινωνικούς σκοπούς.

Πακτωλοί ξοδεύονται για να επιδοτούμε τον ισλαμικό εποικισμό της χώρας, εκδηλώσεις προβολής κι επιβολής της κάθε παρακμιακής παρεκλίνουσας συμπεριφοράς, “επιστημονικών” ή “καλλιτεχνικών” έργων που υπονομεύουν την εθνική και κοινωνική συνοχή.

Πληρώνουμε τους εχθρούς μας αντί να στηρίζουμε την Ελληνίδα Μάνα και τα παιδιά της.

Όταν μια γυναίκα, από μικρό κορίτσι θα έχει γαλουχηγηθεί σε αυτές τις αξίες, με ολοκλήρωση την μητρότητα, που είναι άλλωστε στο DNA της, αξιακός σπόρος στο πιο γόνιμο χωράφι, την συνείδηση μιας εν δυνάμει μάνας, όταν θα έχει την ακλόνητη πεποίθηση πως είναι στο κέντρο του κοινωνικού, θεσμικού σεβασμού και πως θα έχει κάθε αρωγή και προστασία στον ρόλο της ως μητέρα, ακόμη κι αν θα είναι μόνη της, τότε θα επιλέξει την μητρότητα, την ζωή και όχι την άμβλωση, όσο κι αν κάποιοι ιδεολογικοποιούν τον θάνατο ως “δικαίωμα”.