Νάιτζελ Φάρατζ: Η αλεπού στο κοτέτσι

Μέχρι και την τελευταία εβδομάδα πριν τις ευρωεκλογές οι δημοσκοπήσεις που έδιναν την πρωτιά στο UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ αντιμετωπίζονταν στη Βρετανία με δυσπιστία και με ένα γελάκι του σtιλ «έλα μωρέ, χαλαρή ψήφος είναι».

Χαλαρή ψήφος μπορεί να ήταν, θα φανεί.

Και θα φανεί ίσως πιο σύντομα από όσο περιμένουμε, καθώς στις 5 Ιουνίου γίνονται εκλογές για μια έδρα που έχει χηρέψει, σε περιφέρεια όπου στις ευρωεκλογές το UKIP έκανε (και εδώ) την έκπληξη κερδίζοντας.

Το θέμα είναι ότι ο Φάρατζ νίκησε και μαζί με άλλους Ευρωπαίους ψάχνω σιγά-σιγά να δω τι χρειάζεται για να πάρω και τη βρετανική υπηκοότητα για παν ενδεχόμενο…

Με ποσοστό κοντά στο 30% άφησε άφωνους συμπατριώτες του και Ευρωπαίους.

Ένα κόμμα που θέλει την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ θα είναι ο κύριος εκπρόσωπος της χώρας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Και βέβαια δε θα είναι το μόνο τέτοιο κόμμα στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο.

Βρετανικά εκκεντρικός, επιλεκτικά ξενοφοβικός, με αμφιλεγόμενο χιούμορ, με μεγάλη αντοχή στην μπύρα και επιρρεπής στις γκάφες ο Νάιτζελ Φάρατζ ακόμα και μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων αντιμετωπίζεται ως καρικατούρα πολιτικού, ως μη-σοβαρός ηγέτης και εν ολίγοις κομήτης.

Τα μεγάλα κόμματα και στη Βρετανία και σε ανάλογες περιπτώσεις ανά την Ευρώπη δεν έμαθαν.

Δεν κατάλαβαν ότι αυτοί οι περίεργοι τύποι που κατακεραυνώνουν με τρόπο γραφικό το κατεστημένο, εθνικό και ευρωπαϊκό, δε χρειάζεται να πείσουν για τη σοβαρότητά τους.

Αρκεί να αποδείξουν πόσο σοβαροφανή παρά σοβαρά είναι τα «μεγάλα» κόμματα όταν αγνοούν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων τους, όταν αναλώνονται σε μεταξύ τους μικροκομματικούς τακτικισμούς αφήνοντας στην άκρη την πραγματικά πολιτική επιχειρηματολογία.

Στη Βρετανία τα κόμματα δεν κατάλαβαν αμέσως ότι αυτός ο εκκεντρικός, ξενοφοβικός, χιουμορίστας και γερός πότης δεν ήταν μόνο ο Φάρατζ, αλλά όπως αποδείχθηκε ήταν ένας στους τρεις ευρωψηφοφόρους της Βρετανίας.

Ο Φάρατζ είναι ένας από αυτούς, υπόδειγμα παραδοσιακού δεξιού μονόχνοτου Βρετανού μιας κάποιας ηλικίας με το “stiff upper lip” που νιώθει ότι η χώρα του τελεί υπό εισβολή από τους κακούς ξένους και ίσως ακόμη περισσότερο ότι η παλιά περήφανη ιμπεριαλιστική Μεγάλη Βρετανία πρέπει να υπακούει σε εντολές και όρια που θέτει ένα απρόσωπο μόρφωμα από τις Βρυξέλλες.

Ο Νάιτζελ, που τουλάχιστον γελάει συχνά και γράφει στην κάμερα, έγινε η φωνή τους εκεί που η φωνή τους δεν ακουγόταν και καμία γκάφα δεν θα του στερούσε την ψήφο τους.

Ο Φάρατζ πήρε από παντού πολύ, εκτός από το πολυπολιτισμικό και πιο ανεκτικό Λονδίνο.

Τελικά δεν έπληξε μόνο τους Τόρις, αλλά και τους Εργατικούς. Μάζεψε βέβαια και τους πιο ακραία ακροδεξιούς του Εθνικού Μετώπου (που σβήστηκε από τον πολιτικό χάρτη), αλλά είναι χαζός όποιος πλέον δεν βλέπει ότι πέρα από το ξενοφοβικό του πράγματος, το UKIP κέρδισε ως φωνή των ούτως ή άλλως επιρρεπών στον ευρωσκεπτικισμό Βρετανών που θέλουν να τιμωρήσουν μια αλαζονική και αποκομμένη από τους πολίτες ΕΕ.

Δεν αρκεί πλέον να απορρίπτονται ο Φάρατζ και οι άλλοι ως ευρωσκεπτικιστές, λες και είναι από τον πλανήτη του μη-πολιτικά ορθού, κάτι ενοχλητικό που ξορκίζεται όταν το περιφρονείς.

Μιλάμε για ένας στους τρεις Βρετανούς, έναν στους τέσσερις Ευρωπαίους.

Και ασφαλώς στο πλαίσιο της χαλαρότητας πολλοί Βρετανοί θέλησαν να τιμωρήσουν τα μεγάλα κόμματα που δεν πείθουν ότι μπορούν και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν πείθουν ότι θέλουν να πετύχουν μια ισορροπημένη ανάκαμψη.

Ίσως στις 5 Ιουνίου, λοιπόν, η φράση του Φάρατζ περί αλεπούς του UKIP που μπήκε στο κοτέτσι του Γουέστμινστερ να επαληθευθεί απολύτως.

Τον Φάρατζ τον βρίζουν επτά στους δέκα ευρωψηφοφόροι στη Βρετανία – δικαίως. Αλλά τρεις στους δέκα, η πλειοψηφία, τον ψήφισε.

Είναι περισσότεροι αυτοί που βρίζουν τον καθένα από τους αντιπάλους του.

Μήπως πρέπει να αρχίσουν οι περιφρονούντες να σκέφτονται πού έχουν κάνει λάθος, μήπως είναι ώρα για λίγη περισσότερη ταπεινότητα;

Το χαμόγελο και το γελάκι του «χαλαρή ψήφος είναι μωρέ» θα έπρεπε να έχει παγώσει στα χείλη πολλών ευρωπαϊστών.

Αν όχι, τότε τίποτα δεν έμαθαν. Κι όποιος δε μαθαίνει, συνήθως δε γελά τελευταίος.