Η Διορία του Νέρωνος και οι νεοσοί του Cuculus canorus

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε

του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.

«τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»

Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.

[…]

Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας

κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,

ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

Κ.Καβάψης «Η Διορία του Νέρωνος».

Μετά επτά χρόνια από το πρώτο μνημόνιο και δυόμιση χρόνια αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης από την ετερόκλητη συμμαχία ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., ο πολιτικός χάρτης της χώρας παραμένει καθηλωμένος και κατακερματισμένος – υπό το βάρος της παρακμής την οποία «χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ» οικοδομήσαμε όλοι,  δίχως αυτό να σημαίνει ότι έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες – αδυνατώντας να δώσει προοπτική ελπίδας στην καθημαγμένη κοινωνία.

Τα όποια «αφηγήματα» φιλελεύθερα, σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά, ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερα, δεν αγγίζουν τους πολίτες. Οι ηγεσίες των κομμάτων αδυνατούν να πείσουν το λαό για την ειλικρίνεια τους, για την ικανότητα τους να κυβερνήσουν τη χώρα, εντέλει για το πραγματικό ενδιαφέρον τους για την κοινωνία. Οι «εναλλακτικές» λύσεις στη σημερινή καταστροφική διακυβέρνηση, παρά την συντριπτική και πρωτοφανή σε ένταση υποστήριξη από το σύνολο σχεδόν των Μ.Μ.Ε., παραμένουν χλωμές και ο λόγος τους ακούγεται «κούφιος». Το φανερώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων 5 μηνών αν και ο καθένας μας αυτή την αποστασιοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας από τα κόμματα και τους πολιτικούς την βιώνει καθημερινά. Ο βασικός πυλώνας της αντιπολίτευσης η Ν.Δ. παρά τη νέα ηγεσία και τον «αέρα» του  «καινούργιου» και του «διαφορετικού» που επιδιώκει να παρουσιάσει δεν εισπράττει τη φθορά της κυβέρνησης η οποία δέχεται δικαίως «καταιγιστικά πυρά» από παντού.

Γιατί δυόμιση χρόνια μετά την νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με 36% τον Ιανουάριο του 15 και ενώ η δύναμη του έχει περιοριστεί στο 17% και κάτω (στήλη Α) η Ν.Δ.  δεν «απογειώνεται» αλλά φαίνεται στην καλύτερη περίπτωση να κερδίζει κάποιες λίγες μονάδες πάνω  από το 28% (στήλη Α) εκείνων των εκλογών. Παρά τα αλλεπάλληλα «φιάσκα» στα οποία οδηγείται η κυβέρνηση, παρά τα δυσβάστακτα μέτρα τα οποία νομοθετεί και εφαρμόζει, παρά την απόλυτη ανακολουθία με τον ιδεολογικό της προσανατολισμό, παρά την αδυναμία της να δώσει ορατή διέξοδο (βιωσιμότητα χρέους, τέλος μνημονίων) στην κρίση κρατάει δυνάμεις, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να προβάλλει ως ο κύριος εναλλακτικός πόλος αλλά σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργεί την δυναμική και την πεποίθηση μιας δύναμης που «έρχεται» για να αλλάξει ριζικά τα πράγματα.

Η αυτοδυναμία είναι ακόμα μακρινό ενδεχόμενο και οι συμπαρατάξεις σαν αυτή που λειτούργησε το 2012 οδηγώντας στην τριμερή κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη είναι για διάφορους λόγους αμφίβολη. Ο νέος εκλογικός νόμος (απλή αναλογική) που θα ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές, τα νέα δεδομένα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη (στη ουσία προσωπείο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) με τη δραστηριοποίηση παλιών γνώριμων (Λαλιώτης) την επανένταξη (από την πίσω πόρτα) του Γιώργου και το χρόνο και τα γεγονότα που μεσολάβησαν από τον Μάιο του 2010 να λειτουργούν υπέρ της, δημιουργούν νέες συνθήκες οι οποίες πρέπει να αναλυθούν προσεκτικά και σε βάθος. Η καθήλωση της ΔΗ.ΣΥ. (δημοσκοπική) στα ποσοστά του Σεπτεμβρίου του 2015 δεν πρέπει να ξεγελά και να οδηγεί σε επανάπαυση. Η επαναδραστηριοποίηση ενός μηχανισμού (εκτός από το τμήμα που εντάχθηκε στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) και ο «επαναπατρισμός δυνάμεων και λαού» από  τα συγγενή κόμματα όσο ο χρόνος επουλώνει τις πληγές και τις μνήμες του 2010 μπορεί να δημιουργήσει εκπλήξεις. Δεν δικαιολογούνται ψευδαισθήσεις, η ΔΗ.ΣΥ. του 2018 δεν θα είναι το χρεωκοπημένο ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 2012. Θα είναι το «νέο σοσιαλιστικό αφήγημα» του Γ. Παπανδρέου ακόμα και αν προεδρεύει η κ. Γεννηματά. Με δεδομένο μάλιστα ότι, αν κυβέρνηση ξεπεράσει τον κάβο της αξιολόγησης και της ρύθμισης του χρέους, θα έχει μπροστά της φυσιολογικά ένα διάστημα χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις κατά τη διάρκεια του οποίου μπορεί να διαφοροποιηθεί και το πολιτικό τοπίο και να αποδειχθεί ότι το «αφήγημα» της περιβόητης κέντρο-αριστεράς είναι ακόμα «εδώ». Ότι για όλα φταίει η «κακιά Δεξιά» που υπερχρέωσε τη χώρα. Εν τω μεταξύ τόσο η νέα όσο και η παλιά διαπλοκή (έστω και αποδυναμωμένη) θα είναι πάντα έτοιμη για να προσφέρει τις υπηρεσίες της.

Η μελέτη των εκλογικών αποτελεσμάτων από το 2007 και μετά δείχνει ότι η εκλογική «οροφή» της Ν.Δ. έχει περιοριστεί σε ποσοστά κάτω του 35%. Η διαρκώς αυξανόμενη αποχή, η παγίωση των μεγάλων ποσοστών της Χ.Α. και το έστω και μικρό αλλά ωστόσο παγιωμένο ποσοστό των ΑΝ.ΕΛ. περιορίζει δραστικά τον πολιτικό χώρο της Ν.Δ.. Ακόμα και τα ποσοστά των εκλογών του  Ιουνίου του 12 και του 2015 ήταν σε κάποιο βαθμό αποτέλεσμα της πόλωσης δύο αντιλήψεων και του κινδύνου που συνιστούσε η ενδεχόμενη εκλογή ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Η Ν.Δ. από τις εκλογές του 2007 έχει χάσει 1.468.774 ψηφοφόρους ή 719.514 από τις εκλογές του 2009. Είναι δεδομένο ότι αυτή η απώλεια κάθε άλλο παρά προσωρινή είναι. Είναι γεγονός ότι η ασφαλέστερη πιθανότητα είναι τα δύο πρώτα κόμματα (Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) θα συγκεντρώσουν αθροιστικά λιγότερο από το 60% των ψήφων. Με δεδομένο ότι Χ.Α. και Κ.Κ.Ε. θα αποσπάσουν περίπου το 15% απομένει ένα 25% το οποίο θα κατανεμηθεί στα μικρότερα κόμματα. Η προοπτική να ξεπεράσει η ΔΗ.ΣΥ. το 10% δεν είναι απλώς ισχυρή είναι μάλλον σίγουρη.

Η παγίωση της βεβαιότητας ότι η Ν.Δ. θα είναι η νικήτρια των εκλογών λειτουργεί ταυτόχρονα υπέρ αλλά και κατά (έστω και σε μικρότερο βαθμό) της προσέλκυσης ψηφοφόρων. Η αποχή εκτιμάται ότι δεν πρόκειται να αποδυναμωθεί και θα πλήξει περισσότερο τα κόμματα που έχουν λιγότερο φανατικούς οπαδούς-ψηφοφόρους και αποδυναμωμένους μηχανισμούς. Η οργανωτική και επικοινωνιακή (παρά την υποχώρηση της αυτή την περίοδο στα Μ.Μ.Ε.) υπεροχή της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς είναι δεδομένη.

Η παρατεταμένη (υποβόσκουσα) εσωστρέφεια στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδεινώνει τις προοπτικές την ώρα που οι συνθήκες δεν θα είναι ποτέ στο μέλλον τόσο ευνοϊκές για να ξεφύγει από τα στενά και παραπλανητικά πολιτικά όρια στα οποία την περιόρισε ο αριστερίστικος λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Δ.Ο.Λ.ιος λιβανωτός πολλών Μ.Μ.Ε. (φυσικά και του περιβάλλοντος) λειτουργεί επικίνδυνα στο βαθμό που παγιδεύει σε ψευδαισθήσεις, προσανατολίζοντας μονοσήμαντα το μέτωπο κατά της κυβέρνησης την ώρα που άλλα «στρατόπεδα», τις ανερμάτιστες και τυχοδιωκτικές πολιτικές των οποίων πλήρωσε και πληρώνει πανάκριβα η χώρα, ανασυντάσσονται. Ίσως είναι καιρός ο αγώνας να αποκτήσει και «δεύτερο μέτωπο». Η προσδοκία μιας ενδεχόμενης μελλοντικής συνεργασίας είναι παγίδα. Γιατί οι εξελίξεις δείχνουν ότι το «κίνημα» ξαναγυρνώντας στις ρίζες του αν διαπιστώσει ότι δεν γίνεται να υπερκεράσει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα προτιμήσει να συμμαχήσει μαζί του στην προοπτική του reunion των παλιών συντρόφων στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. της νέας εποχής. Με κοινό αφήγημα το οποίο θα ενοχοποιεί τη «Δεξιά» αθωώνοντας και το παλιό και το «νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ.(ΣΥ.ΡΙΖ.Α).

Ο εφησυχασμός που δημιουργεί η απώθηση των δυσάρεστων ενδεχομένων περιορίζει τα χρονικά περιθώρια (διορίες) των αναγκαίων στρατηγικών επιλογών και της αναγκαίας προετοιμασίας για τις μάχες που έρχονται και οι οποίες, παρά τα φαινόμενα τα οποία απατούν, θα είναι πολύ πιο δύσκολες απ’ ότι στο παρελθόν. Η παράταξη που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής πρέπει άμεσα να απαλλαγεί από το σύνδρομο των νεοσσών του Cuculus canorus που διεκδικούν όλη τη «φωλιά» για τον εαυτό τους. Την ώρα που η αυτοδυναμία είναι εξαιρετικά δύσκολη και η συνεργασία με τον ενισχυμένο τρίτο πόλο της ΔΗ.ΣΥ. ούτε δεδομένη μπορεί να θεωρείται ούτε εύκολη και ανώδυνη η Ν.Δ. δεν έχει την πολυτέλεια να έχει ανοιχτά εσωτερικά μέτωπα. Την ώρα που η όποια κυβέρνηση της, μονοκομματική ή συνεργασίας, θα έχει απέναντί της το αναγεννημένο μέτωπο των λαϊκιστών, μάλιστα σε εξαιρετικά δύσκολες οικονομικές συνθήκες, είναι απόλυτη ανάγκη να μην υπάρχουν εσωτερικά ρήγματα και παρεξηγήσεις. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιούν, όταν κοιτάζονται στο «μαγικό τους καθρέφτη», ότι «η εποχή των γιγάντων τελείωσε οριστικά». Αλλιώς κινδυνεύουν, όταν η «διορία» τους τελειώσει, να βρεθούν «γυμνοί» και αμήχανοι στη μέση της «αγοράς».