Ευρωεκλογές 2014 κάποιες σκέψεις “αριστερά δεξιά”

Ευρωεκλογές 2014 κάποιες σκέψεις…

Μελετώντας τα φαινόμενα και τη φύση των πραγμάτων δεν μπορώ να δεχτώ πως για άλλη μια φορά οι Ευρωεκλογές στην Ελλάδα γίνονται με λάθος διακύβευμα. Εδώ κρίνεται το μέλλον της Ευρώπης και συνεπώς το δικό μας μέλλον κι εμείς ομφαλοσκοπούμε για άλλη μια φορά.

Η Ευρωπαϊκή κρίση βρίσκεται στην κορύφωση της και τα επόμενα 5 χρόνια θα καθορίσουν το μέλλον της Ε.Ε. Πλήρης ενοποίηση ή πόλεμος.

Και όταν λέω πόλεμο εννοώ αυτόν με τα κανόνια, τα αεροπλάνα και τα πλοία όπως βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ του Β΄ΠΠ.

Σα να άνοιξε μια χρονοπύλη και βρισκόμαστε ανάμεσα στον Ιούλιο του 1936 και τον Απρίλη του 39 με τη διαφορά πως η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει και η διάδοχος της Ρωσία είναι μάλλον ένας ακόμα δυνητικός αντίπαλος μιας και βαστάει τη στρόφιγγα που ζεσταίνει και κινεί την Ευρώπη.

Σαν φάρσα λοιπόν επαναλαμβάνεται η ιστορία δίνοντας άλλη μια φορά την ευκαιρία στην Αριστερά να εκφράσει τον πολιτικό της λόγο διεθνώς ώστε να εγείρει τα Έθνη ενάντια στο Διεθνές Κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα, αυτό που οι θρησκευόμενοι συντηρητικοί αποκαλούν «θηρίο της Αποκάλυψης».

Και λέω φάρσα διότι παράλληλα με την ευκαιρία της Αριστεράς ξυπνούν κι ένα ένα τα φαντάσματα της ακροδεξιάς και των Εθνικιστών.

Αυτό βέβαια που ενώνει τη διεθνή ακροδεξιά δεν είναι η αγάπη για την πατρίδα ή το λαό αλλά, ο νόστος και ο πόθος της «δύναμης».

Μπορεί να σας φαίνεται ακραίο αλλά ο Πέτρος, ο Γιόχαν και ο Φρανς, αντί για αυτοκίνητα, υπολογιστές και πλυντήρια αρχίζουν να ξαναφτιάχνουν τανκς.

Σε αυτό το κλίμα πριν από λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας στο ευρωντιμπέιτ κέρδισε κατά κράτος τις εντυπώσεις από τους πολιτικούς αντίπαλους του με έναν πολιτικό λόγο που είχε αρκετά χρόνια να ακουσθεί από Έλληνα πολιτικό στο εξωτερικό! Έναν λόγο ευρωπαϊκό που απαντάει στο πως η Ευρώπη θα εξασφαλίσει τη συνέχεια της μέσω της ανάπτυξης με κοινωνικά κριτήρια.

Πως θα εξασφαλίσει τη «συνοχή» της συμφιλιώνοντας τον πρόσκαιρα ισχυρό Βορρά με το μελλοντικά δυνατό Νότο του «φυσικού αερίου» και του ορυκτού πλούτου. Και είναι επόμενο το τραπεζιτικό κατεστημένο να απορρίπτει αυτό το λόγο διότι για τον πλούτο του ο Νότος τα τραβάει όλα αυτά..

Όμως είναι άλλο πράγμα να θες να σώσεις την Ελλάδα και άλλο πράγμα να σώσεις την Ευρώπη. Το θέμα είναι να ακολουθήσουν οι Ευρωπαίοι ψηφίζοντας. Θα το κάνουν; Θέλουν; Εδώ δεν μπορεί να απαντήσει κανένας. Μοιραία θα περιμένουμε να δούμε. Το όποιο κίνημα θέλει χρόνο και χώρο για να ωριμάσει.

Εδώ βιαζόμαστε καθώς είναι και η κατάσταση τέτοια που πιέζει. Οι Έλληνες βιώνουν τον 5ο χρόνο της κρίσης και η υπομονή τους εξαντλήθηκε. Αν κάτι σώζει το σύστημα από την εξέγερση αυτό είναι η αλληλεγγύη της Ελληνικής οικογένειας και της γειτονιάς.

Το πώς φτάσαμε στην κρίση είναι πλέον ιστορία και το παρελθόν δεν αλλάζει.

Το τι θα έκαναν και αν θα πετύχαιναν ή όχι οι λεγόμενοι «αντι μνημονιακοί» δεν μπορεί να ειπωθεί από κανέναν με βεβαιότητα. Είναι κάτι σαν τη μετά θάνατον ζωή. Πρέπει να πεθάνεις πρώτα για να μάθεις τι ισχύει…

Έχει φυσική ροπή όμως η Ελληνική Αριστερά στο να ρίχνει την καρδάρα και να χύνει το γάλα. Πολύ πιθανό να μη γνωρίζει και ίδια τι θέλει ακριβώς να κάνει.

Συνηθισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά γύρω από το 5% δεν δείχνει να μπορεί να χειριστεί διψήφια νούμερα. Η «πίεση» για τη διεκδίκηση της εξουσίας φαίνεται να προέρχεται από τη δυναμική που του προσέδωσε το συνδικαλιστικό πλήρωμα του Δημοσίου που εγκατέλειψε το πράσινο ναυάγιο.

Τα ποιοτικά του Σύριζα χαρακτηριστικά πλέον δοκιμάζονται. Κρίση ταυτότητας; Ίσως.

Οι «παλιοί» σχεδόν αγοραφοβικοί, συνηθισμένοι σε «εκκλησιαστικούς» ρυθμούς να αναλώνονται στα αριστερά τους filioque, δείχνοντας ανέτοιμοι να χειριστούν τους «καινούργιους» που είναι μεν έμπειροι στον πολιτικοκομματικό στίβο αλλά, εκπορεύονται από εντελώς διαφορετικά κίνητρα και ιδέες.

Θα έχει συνεπώς ενδιαφέρον να δούμε πως θα χειριστεί ο Σύριζα την «επόμενη μέρα» έτσι και το αποτέλεσμα δεν τον ευνοεί. Μη ξεχνάμε πως εκείνος έβαλε τον πήχη ψηλά δίνοντας δημοψηφισματικό χαρακτήρα τόσο στις Δημοτικές και Περιφερειακές όσο και στις Ευρω-εκλογές.

Το θέμα είναι πως τα πέντε χρόνια μνημονίων και σκληρής λιτότητας, αυτά που ο ίδιος ο Σύριζα επικαλείται με τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, το ξεπούλημα, την υποτέλεια κλπ κλπ είναι πολύς χρόνος για να μπορέσεις να σταθεροποιήσεις το πλειοψηφικό ρεύμα που θα σε φέρει στην κορυφή.

Για να μην το έχει καταφέρει ακόμα σημαίνει πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή κάτι δεν κάνει σωστά. Η δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ από την οποία θέλει να αντλήσει ψήφους έχει πάνω από 2.500.000 ψηφοφόρους. Αν δεν το καταφέρει τα επόμενα 2-3 χρόνια δεν θα το καταφέρει ποτέ και θα γυρίσει μοιραία στα μονοψήφια ποσοστά.

Αυτή η «δεξαμενή» θα βρει κάποια στιγμή την έκφραση της διότι, βρίζοντας τον «πρώην» Πασόκο και ταυτόχρονα ζητώντας την ψήφο του είναι μια πρακτική που μάλλον δεν αποδίδει σύντροφοι.

Η Εθνικιστική Δεξιά από την άλλη πλευρά ψάχνει την ιστορική και πολιτική της εξιλέωση. Έτσι το αντιλαμβάνεται αυτή τουλάχιστον. 40 χρόνια στο περιθώριο μετά την τραγωδία στην Κύπρο βρήκε «επιτέλους» την ευκαιρία να εκφραστεί μέσω του Ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

Η σύνθεση και οι επιρροές της είναι ακόμα αντικείμενο μελέτης καθώς το Δημοκρατικό Τόξο (το ποιο;) είναι ακόμα αμήχανο να εκτιμήσει και να αντιμετωπίσει ορθά αυτόν το χώρο κινούμενοι και οι δυο στα όρια της νομιμότητας και του Συντάγματος. Ο μέσος ψηφοφόρος της ΧΑ πέρα από άλλα διακατέχεται κατά κύριο λόγο από οργή.

Το φαινόμενο θα είναι παροδικό μόνο αν αντιμετωπισθεί ψύχραιμα και με ορθά και απλά επιχειρήματα. Το «απλά» το τονίζω διότι η RAM και ο επεξεργαστής είναι πεπερασμένων δυνατοτήτων. Παρόλα αυτά το μέλλον του χώρου αυτού εξαρτάται και από τους ίδιους καθώς κανένας δεν αντέχει για πολύ έναν υστερικό ή ματιασμένο δίπλα του.

Συνεπώς είναι μονόδρομος να αμβλύνουν τις οξείες τους και να νερώσουν το κρασί τους. Η Μαρίν Λεπέν δείχνει τον τρόπο.

Πάνω κάτω ο πρώτος γύρος των Δημοτικών εκλογών έδωσε μια εικόνα για το τι θα γίνει αυτή την Κυριακή. Να θυμάστε λοιπόν πως το βαρόμετρο για το ποιος κερδίζει την Ελλάδα είναι η περιφέρεια της Θεσσαλίας και ο νομός Αιτωλοακαρνανίας. Το «χρώμα» που θα δείτε σε αυτές τις δυο περιοχές καθορίζει και το νικητή των εκλογών.

Με δεδομένο ότι ο κύριος όγκος των φίλα προσκειμένων στο Σύριζα κατοικούν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η μετακίνηση ή όχι των ετεροδημοτών ψηφοφόρων θα κρίνει το αποτέλεσμα. Από τη μεταπολίτευση και μετά όποιο από τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο μετακίνησε 200.000 περισσότερους ψηφοφόρους από τον αντίπαλο κέρδιζε τις εκλογές. Τα συμπεράσματα δικά σας.