Αυτή την Κυριακή ψηφίζουμε για την ΑΛΛΑΓΗ στην Ευρώπη

Οι ευρωεκλογές βρίσκουν την Ευρώπη και τη χώρα σε κρίση προσανατολισμού, στρατηγικής…

Η εκλογική συγκυρία εκ των πραγμάτων αποκτά διπλό χαρακτήρα και εμπεριέχει την αναμέτρηση διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών που διεκδικούν το «πηδάλιο και τη ρότα…»…

Οι ευρωεκλογές γίνονται μια πρόκληση για κάθε πολίτη. Με την ψήφο του μπορεί να δώσει καθαρή εντολή για την «επανασυμπόρευση» της κοινωνίας με την πολιτική. Και αυτό εκφράζεται με αλλαγή πολιτικής και συμμαχιών υλοποίησης της.

Προφανής επιδίωξη γίνεται η επανασύνδεση του προοδευτικού χώρου με τη μήτρα των αρχών της προοδευτικής παράταξης. Και αυτή η επιλογή δεν είναι «διαδικαστική» για τη λειτουργία της δημοκρατίας… αλλά κοινωνική, αφού αφορά τη ρήξη με τον νεοφιλελεύθερο – διχαστικό εναγκαλισμό διακυβέρνησης!…

Γίνεται εμφανές πλέον ότι όσοι αυτοπροσδιορίζονται «στο σοσιαλιστικό χώρο, την αριστερά η το κέντρο», δεν μπορεί να ταυτίζουν τις επιδιώξεις τους με αυτές των νεοφιλελεύθερων, για την Ελλάδα και την Ευρώπη!

Η δημοκρατία, η συνοχή, η ανάπτυξη, η εμβάθυνση και μια σειρά από δημοκρατικά, κοινωνικά, παραγωγικά, τεχνικά – επιστημονικά εργαλεία, έχουν μονομερώς εκχωρηθεί στις δυνάμεις του «αχαλίνωτου» νεοφιλελευθερισμού δηλαδή του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.

Η αποστολή, ο άλλοτε κοινός τόπος των λαών, για δημοκρατική ολοκλήρωση της Ευρώπης, στο όνομα της κρίσης, έγινε το άλλοθι για την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, έχοντας τα επικοινωνιακά εργαλεία στα χέρια τους, επιχειρούν να καταδείξουν ότι το όριο αντοχής μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής συμπόρευσης εξαντλείται μέσα από τη δημοσιονομική πειθαρχία στη διασφάλιση ενός περιβάλλοντος «αχαλίνωτου» χρηματιστηριακού, τραπεζικού και κερδοσκοπικού ανταγωνισμού. Επιβάλουν μια Ευρώπη άνισων ταχυτήτων.

Αυτή είναι η πολιτική των νεοφιλελεύθερων στην κρίση, με θύματα τους ανθρώπους, την παραγωγική βάση, τους αδύνατους, τη δημοκρατία και το κοινωνικό κράτος.

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα ορίζει ότι τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική αντίθεση και σύγκρουση, τη διαχέει ένα ερώτημα:

Τι υπονοούν με την “Ευρώπη” οι συντηρητικές κυβερνήσεις; Ποια οικονομία επιβάλουν;

Ακριβώς γι αυτό το λόγο η προοδευτική απάντηση, η κοινωνική απάντηση, είναι τώρα η ώρα να καταγράψει ότι ασφαλώς και δεν είναι κοινωνικό και παραγωγικό, πολύ περισσότερο νεανικό αίτημα, μια Ευρώπη με προσανατολισμό την «αχαλίνωτη επέλαση των ισχυρών».

Το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα, αλλά και άλλων προοδευτικών ηγετών στην Ευρώπη, για μια Ευρώπη «από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό» αφορά μια άλλη Ευρώπη.

Αυτή της δημοκρατίας, της οικολογίας, της παραγωγικής ανάπτυξης, της κοινωνίας της αλληλεγγύης και της πρόσβασης όλων, στην τεχνολογία, την επιστήμη και τον ανταγωνισμό με κανόνες.

Μια Ευρώπη της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της ισοπολιτείας, ικανής να εγγυάται και να διαμορφώνει το διεθνές δίκαιο με συνοχή και πρόοδο για τους λαούς.

Είναι σε αντιπαράθεση με την «Ευρώπη» της εξουσίας των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, του αχαλίνωτου κερδοσκοπικού κεφαλαίου και της επικοινωνιακής δημοκρατίας.

Η κοινωνική και πολιτική αντίθεση στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης, διεκδικεί μια άλλη πολιτική, με συμμαχίες προοδευτικού σκοπού. Δηλαδή ΑΛΛΑΓΗ κατεύθυνσης, σχεδίου, συνεργασιών…

Αυτή είναι η προοδευτική Ευρώπη, που διεκδικείται όσο ποτέ άλλοτε από τους λαούς και τις παραγωγικές δυνάμεις, ως απάντηση στη «γερμανική Ευρώπη».

Απάντηση στη ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ επιδίωξη –που προσάπτει στη Μέρκελ ακόμα και η γερμανική νεολαία του SPD- ως «δεξιό στραγγαλισμό»!

Το «κοινωνικό συμβόλαιο» πάνω στο όποιο κτίστηκε η εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι προφανές ότι έγινε στόχος των συντηρητικών νεοφιλελεύθερων συσχετισμών της Ευρώπης.

Οι «πολιτικές συνοχής» είναι η αποκρουστική για τους νεοφιλελευθέρους «ανάμνηση» και η πρόσβαση στα δημόσια αγαθά έγινε μια νέα εμπορευματική επιδίωξη – νέα αγορά των κερδοσκόπων.

Τα προηγούμενα καθιστούν φανερό ότι έχουν τεθεί πλέον τα διλήμματα «επιλογών» του κάθε πολίτη στις ευρωεκλογές.

Η ελπίδα ταυτίζεται με επιλογές που αναδιατυπώνουν και την κατεύθυνση και τη στρατηγική συνεργασιών στη χώρα και την Ευρώπη.

Εξελίσσονται σε πρόκληση απάντησης της δημοκρατίας και των λαών στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο…

Η ΑΛΛΑΓΗ, γίνεται η επιλογή για τη διαμόρφωση μιας άλλης προγραμματικής, κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για τις δυνάμεις του «του σοσιαλισμού, της αριστεράς και του κέντρου».