Λαθρομετανάστες, πολυπολιτισμός και εθνική ταυτότητα

Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω για το μέγα ζήτημα με τους λαθρομετανάστες στην ελλαδική επικράτεια, που προέκυψε εκ του μη όντος το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, και άλλες τόσες σταμάτησα στη μέση.

Πάντοτε σταματούσα να γράφω από τον φόβο του στιγματισμού. Θυμάμαι πολύ καλά όλους αυτούς που είτε από τα ερτζιανά και τις οθόνες, είτε από περιοδικά και εφημερίδες, μιλούσαν κι έγραφαν μύριες όσες κατευθυνόμενες (=αντί πινακίου φακής), προοδευτικές ανοησίες.

Σε σημείο τέτοιο, ώστε, οποιαδήποτε άλλη άποψη, γνώμη ή θέση να προβοκάρεται ως εθνικιστική ή στην καλύτερη περίπτωση ως γραφική.

Ηχούν στ’ αυτιά μου ακόμα ως κύμβαλα αλαλάζοντα, οι κραυγές όλων των τότε και σήμερα «μεγάλων» δημοσιογράφων, που ωρύονταν εναντίον των ξενοφοβικών Ελλήνων.

Οι εξαιρέσεις μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου τα λόγια του Προκόπη Παυλόπουλου (ως υπουργού, μάλλον Δημόσιας Τάξης), ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετική με τους μετανάστες, απαντούσε: «ευχαριστώ εκείνους που επιλέγουν την Ελλάδα (13.5.2007, Άλφα)». Σε διαφορετικό χρόνο και πάλι σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, απαντούσε ότι: «το βαρέλι δεν γέμισε ακόμα…».

Σε κάθε περίπτωση όλο το Σύστημα της Διαπλοκής είναι σε πλήρη «αρμονία» με τις ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές επιταγές.

Δεν είναι κατ’ ανάγκη ξεπουλημένο, όπως πολλοί και διάφοροι διατείνονται μεγαφώνως.

Η σήψη έχει προχωρήσει βαθύτερα: Το ελλαδικό Σύστημα (δεν) είναι πλέον (απλά αργυρώνητο) αλλά κλωνοποιημένο και αποεθνικοποιημένο, γι’ αυτό και έχει διαγράψει προ πολλού από το λεξιλόγιό του τις λέξεις «έθνος» και «πατρίδα».

Μιλάμε για ένα κράτος που έχει (ή τουλάχιστον είχε μέχρι πρότινος) εθνική ομοιογένεια της τάξης του 98%, αλλά στερείται δραματικά ελληνικής οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής ελίτ.

Μιλάμε για ένα έθνος, μια «ράτσα διαόλου κάλτσα», που μέχρι πριν διακόσια χρόνια ήταν διεσπαρμένο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και διέθετε εσωτερική δομή αξιοθαύμαστη.

Για ένα έθνος που απελευθέρωσε προ διακοσίων ετών ένα τμήμα της εθνικής του εστίας και στη διαδρομή των τελευταίων διακοσίων ετών συρρικνώθηκε στα όρια του ελλαδικού κράτους και απώλεσε το παγκόσμιο όραμα της Μεγαλεξανδρινής οπτικής. Τον Αλέξανδρο σήμερα τον φωνάζουνε Αλέκο και τον Αθανάσιο τον φωνάζουνε Θανάση… άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες…!!!

Πριν λίγα χρόνια ο Χ. Κίσινγκερ έγραφε ευθαρσώς ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής διοικούν τα κράτη δορυφόρους, όπως καλή ώρα η Ελλάδα, μέσω αργυρώνητων ελίτ.

Σήμερα πια, έχουν ξεπεράσει και αυτό το στάδιο οι υπερατλαντικοί φίλοι μας. Έχουν κλωνοποιήσει την ελίτ αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού της που υπνοβατεί εθνομηδενιστικά (όπως π.χ. μεγάλο τμήμα της κεντροαριστεράς, και όχι μόνον).

Επιστρέφοντας στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης με σκοπό να κρούσω τον κώδωνα της εν ύπνω μακαρίω τελούσας Σορο-αριστεροκεντροδεξιάς, θα υπενθυμίσω μια πολύ ενδιαφέρουσα και «ζουμερή» επισήμανση της γνωστής βυζαντινολόγου (παρότι εν τω συστήματι συμπλέουσας) Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, η οποία προ ετών σε συνέντευξή της στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ «τα είπε όλα»!

Απαντώντας σε ερώτηση του δημοσιογράφου Στέλιου Κούκου που την ρωτούσε για τα στοιχεία της πολιτικής ιδεολογίας της βυζαντινής αυτοκρατορίας που θα μπορούσαν να είναι ακόμα χρήσιμα, στους, την Ελλάδα κυβερνώντες είπε: Η ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ (χρησιμεύει) ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΕΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ Η ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΠΑΤΡΙΑ, ΩΣ ΜΑΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Ευχαριστούμε τα μάλλα για το στοχασμό. Ασπαζόμαστε. Υποκλινόμαστε στην ευθυβολία. Προσυπογράφουμε. Και αναμένωμεν αντημνημονιακώς!