Η (διαφορετική) επόμενη μέρα

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, περίοδος κατά την οποία ξεκίνησα να ενημερώνομαι από εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς για τα πολιτικά τεκταινόμενα στη χώρα μας, ερχόμουν συνεχώς αντιμέτωπος, πριν από κάθε αναμέτρηση που αφορούσε ευρωεκλογές ή δημοτικές/περιφερειακές εκλογές, με τις ίδιες κλισέ ατάκες:

«Οι εκλογές αυτές δεν έχουν χρώμα κομματικού χαρακτήρα», «Να κερδίσει η αυτοδιοίκηση», «Όλοι ενωμένοι για το καλό του τόπου μας», «Η ψήφος των ευρωεκλογών είναι χαλαρή, ψηφίστε τους καλύτερους» και άλλα παρόμοια.

Οι προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές και οι ευρωεκλογές, που πραγματοποιούνται με μία μόλις εβδομάδα διαφορά στην Ελλάδα της κρίσης, παρουσιάζουν δίχως αμφιβολία ορισμένες κρίσιμες παραμέτρους, οι οποίες θα νομιμοποιούσαν τον οποιονδήποτε να ακυρώσει κυνικά όλες τις προαναφερθείσες εκφράσεις.

Η χώρα μας συνεχίζει να διολισθαίνει σε ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση, με την «πραγματική» οικονομία να κατρακυλά, την ανεργία να παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη, τη διαφθορά με τη συμμετοχή των μεγαλοσυμφερόντων να βασιλεύει, τα εργασιακά στον ιδιωτικό τομέα να αποτελούν μία απέραντη ζούγκλα μαύρης εργασίας και παύσης πληρωμών, τον κοινωνικό ιστό να έχει διαλυθεί και τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων μας να συνεχίζεται.

Τα περίφημα «success stories» της κυβέρνησης, με όποιες ονομασίες κι αν επανέρχονται κάθε τόσο στο προσκήνιο, για επικοινωνιακούς κυρίως λόγους, καταρρέουν κάτω από το βάρος της στυγνής πραγματικότητας που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες αυτής της χώρας.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα τα παραπάνω, οι προσεχείς εκλογές, ιδίως οι ευρωεκλογές, έχουν ήδη πάρει και πρέπει να πάρουν, έναν χαρακτήρα δημοψηφίσματος.

Κι αυτό διότι το τελικό αποτέλεσμα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα προκαλέσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μεταβολές στο τοπίο του πολιτικού σκηνικού.

Η χαλαρότητα της ψήφου ή αποχή από τις συγκεκριμένες εκλογικές αναμετρήσεις αντανακλά κατά τη γνώμη μου μία ανεύθυνη στάση.

Όμως ας εστιάσουμε στα δεδομένα που αφορούν τις κυβερνητικές δυνάμεις και την αξιωματική αντιπολίτευση (δίχως αυτό να σημαίνει ότι απαξιώνω των αγώνα και τις θέσεις των υπόλοιπων κομματικών σχηματισμών).

Η Ν.Δ επιθυμεί μία ήττα με όσο το δυνατόν μικρότερη διαφορά (σημειώνουμε εδώ πώς ορισμένες δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν ακόμα και να προηγείται, παρ’ όλα αυτά για πολλούς και διάφορους λόγους ας κρατάμε μικρό καλάθι για τις σχετικές έρευνες των τελευταίων μηνών).

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο πιθανότατα θα επιτρέψει στον Α. Σαμαρά να παραμείνει κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό, προωθώντας την ατζέντα των Ευρωπαίων «εταίρων» και του Γ. Στουρνάρα.

Ενδεχόμενη ήττα με διαφορά άνω των 4-5 μονάδων, είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει κλυδωνισμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Τα σενάρια της επόμενης μέρας είναι πολλά. Από την αμφισβήτηση της καταλληλότητας του Α. Σαμαρά για το τιμόνι του κόμματος έως και την πρόκληση βουλευτικών εκλογών σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.

Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ/Ελιά τα πράγματα είναι περισσότερο ξεκάθαρα. Ο πρωτοφανής εκβιασμός του εκλογικού σώματος από τον Ε. Βενιζέλο και σύσσωμο το επιτελείο της Χ. Τρικούπη («αν δεν πάρουμε 12% αποχωρούμε από την κυβέρνηση»), θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως πολιτικό χαρακίρι.

Στην πραγματικότητα αποτελεί περισσότερο έναν επικοινωνιακό χειρισμό που επιθυμεί να προσδώσει έναν ενεργητικό και όχι παθητικό χαρακτήρα στην τελική πτώση του πάλαι ποτέ κυρίαρχου κομματικού φορέα της κεντροαριστεράς, αφού σύμφωνα με τους ειδικούς, στο επιτελείο της Ελιάς θα πρέπει να είναι υπερευχαριστημένοι αν καταφέρουν να ξεπεράσουν ένα ποσοστό της τάξης του 7%.

Ο εσωτερικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ Βενιζελικών και Παπανδρεϊκών έχει δημιουργήσει μία εκρηκτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ, έτσι οποιοδήποτε σενάριο κι αν εξετάσουμε, οι εκλογές αυτές ενδεχομένως να αποτελούν τον επιθανάτιο ρόγχο της παράταξης που ίδρυσε το 1974 ο Α. Παπανδρέου.

Για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, τέλος, η εκλογική διαδικασία των επόμενων ημερών θα αποτελέσει το κρισιμότερο, έως τώρα, τεστ της σύντομης πορείας του ως ενιαίου κόμματος.

Στην Κουμουνδούρου επιθυμούν, δίχως να το εκφράζουν ανοιχτά, μία νίκη με μεγάλη διαφορά, που θα τους επιτρέψει να αμφισβητήσουν τη «νομιμοποίηση» της υπάρχουσας κυβέρνησης. Ένα ισόπαλο αποτέλεσμα ή μία διαφορά στο πλαίσιο του 1-3%, ενδεχομένως να ερμηνευτεί και ως… ήττα, λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν τις ιδιαίτερες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα του 2014.

Εν ολίγοις το προεκλογικό σλόγκαν «ψηφίζουμε και φεύγουν» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α συγκρούεται (;) με το «Αν δεν μας ψηφίσετε, φεύγουμε», του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η επιλογή ανήκει στους πολίτες.

Υ.Γ Όπως ίσως αντιληφθήκατε, δεν αναφέρθηκα καθόλου στο ρόλο και τη σημασία των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ενδεχομένως και να το έκανα, εάν και εφόσον οι κυβερνητικές πολιτικές των τελευταίων ετών δεν ωθούσαν τις περιφέρειες και τους δήμους της χώρας μας σε πλήρη εξαθλίωση. Με τις υπάρχουσες συνθήκες, όσοι υποψήφιοι επιτύχουν να εκλεγούν περιφερειάρχες, δήμαρχοι, δημοτικοί/περιφερειακοί σύμβουλοι, πολύ απλά θα κληθούν να διαχειριστούν μία άκρως επώδυνη οικονομικά και διοικητικά κατάσταση, η οποία (δυστυχώς ή ευτυχώς) μπορεί να αλλάξει μόνο με μία αλλαγή κυβερνητικής πολιτικής.