Πώς εκκενώθηκε η Ειδομένη δίχως να ανοίξει ρουθούνι ενώ στο Καλαί επικρατεί… “Ζούγκλα”

Στο νου μου έρχονται οι μέρες του άτυπου καταυλισμού της Ειδομένης και συνειρμικά κάνω συγκρίσεις με τη λεγόμενη «ζούγκλα» του Καλαί, στη Γαλλία.

Στην Ειδομένη κυριάρχησαν –μεμονωμένες είναι η αλήθεια- αντιδράσεις κατοίκων, αλλά κυρίως πολιτικών, που είναι σαφές ότι είχαν βρει άλλο ένα πεδίο αντιπολίτευσης και κριτικής κυρίως στο πρόσωπο του αναπληρωτή υπουργό Προστασίας Ν. Τόσκα.

Υπήρξαν προβλήματα, μάλλον σημειώθηκαν καθυστερήσεις, ίσως και να έγιναν λάθη, αλλά η «πολιορκία» της περιοχής και των συνόρων λύθηκε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Δεν ήταν εύκολη η διαχείριση του προβλήματος που δημιουργήθηκε με χιλιάδες ανθρώπους και εκατοντάδες παιδιά να είναι συγκεντρωμένοι στην περιοχή και να επιζητούν τη διέλευση προς την Ευρώπη.

Πολλά τα προβλήματα, τόσο πολιτικά και διπλωματικά, όσο και υγιεινής, ανθρωπισμού και ασφάλειας με όποια έννοια και αν το δεις και για όλες τις πλευρές.

Ο Ν. Τόσκας κατάφερε σε σχετικά σύντομο χρόνο και ειρηνικά να μεταφέρει πρόσφυγες και μετανάστες σε άλλες περιοχές και να επαναφέρει την τάξη και την ομαλότητα στην περιοχή και στα σύνορα.

Τα λέω όλα αυτά γιατί ξεχνάμε ή δεν «βλέπουμε» τι γίνεται αλλού.

Αναφέρομαι στη λεγόμενη «ζούγκλα» του Καλαί, την πόλη αυτή της Γαλλίας που βρίσκεται πολύ κοντά στις αγγλικές ακτές και είναι στο επίκεντρο της μεταναστευτικής κρίσης από τη δεκαετία του 1990.

Τότε δημιουργήθηκε καταυλισμός στο Σανγκάτ, όπου φιλοξενούνταν κυρίως οικογένειες από το Κόσσοβο και ο οποίος έκλεισε το 2002.

Το καλοκαίρι του 2013 περίπου 500 πρόσφυγες βρήκαν καταφύγιο στην περιοχή του λιμανιού του Καλαί, μιας πόλης 75.000 κατοίκων, με την ελπίδα να καταφέρουν να περάσουν στη Βρετανία και να επανενωθούν με μέλη των οικογένειών τους που βρίσκονταν εκεί ή για να βρουν εργασία.

Στα τέλη του 2014 ο αριθμός των προσφύγων ξεπέρασε τις 2.000. Στην πλειονότητά τους ήταν άνδρες μόνοι τους με καταγωγή από τη Συρία, το Αφγανιστάν και αφρικανικές χώρες.

Η αυξανόμενη εισροή προσφύγων προκάλεσε δυσφορία στους κατοίκους και οι αρχές εκκένωσαν τις δύο ζούγκλες που είχαν δημιουργηθεί στο κέντρο του Καλαί.

Οι πρόσφυγες όμως έστησαν στην ύπαιθρο μια αυτοσχέδια πόλη, με εστιατόρια, μπακάλικα, εκκλησία και τέμενος.

Τον Οκτώβριο του 2015, ο πληθυσμός των προσφύγων ξεπέρασε τους οκτώ χιλιάδες, οι θάνατοι άρχισαν να αυξάνονται στους δρόμους, αλλά και στο τούνελ κάτω από τη Μάγχη, όπου πρόσφυγες προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στα τρένα.

Ταυτόχρονα σημειώνονταν συγκρούσεις με την αστυνομία.

Οι σφοδρότερες έγιναν το Νοέμβριο του 2015.

Η περιοχή άρχισε να προσελκύει ακροδεξιούς και η αστυνομία ξεκίνησε έρευνες για νυχτερινές επιθέσεις αγνώστων εναντίον των προσφύγων.

Το Φεβρουάριο επιχειρήθηκε η εκκένωση του αυτοσχέδιου καταυλισμού, ενώ την άνοιξη προκλήθηκε νέα ένταση όταν πρόσφυγες άρχισαν να βάζουν κορμούς δέντρων στους δρόμους για να καθυστερήσουν τη διέλευση φορτηγών που κατευθύνονταν προς τη Βρετανία, με την ελπίδα ότι θα κατάφερναν να σκαρφαλώσουν σε αυτά πριν γίνουν αντιληπτοί.

Το φθινόπωρο οδηγοί φορτηγών, γεωργοί και έμποροι διαμαρτύρονταν για την ύπαρξη της «ζούγκλας» και ένα τείχος χτίστηκε κατά μήκος του δρόμου, ώστε να μην μπορούν να τον προσεγγίζουν οι πρόσφυγες.

Στις 26 Σεπτεμβρίου ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε από το Καλαί την εκκένωση του καταυλισμού «πριν το τέλος του έτους» και η δικαιοσύνη έδωσε την έγκρισή της στις 18 Οκτωβρίου.

Στις 24 Οκτωβρίου, δηλαδή πριν λίγες μέρες, άρχισε η εκκένωση, που συνοδεύτηκε από δακρυγόνα, φωτιές και πετροπόλεμο με την αστυνομία.

Είναι σαφής η διαφορά με την κατάσταση που υπήρξε στην Ειδόμενη και στον τελικά ομαλό και ειρηνικό χειρισμό απομάκρυνσης προσφύγων και μεταναστών, που επετεύχθη από τον Ν. Τόσκα.

Ο υπουργός βρέθηκε εν μέσω κραυγών και διασταυρούμενων πολιτικών πυρών, ακόμα και φίλιων, αλλά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Να επιβάλει την τάξη ειρηνικά, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι…