Εδώ ο κόσμος καίγεται κι ασχολούμαστε με τις τηλεοπτικές άδειες

Με λύπη διαπιστώνω την ποιότητα και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου (και) το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Τη στιγμή που η πραγματική οικονομία βυθίζεται, οι πολίτες διαπιστώνουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραστικά λόγω της υπερφορολόγησης και της ιδιωτικής υπερχρέωσης, πολλοί εκ των νέων μας αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, αποποιούμενοι μάλιστα και την γονική περιουσία υπό το φόβο της εφόρμησης των φοροεισπρακτόρων επ’αυτής, ασχολούμαστε με ένα θέμα που κινείται στα πλαίσια του αυτονόητου, τις τηλεοπτικές άδειες.

Τη στιγμή που στη γειτονιά μας συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές, οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν, ο επεκτατισμός όμορων κρατών αποκτά νέα δυναμική, εμείς ασχολούμαστε με τις τηλεοπτικές άδειες.

Τη στιγμή που το Έθνος βάλλεται πανταχόθεν, το ελληνικό κράτος είναι παντελώς αδύναμο και διαχρονικά ανίκανο να παράσχει τις στοιχειώδεις καλές υπηρεσίες στους πολίτες, όπως είναι η ασφάλεια, η δικαιοσύνη, η υγεία, η εκπαίδευση, εμείς ασχολούμαστε με τις τηλεοπτικές άδειες.

Τη στιγμή δηλαδή και με λίγα λόγια που το σπίτι μας καίγεται, εμείς τραγουδάμε («των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν», Θουκιδίδης).

Και φυσικά, ο πνευματικός κόσμος, οι ακαδημαϊκή κοινότητα, οι επιστήμονες, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, η νεολαία δεν παρεμβαίνουν συγκροτημένα, με αιτιολογημένο λόγο εντός της ζώσας πραγματικότητας, να δώσουν λύσεις στα ζητήματα που απασχολούν το λαό, πετώντας το μπαλάκι στο υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, που προφανώς δεν αποτελεί λύση του προβλήματος αλλά το συντηρεί για να επαναπροσδιορίζει το ρόλο της ύπαρξής του.

Δεν ισχυρίζομαι φυσικά πως δεν χρειάζεται κάποιας μορφής ρύθμιση το τηλεοπτικό τοπίο.

Πρέπει όμως επιτέλους το δημόσιο διάλογο να καταγραφεί πως η όλη συντήρηση αυτού του θέματος είναι καθαρά αποπροσανατολιστική, με σκοπό να κρυφτούν κάτω από το χαλί τα πολύ σοβαρά και διαρκώς επιτεινόμενα προβλήματα του Έλληνα πολίτη, τα οποία και αυτή η κυβέρνηση αδυνατεί να λύσει κι επομένως, επιθυμώντας να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία, μας παρέχει συνεχώς «άρτον (βλ. τα των Θρησκευτικών που μονοπώλησαν το δημόσιο διάλογο προ ημερών) και (τηλεοπτικά) θεάματα».

Αν η αντιπολίτευση επιθυμεί να προσφέρει μια στοιχειώδη υπηρεσία στην Πατρίδα, οφείλει κατά την ταπεινή μου άποψη να καταδείξει τα ανωτέρω στο σύνολο και το εύρος τους.

Διαφορετικά βάζει νερό στο μύλο του λαϊκισμού, η μαγιά που φτιάχνει ενόψει της επικείμενης ανάληψης της εξουσίας από αυτήν δεν είναι και η καλύτερη, γίνεται κι αυτή καταλύτης των τηλεοπτικών αλχημειών του αποπροσανατολισμού.

Αλλά και οι πολίτες, με τη στάση και την συμπεριφορά τους ας προσπαθήσουν να πιέσουν προς την κατεύθυνση επαναφοράς των πραγμάτων στην κανονικότητα.

Ας μην επιβεβαιώσουμε με λίγα λόγια τον Ισοκράτη, που κάποτε, σε μια φάση έξαρσης της ρητορικής του δεινότητας είπε πως «τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν».

Ας δείξουμε επιτέλους πως μπορούμε όχι μόνο να μεμψιμοιρούμε και σωτηριολογούμε, αλλά να δίνουμε λύσεις και προοπτική, ως κάτοικοι του πιο όμορφου οικοπέδου στον γνωστό κόσμο.