Δημοψήφισμα για το Διαχωρισμό Κράτους Εκκλησίας; Ιδού η Ρόδος!

Μεγάλη ένταση παρατηρήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες στις σχέσεις κυβέρνησης (και ιδιαιτέρως του υπ. Παιδείας κ. Νίκου Φίλη) και ιεραρχίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας, με αφορμή τις επικείμενες αλλαγές στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία της χώρας.

Η “λύση” που δόθηκε, με την προσωρινή παρουσία των παλαιών βιβλίων του μαθήματος στις τάξεις, πλην όμως με την παράλληλη εφαρμογή του νέου προγράμματος και με την από μηδενική βάση εξέταση του όλου ζητήματος στο τέλος της χρονιάς, καταδεικνύει ότι διάθεση και των δύο πλευρών ήταν να ρίξουν τους τόνους, έστω και προσωρινά.

Για όσους αντιμετωπίζουν το όλο ζήτημα με ψυχραιμία, μακριά από εντυπωσιασμούς και στείρα κριτική, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αναδεικνύουν δίχως αμφιβολία μια σειρά από άκρως ενδιαφέροντα συμπεράσματα:

Οι συζητήσεις για το Διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας έχουν πλέον ανοίξει επίσημα σε ανώτατο κυβερνητικό και εκκλησιαστικό επίπεδο.

Το γεγονός αυτό θα ακουγόταν πρωτοφανές στον οποιονδήποτε πριν μία πενταετία.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για σημαντικότατα -πλην όμως “απαγορευμένα” έως σήμερα- ζητήματα της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, όπως για παράδειγμα το ρόλο της ιεραρχίας της Εκκλησίας κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής και της Χούντας, που πλέον εισέρχονται στη δημόσια σφαίρα του διαλόγου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας άνοιξε τα χαρτιά της αναφορικά με τις προθέσεις της εν όψει των επικείμενων Συνταγματικών αλλαγών προς την κατεύθυνση του Διαχωρισμού. Είναι φανερό πώς ΔΕΝ τις επιθυμεί.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, στο πλαίσιο της εισήγησής του στην Ιερά Σύνοδο την Τρίτη, δεν δίστασε να υιοθετήσει στο έπακρο την ακραία και πολλές φορές συνωμοσιοπαρανοϊκή ρητορική του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, κάνοντας λόγο για “αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα που συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της νέας εποχής και της νέας τάξεως”!

Τόνισε, μάλιστα, ότι οι αντιλήψεις περί Διαχωρισμού ανήκουν στον περασμένο αιώνα, λησμονώντας προφανώς το γεγονός ότι σε όλες τις δημοσκοπικές μετρήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για το συγκεκριμένο θέμα την τελευταία τριετία, το 65-75% των Ελλήνων πολιτών τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ των διακριτών ρόλων Κράτους και Εκκλησίας.

Συμπερασματικά

Τόσο η υπόθεση του μαθήματος των Θρησκευτικών, όσο και οι προωθούμενες αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, εν όψει της επικείμενης Συνταγματικής Αναθεώρησης, αποτελούν ζητήματα ανοιχτά και προς επίλυση.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι πέρα από οικονομικούς (βλ. φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και αποκατάσταση κοινωνικών ανισοτήτων μέσα στην Κρίση), πολιτικούς (βλ. διαφθορά και διαπλοκή σε μια σειρά από περιπτώσεις) και πολιτειακούς λόγους (βλ. αποτέφρωση νεκρών και πολλά ακόμη νομικής φύσεως ζητήματα), μια σειρά από επιμέρους προβλήματα που τίθενται κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα του περιβόητου “Διαχωρισμού”, αποτελούν στην ουσία τους κεφαλαιώδους σημασίας ζητήματα αναβάθμισης της Παιδείας των Ελλήνων πολιτών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας.

Η παρούσα κυβέρνηση, οφείλει να προετοιμάσει το έδαφος για ένα Fair Referendum (Δίκαιο Δημοψήφισμα), ξεκινώντας μια μακράς διάρκειας καμπάνια ενημέρωσης των ψηφοφόρων για μια σειρά από λεπτομέρειες που αφορούν το Διαχωρισμό.

Παράλληλα, συλλογικότητες της Κοινωνίας των Πολιτών που τα τελευταία χρόνια “επέβαλλαν” την από τα κάτω προς τα πάνω συζήτηση για το όλο θέμα στη δημόσια σφαίρα, οφείλουν να δουν τις παραπάνω εξελίξεις μέσα από ένα πρίσμα μισογεμάτου και όχι μισοάδειου ποτηριού (περιμένει κανείς ότι βαθιά ριζωμένες και επιζήμιες για τον τόπο καταστάσεις αλλάζουν σε μία μέρα;), οργανωνόμενες κατάλληλα, αναπτύσσοντας κοινές δράσεις και ερχόμενες σε επαφή με κυβερνητικούς παράγοντες.