“Το κράτος ψεύδεται με μοναδική ψυχρότητα”

“Το κράτος είναι το πιο ψυχρό απ’ όλα τα ψυχρά τέρατα. Ψεύδεται με μοναδική ψυχρότητα. Και να ποιο ψέμα λέει: Εγώ το κράτος είμαι ο λαός. Αυτό είναι ψέμα. Οι δημιουργοί είναι αυτοί που έφτιαξαν τους λαούς και κρέμασαν πάνω τους την πίστη σε μιαν αγάπη, με σκοπό την εξυπηρέτηση της ζωής. Αντίθετα οι καταστροφείς είναι αυτοί που στήνουν παγίδες στους πολλούς, τους οποίους ονομάζουν κράτος. Το κράτος ψεύδεται σ’ όλες τις γλώσσες…”.

Αυτό το κεφάλαιο από τον “Ζαρατούστρα” του Νίτσε, με τίτλο “Το νέο είδωλο”, σήμερα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές δυτικές και όχι μόνο χώρες, είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Και τούτο, διότι παντού οι υπερβάσεις στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική παρέμβαση του κράτους, εξουδετερώνουν τον πολίτη και μαζοποιούν το άτομο, το οποίο από συστατικό, αλλά αυτόνομο στοιχείο της κοινωνίας, μεταβάλλεται σε πειθήνιο όργανο εξουσίας μιας απρόσωπης και επεκτατικής γραφειοκρατίας.

Μιας γραφειοκρατίας, που εκτός του πανικού που ενσπείρει στους πολίτες με τη συμπαράσταση της πολιτικής αρχής, εξισώνει τα πάντα προς τα κάτω, εκχυδαΐζει θεμελιακούς θεσμούς της πολιτικής κοινωνίας και αντί να κυβερνά ανθρώπινες κοινωνίες, ελέγχει και κατευθύνει άμορφες μάζες. Αυτό δε το κάνει κάτω από συνθήκες, που η ίδια δημιουργεί και που διευκολύνουν την εδραίωση της εξουσίας της. Μοιραία λοιπόν η ισοπέδωση του ατόμου από τη γραφειοκρατική μηχανή περιορίζει τα όρια της αντίστασής του κοινωνικού ιστού στην κρατική και πολιτική αυθαιρεσία. Κονιορτοποιεί το δικαίωμα της διαφοράς του προσώπου έναντι της κοινωνίας και τελικά μετατρέπει τη δημοκρατία σε μασκαράτα άβουλων και ανεύθυνων υπηκόων.

Έτσι διαμορφώθηκε η κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια! Σήμερα όμως κάτι αλλάζει στις δυτικές κοινωνίες. Διανοούμενοι, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, επιστήμονες και επαΐοντες, συνειδητοποιούν ότι πρώτη και έσχατη πραγματικότητα, αρχή και τέλος της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι το άτομο. Διαπρεπείς κοινωνιολόγοι στην Ευρώπη επισημαίνουν ότι, ναι μεν το άτομο μπορεί να ανήκει σε μια κοινωνική ομάδα ή ακόμη σε πολλά κοινωνικά σύνολα, ωστόσο οι ιδιότητές του αυτές δεν αφαιρούν τίποτε από το δικαίωμα του ατόμου να διαφέρει από τους άλλους.

Διότι, σε τελευταία ανάλυση, κάθε πράγμα στη ζωή μας βιώνεται υπό τη μορφή ατομικής και όχι συλλογικής εμπειρίας. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό, ο κοινωνιολογισμός, που στη δεκαετία του ‘ 60 κυριαρχούσε στη Δύση και δεν έβλεπε τον άνθρωπο, παρά μόνο σαν μέλος μιας συλλογικής ομάδας, στις σημερινές συνθήκες είναι ξεπερασμένος και ανεδαφικός. Όπως γράφει ο Γκυ Σορμάν στο βιβλίο του “Η φιλελεύθερη λύση” , στις σύγχρονες δημοκρατίες σήμανε η “ώρα του τέλους των μαζών”. Η απομαζικοποίηση λοιπόν αποτελεί σημαντικό γεγονός, που προβληματίζει τους κοινωνιολόγους και προκαλεί τους φιλοσόφους.

Και από την προϊούσα απομαζικοποίηση των κοινωνιών, επηρεάζονται τόσο οι κοινωνικοί οργανισμοί μιας χώρας, όσο και οι θεσμοί της. Ακόμη περισσότερο, όμως, τα ιδεολογικά σχήματα και συστήματα, που ευνοούσαν το φετιχισμό της μάζας, όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στο καινούργιο, αλλά είναι και ανίκανα να προσαρμοστούν στις νέες διανοητικές συνθήκες. Κατ’ επέκταση, η κοινωνιολογία που συλλαμβάνει την κοινωνία σαν μια πραγματική οντότητα ανώτερη από το άτομο, όχι μόνο αντίκειται στις σημερινές ανάγκες της επιστημονικής αναζήτησης, αλλά στηρίζεται και σε σοβαρά επιστημολογικά λάθη, τα οποία για πολλά ακόμη χρόνια, θα ταλαιπωρούν τις κοινωνίες.

Κατά το μέτρο δε που θα ξεχνάμε (και στην Ελλάδα το ξεχνάμε συχνά…), όπως λέει και ο Ζαν Φρανσουά Ρεβέλ, ότι πριν απ’ όλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε πολλές περιοχές του πλανήτη μας, είναι ατομικά δικαιώματα, ο ολοκληρωτισμός και ο αυταρχισμός θα προσβάλουν το άτομο, θα το εκμηδενίζουν και θα τείνουν στη δημιουργία ενός κλειστού σύμπαντος, με περιορισμένους ορίζοντες εξέλιξης και γνώσης. Από την άποψη αυτή, το σημείο που διαχωρίζει τη σύγχρονη δημοκρατία από αυτή της μονοτονίας και της ισοπέδωσης, έγκειται στην αναγνώριση των ατομικών δικαιωμάτων, ως κυρίαρχων και απαραβίαστων. Κι αυτό που παρατηρούμε στην ελληνική πραγματικότητα, δεν είναι απλώς η υποκριτική αντιμετώπιση της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την επιβολή μέτρων αυταρχικών ως απόρροια μνημονιακών υπερβολών, αλλά και καταπάτηση του Συντάγματος με τρόπο προκλητικό και ανεκτό από τις πολιτικές δυνάμεις…

Δεν αξίζει τον κόπο να υπάρχει η πρώτη ελευθερία, η συμμετοχική δηλαδή, αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή της δεύτερης, της ατομικής ανεξαρτησίας. Αυτή τη διαφορά ανακαλύπτουν πλέον οι πολίτες των ελευθέρων κρατών, χωρίς κάτι παρόμοιο να συμβαίνει και στο επίπεδο της κρατικής εξουσίας. Και ενώ η τελευταία επεκτείνει τις δυνατότητες της για ελεύθερες επιλογές και αυθαίρετες αποφάσεις, δεν ανέχεται το ίδιο και στο επίπεδο του ατόμου. Ελαυνόμενος από ένα διάστροφο αίτημα απόλυτης ισότητας, ο κρατισμός στοιχειοθέτησε στις ανοικτές κοινωνίες μια τερατώδη ορθοπεδική συσκευή, η οποία τείνει να κανονίζει τα ακανόνιστα και να εξομοιώνει τα ανόμοια. Να καταργεί τις αποχρώσεις και να παραμορφώνει τις ατομικές διαφορές, κατά τρόπο συρρικνωτικό για τη δημοκρατική λειτουργία και ισοπεδωτικό για την έννοια του προσώπου.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες εξουδετέρωσης της ετερόγενειας και αποψίλωσης του ατόμου από τις διαφορές του, μια σύγχρονη δημοκρατία δύσκολα θα μπορούσε να επιβιώσει αν δεν σταθεί και στα δύο της πόδια. Και αν το ένα απ’ αυτά είναι η ελεύθερη εκλογή μιας κυβέρνησης από την πλειοψηφία του λαού, το άλλο αφορά ακριβώς το ρόλο της κυβέρνησης αυτής απέναντι στα ατομικά δικαιώματα. Η ελευθερία άλλωστε δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτά που τα άτομα έχουν το δικαίωμα να κάνουν και που η κοινωνία δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίσει…

Αν όσοι διαβάζετε αυτές τις αράδες πιστεύετε ότι στην Ελλάδα έχουμε ελευθερία και απολαμβάνουμε τα ατομικά μας δικαιώματα, τότε ευτυχείτε!.. Συνεχίστε να είστε παθητικοί θεατές εκτροπών και προκλήσεων, ωτακουστές ενός πολιτικού δημαγωγικού λόγου, που αναπαράγεται σε ευρήματα και πομφόλυγες, ακριβώς για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία επιτευγμάτων.

Συνεχίστε να “γοητεύεστε” από τους τεχνίτες των “στοχαστικών προσαρμογών” και τους συγκροτούντες απόψεις με ποσοστά, ώστε να αρέσουν σε όλους. Με τις δόσεις νοθείας στις απόψεις, ζήστε στο έπακρον την αλλοίωση και την αποσύνθεση του συνολικού κοινωνικού και πολιτικού βίου. Ζήστε το μύθο σας, όπως άλλωστε όλα ή σχεδόν όλα στη χώρα τούτη των αμέτρητων μυθοπλασιών, όπου έχει εθιστεί ο λαός να μην ξεχωρίζει τη θεωρία από την πράξη, την αλήθεια από τη ψευδολογία και τον ελκύει η αυταπάτη…