Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Μητσοτάκη για την ομογενειακή ψήφο

Άφησα να περάσει λίγος καιρός και μετά να τοποθετηθώ για το θέμα της ψήφου των Ελλήνων ομογενών. Αφορμή ήταν η πρόταση του κ. Μητσοτάκη, η οποία κατά την ταπεινή άποψη γράφτηκε στο γόνατο, λίγο πριν ο ίδιος επισκεφθεί τις ΗΠΑ, κομίζοντας ανύπαρκτες γλαύκες στους ομογενείς.

Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει γιατί τόσα χρόνια δεν έκανε πραγματικότητα ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ την ψήφο των ομογενών όσο ήταν στην εξουσία, αλλά αυτό είναι ένα θέμα με το οποίο δεν θα ασχοληθώ σήμερα.

Κατ΄ αρχήν να τονίσουμε πως απόδημος Ελληνισμός είναι μόνο περίπου το 15% των Ελλήνων του εξωτερικού και το υπόλοιπο 85% είναι ομογενείς, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, που γεννήθηκαν και ζουν στο εξωτερικό.

Οι Έλληνες του εξωτερικού θα μπορούσαν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες. Αυτοί που ζούνε στην Ευρώπη και αυτούς που ζούνε σε υπερατλαντικές χώρες.

Όσο αφορά του εν Ευρώπη διαμένοντας, που έχουν μια πιο άμεση σχέση με την Ελλάδα, πιστεύω πως έπρεπε ήδη να έχουν δικαίωμα ψήφου στις Ελληνικές εκλογές, άλλωστε ήδη ψηφίζουν στις ευρωεκλογές, και αυτό αποτελεί ένα διαχρονικό λάθος της Ελληνικής πολιτείας.

Όταν όμως ερχόμαστε στους υπερατλαντικούς συμπατριώτες μας τα πράγματα περιπλέκονται.

Με ποια κριτήρια ένας 30χρονος που και ο πατέρας του ακόμα έχει γεννηθεί στις ΗΠΑ ή στην Αυστραλία θα μπορεί να ψηφίζει για την διακυβέρνηση μιας χώρας που γνωρίζει μόνο από κάποιες διακοπές;

Κάποιοι αντιτείνουν να ψηφίζουν αλλά η ψήφος τους να μην προσμετράτε στο γενικό σύνολο αλλά σε ένα ειδικό που θα αφορά μόνο την εκπροσώπηση των ομογενών.

Αυτό είναι αντισυνταγματικό μιας και δεν μπορεί να υπάρχουν ψήφοι με διαφορετικό βάρος και υπόσταση.

Το δεύτερο μεγάλο θέμα στις υπερατλαντικές χώρες, θα είναι ποιοι έχουν δικαίωμα ψήφου.

Σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα όσοι έχουν ελληνική ιθαγένεια και είναι γραμμένοι στα ελληνικά δημοτολόγια.

Δηλαδή επί της ουσίας όλοι και όλες αφού θα μπορούν στο οικείο προξενείο να γραφτούν και να βγάλουν ελληνική ταυτότητα ή διαβατήριο.

Μιλάμε δηλαδή για έναν όγκο 3-4 εκατομμυρίων ψήφων που μπορούν άνετα να αλλάξουν το εκλογικό αποτέλεσμα, με συνέπεια να μην εκφραστεί η βούληση όσων διαμένουν στην Ελλάδα για το ποια κυβέρνηση θέλουν να τους εκπροσωπεί.

Αυτοί δηλαδή που βιώνουν στην χώρα να μην μπορούν να έχουν την κυβέρνηση που θέλουν και η απόφαση να αλλοιωθεί από αυτούς που ζούνε και βιώνουν στο εξωτερικό και δεν γνωρίζουν εκ των πραγμάτων την ελληνική πραγματικότητα.

Η πρόταση του κ. Μητσοτάκη είναι τόσο ατελής και πρόχειρη που δεν σκέφτηκε τι γίνεται με όσους π.χ. έχουν Αμερικανική η και άλλη υπηκοότητα.

Γιατί μπορεί μεν να έχεις δύο υπηκοότητες αλλά κάποια συντάγματα στο εξωτερικό απαγορεύουν την ανάμειξη του υπηκόου τους σε εκλογές άλλου κράτους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αείμνστη διακεκριμένη πανεπιστημιακός Αγγελική Λαΐου, η οποία εκλέχθηκε με το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2000 και τοποθετήθηκε υφυπουργός Εξωτερικών.

Οι γνωρίζοντες θα θυμούνται πως η Αγγελική Λαΐου, ορκίστηκε ως βουλευτής και Υπουργός έναν ολόκληρο μήνα αργότερα από τους υπολοίπους.

Και αυτό γιατί σύμφωνα με το σύνταγμα των ΗΠΑ, θα έπρεπε να χάσει αυτόματα την αμερικανική υπηκοότητα.

Τότε λοιπόν στο διάστημα αυτού του μηνός υπήρξαν επαφές για να δοθεί μια σιωπηρή ανοχή από τις ΗΠΑ, για να μην ξεφτιλιστεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα που έκανε την “πατάτα”, με αποτέλεσμα η Λάιου να ορκιστεί ένα μήνα αργότερα και φυσικά να αποχωρήσει διακριτικά λίγο καιρό μετά, μιας και η ίδια δεν ήθελε να χάσει την αμερικανική υπηκοότητα και την έδρα της στο αμερικανικό πανεπιστήμιο.

Ανάλογα προβλήματα έχουν διάφορα συντάγματα κρατών που η απλουστευμένη πρόταση του κ. Μητσοτάκη δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη.

Η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με την ομογένεια της.

Την θέλει για να κάνει λόμπυ υπέρ των Ελληνικών θέσεων στα εθνικά θέματα; Την θέλει για να είναι «πρεσβευτής» της και να διαφημίζει την χώρα είτε σε θέματα τουρισμού, η επενδύσεων;

Θέλει να διατηρήσει την Ελληνικότητα της η ομογένεια ή δεν την ενδιαφέρει;

Αν η Ελλάδα θέλει όλα τα παραπάνω οφείλει να ασκήσει πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση και όχι τα μερεμέτια και πασαλείμματα που έχει κάνει διαχρονικά , πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Για να τα καταφέρει όμως όλα αυτά ο ελληνισμός της διασποράς οφείλει να είναι ενωμένος και όχι διαιρεμένος.

Αρκετά προβλήματα διαίρεσης έχει ήδη με τις τοπικές κόντρες εκκλησίας, κοινοτήτων κλπ.

Δεν χρειάζεται και άλλο ένα πεδίο αντιπαράθεσης και μάλιστα κομματικό. Χρειάζονται ενωτικές πολιτικές. Και είναι πιο χρήσιμο για την Ελλάδα η διασπορά, να μην τρέχει για το α ή β κόμμα αλλά ενωμένη για την μητέρα πατρίδα.

Τέλος υπάρχει το πάγιο αίτημα της ομογένειας για την εκπροσώπηση τους στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Ο νέος εκλογικός νόμος που ετοιμάζεται, από όσα διαβάζω, θα μπορούσε να δώσει την λύση. Κατάργηση της ανούσιας λίστας Επικρατείας και αναπλήρωση της με λίστα ομογένειας.

Αυτό θα αναγκάσει τα κόμματα να έχουν υποχρεωτικά στην λίστα τους ομογενείς και να εκλέγονται 12 ομογενείς στην Βουλή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που εκλέγονται οι βουλευτές επικρατείας.