Τι κέρδισε η κυβέρνηση από τους δανειστές; Μια θολή υπόσχεση

Το αποτέλεσμα του Eurogroup συνιστά ένα διαπραγματευτικό deja vu. Για άλλη μια φορά μπαίνουμε στη διαδικασία των δόσεων και των πιέσεων.

Ποιο είναι το αντάλλαγμα που εξασφάλισε η κυβέρνηση για όλα αυτά;

Μια θολή υπόσχεση για εξέταση του αιτήματος ελάφρυνσης του χρέους μετά το 2018 και τμηματική καταβολή της δόσης.

Η ελπίδα ήταν ότι τουλάχιστον η κυβέρνηση θα κατάφερνε να αποκαταστήσει μέρος της ζημιάς που έχει προκαλέσει στην οικονομία από το 2015 μέχρι σήμερα.

Τον Ιούνιο του 2015, η προοπτική του χρέους ήταν να βρίσκεται το 2060 κάτω από το 70% του ΑΕΠ, οι δε χρηματοδοτικές ανάγκες να κινούνται κάτω από το παραδεκτό όριο του 15% του ΑΕΠ.

Μετά τα όσα μεσολάβησαν κατά την διάρκεια της διαπραγμάτευσης πέρσι, η δυναμική του χρέους τείνει να ξεπερνά το 2060 το 250% του ΑΕΠ, ενώ οι χρηματοδοτικές ανάγκες εκτινάσσονται στο 60% του ΑΕΠ.

Δυστυχώς οι ελπίδες, που η ίδια η κυβέρνηση είχε καλλιεργήσει, για ελάφρυνση του χρέους διαψεύστηκαν.

Το μόνο που κέρδισε ήταν την εφαρμογή βραχυπρόθεσμων μέτρων τα οποία όμως δεν έχουν κόστος για τους δανειστές και αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό του ελληνικού χρέους.

Εάν υπάρχει ένα θετικό στοιχείο από τις τελευταίες ημέρες είναι ότι δεν θα ξαναζήσουμε την περσινή καταστροφική χρονιά, τουλάχιστον για μερικούς μήνες.

Αυτό όμως αποτελεί μια διαπίστωση η οποία δεν μας προσφέρει καμία αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον. Πώς θα τεθεί σε κίνηση πάλι η οικονομία;

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία πειστική απάντηση. Μάλιστα, δίνει και την εντύπωση ότι δεν την απασχολεί καν το ζήτημα.

Την ίδια στιγμή όμως η οικονομική δραστηριότητα σε όλη την χώρα βρίσκεται σε στάση.

Δυστυχώς πολύ σύντομα ένα μεγάλο μέρος της θα μπει και σε αναγκαστική αργία.

Τα νέα φορολογικά και ασφαλιστικά μέτρα θα δυσκολέψουν υπέρμετρα την κερδοφόρα εμπορικά δραστηριοποίηση για ένα μεγάλο μέρος των επαγγελματιών και μικρό μεσαίων επιχειρήσεων της χώρας.

Ακόμα χειρότερα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα αποδώσουν τα αναμενόμενα έσοδα.

Από αυτή την διαπίστωση προκύπτει και η ανάγκη για τον περίφημο δημοσιονομικό κόφτη που η κυβέρνηση δέχτηκε πανηγυρίζοντας κιόλας.

Ένα μηχανισμό ο οποίος εγείρει σοβαρά ζητήματα δημοκρατικής νομιμοποίησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και σε άλλες χώρες υπάρχει ο χρυσός κανόνας για τα ελλείμματα αλλά τα αναγκαία μέτρα λαμβάνονται με κοινοβουλευτική διαδικασία και όχι με Προεδρικά Διατάγματα και με οριζόντιο και άδικο τρόπο.