Η Ελλάδα βρήκε το δρόμο της, η ΝΔ αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα της

Η παρουσία  της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή απoδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι  βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο.

Η “μεταρρυθμιστική” ΝΔ μετετράπη σε κόμμα διαμαρτυρίας που δυσκολεύεσαι να την ξεχωρίσεις από  την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ο λόγος της είναι διχαστικός και κανείς δεν αντιλαμβάνεται την «Νέα Ομαλότητα» που εξήγγειλε ο Πρόεδρος της ΝΔ, όταν επισείει  τα δικαστήρια , ενισχύοντας την απαξίωση της πολιτικής και ενισχύοντας  τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά. 

Το σενάριο της  ΝΔ  συνεχίζει να το γράφει  ο Σαμαράς και μια ομάδα ακροδεξιών βουλευτών που θέλουν “σκληρό ροκ”, ενώ  ο Μητσοτάκης έχει αναλάβει τον πρωταγωνιστικό λόγο με  θεατρινισμούς με λεκτικές ατάκες με  εξυπνάδες, με δραματοποίηση των καταστάσεων, με φανταστικές προσεγγίσεις  να αποσπάσει τα   χειροκροτήματα  μιας θεατρικής παράστασης.

Η στρατηγική  της  ΝΔ από την εποχή Σαμαρά μέχρι τώρα όχι μόνο δεν δικαιώθηκε αλλά αντίθετα χτίζοντας την αντιπολιτευτική τακτική της  σε μια αντί ΣΥΡΙΖΑ ρητορεία, καταστροφολογώντας και ταυτόχρονα προστατεύοντας τη διαπλοκή, την οδηγεί σε νέες  ήττες.

Συνεχώς αλλάζει το πήχη για να περνά από κάτω. Πίστευε στην αριστερή παρένθεση, έλεγε ότι δεν θα υλοποιήσουμε τη συμφωνία  και θα πέσει η κυβέρνηση, έλεγε ότι δεν θα υπάρξει αξιολόγηση, τώρα ο πήχης  τέθηκε την Άνοιξη του 2017.

Θα χάσει  και αυτή την προσδοκία.

Η συμφωνία που επετεύχθη στο Eurogroup σηματοδοτεί το τέλος της μακράς περιόδου αβεβαιότητας για την ελληνική οικονομία. Αβεβαιότητα που κληρονομήθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου η οποία δεν είχε κατορθώσει ούτε να ολοκληρώσει την αξιολόγηση ούτε να πετύχει ουσιαστική δέσμευση για την απομείωση του χρέους.

Η ουσία της αριστερής παρένθεσης ήταν η επιδιωκόμενη αποτυχία της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης και η βύθιση της ελληνικής οικονομίας σε νέο φαύλο κύκλο υφεσιακών μέτρων. Η ΝΔ χωρίς ντροπή επιδίωκε να επανέλθει στη διακυβέρνηση πάνω στο έδαφος μιας εθνικής ήττας και μιας νέας μακρόχρονης οικονομικής εποπτείας της χώρας.

Αντί γι αυτό έχουμε τη διασφάλιση της ρευστότητας στα δημόσια ταμεία. Και την απελευθέρωση μιας σειράς αναπτυξιακών παραγόντων στην πραγματική οικονομία που είναι:

Η είσοδος νέου χρήματος στην οικονομία με την πληρωμή των οφειλών του δημοσίου σε ιδιώτες, τουλάχιστον 3 δις μέσα στο 2016.

Η εμπροσθοβαρής αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ.

Η ένταξη μεγάλων και μεσαίων έργων στο πακέτο Γιουνκέρ, που λειτουργεί πρακτικά σαν δεύτερο ΕΣΠΑ.

Η συμπερίληψη της Ελλάδας στην Ποσοτική Χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που θα μειώσει άμεσα το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, πρακτικά λειτουργεί ήδη για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης σαν κούρεμα μέρους του χρέους τους.

Η βελτίωση των προσδοκιών και της ψυχολογίας που διευκολύνει την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

Όλα αυτά όμως θα πήγαιναν χαμένα αν για να τα πετύχουμε είχαμε συναινέσει σε ένα βαθιά υφεσιακό πακέτο μέτρων το οποίο θα κατέστρεφε για άλλη μια φορά την εγχώρια ζήτηση. Η μια από τις δυο κεντρικές κατευθύνσεις της κυβέρνησης από την αρχή της διαπραγμάτευσης ήταν αυτή, να μην ξαναβυθίσουμε τη χώρα στην ύφεση.

Ενώ η πίεση και οι κραυγές από την νεοφιλελεύθερη ΝΔ και τους συμμάχους της ήταν στην αντίθετη κατεύθυνση. Αντί για φορολογική και ασφαλιστική δικαιοσύνη ζητούσαν μονομερείς περικοπές, άδικες και αντιαναπτυξικές. Συμφωνώντας σε αυτό το ζήτημα με τον γνωστό και αποτυχημένο δογματισμό του ΔΝΤ.

Η δεύτερη κεντρική κατεύθυνση της κυβέρνησης ήταν να συμφωνηθεί συγκεκριμένα η διαδικασία για την απομείωση του χρέους, ο περίφημος οδικός χάρτης.

Η διαδικασία αυτή έχει μπει πλέον στην ατζέντα κάθε συζήτησης για το ελληνικό πρόγραμμα στα Eurogroup. Έχουν προσδιοριστεί άμεσοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι, έχει καμθεί η αντίσταση Σόιμπλε. Ήδη στην απόφαση του Eurogroup ό στόχος πλεονάσματος 3,5% αναφέρεται μόνον για το 2018, αφήνοντας έτσι ανοιχτούς τους στόχους των επόμενων ετών να επανεκτιμηθούν σε σχέση με τις αποφάσεις για το χρέος.

Στο ζήτημα αυτό η ΝΔ μέχρι την τελευταία στιγμή συμφωνούσε με τον Σόιμπλε, αρνούμενη την ανάγκη επίτευξης βιωσιμότητας του χρέους. Στη λιτότητα συμφωνούσε με το ΔΝΤ και στο χρέος με τον Σόιμπλε, υποστήριζε δηλαδή ότι πιο ενάντια στα συμφέροντα μας έμπαινε στο τραπέζι.

Μετά βέβαια την απόφαση του Eurogroup ο κ. Μητσοτάκης θυμήθηκε να βάλει στόχο πλεονάσματος 2%. Απρόθυμα παραδεχόμενος έτσι την επιτυχία της κυβέρνησης.

Πολύ μικρή σημασία όμως έχουν πια οι φιλοδοξίες του κ. Μητσοτάκη και των ετερόκλητων συμμάχων του. Η Ελλάδα για τα επόμενα χρόνια διασφάλισε την απαραίτητη οικονομική και πολιτική σταθερότητα.

Ο επόμενος, από σήμερα κιόλας, στόχος της κυβέρνησης είναι ο συντονισμός της επιστροφής στην ανάπτυξη. Ώστε τα οφέλη από αυτήν να είναι στέρεα και μόνιμα για την οικονομία και να μοιραστούν δίκαια σε κάθε ελληνική οικογένεια. Στόχος που αποτελεί το πραγματικό περιεχόμενο κάθε αριστερής και προοδευτικής πολιτικής.