Με αφορμή τη Σοφία Σακοράφα…

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και βγαίνουν συμπεράσματα. Ίσως το κυριότερο, ότι υπάρχουν πολλές αλήθειες.

Πολλών ειδών αλήθειες ακριβέστερα, που αποκαλύπτονται με την πάροδο του χρόνου. Εκεί που κρινόμαστε τελικά όλοι. Εκεί που αποκαλυπτόμαστε όταν μεσολαβήσουν γεγονότα πολλές φορές απρόσμενα, όταν σταματάνε να λειτουργούνε οι εύκολες εντυπώσεις, οι απλοϊκές αναγνώσεις. Εκεί που ανακαλύπτουμε ότι δεν έχει τελειώσει το έργο.

Περίπτωση Σοφίας Σακοράφα λοιπόν.

Συνυπήρξαμε ως βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Απλώς. Αντιπολίτευσης στην αρχή, αλλά και μέχρι την ψήφιση του μνημονίου και κυβερνητικοί.

Επιμελής, τακτική και τελείως απρόσιτη, με εικόνα “αριστερών” καταβολών σε ένα κόμμα στο οποίο φάνταζε μάλλον ως “φιλοξενούμενη”, το οποίο όμως επέλεξε για να εκλέγεται. Ως ακτιβίστρια μάλιστα με τα πλοία προς τη Γάζα, δημιουργούσε αμηχανία αφού οι παράγοντες στο θέμα αυτό ήταν εν πολλοίς άδηλοι.

Ήταν στην πρώτη φουρνιά βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που δεν ψήφισαν το μνημόνιο και διεγράφησαν.

Για τη Σακοράφα, το πρωθυπουργικό επιτελείο το ανέμενε. Δεν την εντάσσαμε βεβαίως στις περιπτώσεις που θα καταψήφιζαν λόγω μη υπουργοποίησής τους. Γιατί υπήρχαν και τέτοιες.

Πριν την ψηφοφορία, μου ζήτησε ο Παπανδρέου να την καλέσω στο πρωθυπουργικό γραφείο του στη Βουλή για να συζητήσει μαζί της σχετικά.

Χρειάστηκε μόλις ένα πεντάλεπτο συνάντησής τους για να βεβαιωθεί ότι ερχόταν η πρώτη “απώλεια” από την Κοινοβουλευτική μας Ομάδα.

Αν και διαφωνώ, θεωρώ ότι η άρνησή της ήταν περισσότερο ιδεολογική και σίγουρα πολύ περισσότερο ανιδιοτελής και πολιτική από τις “κεραμίδες” που ερχόταν αργότερα από βουλευτές πλήρως ενσωματωμένους στο σύστημα επί χρόνια και οι οποίοι ανακάλυπταν “συνειδησιακά” προβλήματα για να μην ψηφίσουν.

Κάποιοι έγιναν σφόδρα “αντιμνημονιακοί” μέχρι να ξαναγίνουν ρεαλιστές και να ομνύονται σήμερα στα μνημόνια μέσα από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, αλλά και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (περίπτωση ΔΗΜΑΡ) και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.

Η Σακοράφα δεν παραιτήθηκε το 2010 από τη βουλευτική έδρα και δεν της ζητήθηκε καν, δεν έγινε καμία ανακοίνωση εις βάρος της από τον Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, τότε που παίρναμε μόνοι μας το βάρος όλο, αφού αυτό δεν έγινε ακόμη και για όσους καταψήφιζαν όταν ήδη είχαν κάνει τις κολλεγιές τους με τα κόμματα που τους ενέτασσαν κατόπιν στις ελκυστικές “φιλολαϊκές” σκέπες τους.

Δεν βγήκαν τα μέλη της τότε κοινοβουλευτικής ομάδας να κλαψουρίζουν, ούτε να στιγματίζουν τους διαφωνούντες, παρά το γεγονός ότι είχαν απέναντί τους όλα τα κόμματα, τα ΜΜΕ, την ξαφνιασμένη κοινωνία.

Κι αυτή είναι η διαφορά μας με τη σημερινή στοχοποίηση που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ -που θυμήθηκε τώρα που η ευρωβουλευτής του τον ψέγει δημοσίως- ότι ουδέποτε πλήρωσε τις κομματικές της εισφορές…

Έμεινε μεγάλο χρονικό διάστημα ως ανεξάρτητη, μέχρι που εντάχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ και εκλέχθηκε βουλευτής του.

Όταν ο Σαμαράς χρησιμοποίησε τον θεωρητικά δημοκρατικό μεν τρόπο εκλογής με σταυρό και των ευρωβουλευτών, όχι για να δώσει μεγαλύτερη νομιμοποίηση στους εκπροσώπους μας στην Ευρωβουλή αλλά για να περισώσει μέσα από τον προσωπικό αγώνα των υποψηφίων τα πενιχρά ποσοστά των συγκυβερνούντων κομμάτων γνωρίζοντας ότι το κρεσέντο λαϊκισμού, αντιμνημονιασμού και αναθέματος του πολιτικού συστήματος θα στείλει στην ευρωβουλή την χειρότερη -με εξαιρέσεις βεβαίως- εθνική μας ομάδα από παντός είδους δημοφιλή αλλά ακατάλληλα για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι πρόσωπα, τότε και ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε το ίδιο χαρτί.

Έστειλε τον “πιασάρικο” πάλαι ποτέ αγωνιστή και φλογερό αντιμνημονιακό Γλέζο με εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους για να παραιτηθεί σε λίγο λόγω αδυναμίας, αντάμα με τον γνωστό τηλεοπτικό μαχητή Κατρούγκαλο και αστέρες άλλων κομμάτων και την ταλαιπωρημένη και συμπαθή Κούνεβα.

Σε αυτήν τη θέση λοιπόν η Σακοράφα εκλέχθηκε, δεν ορίστηκε.

Εκλέχτηκε μιλώντας εκ μέρους του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.

Άρα υπάρχει κατά την άποψη μου ένα θέμα όταν με τόση μεγάλη ευκολία της ζητείται πίσω η έδρα.

Εκείνο βέβαια που υπάρχει ως ένα γενικότερο ζήτημα που αφορά και την Σακοράφα αλλά και όλους τους αποστασιοποιηθέντες από τα κόμματά τους ειδικά όταν αυτά γίνονται δυσάρεστα για την κοινωνία και φθίνουν, που λίγο αργά ανακαλύπτουν δήθεν τις αγεφύρωτες διαφορές με αυτά, είναι ότι πάνω από την ιδιότητα του πολιτικού βάζουν αυτή του επαγγελματία. Και δεν παραιτούνται με τίποτα.

Στο κάτω κάτω, όντως είναι μεγάλη ανασφάλεια αν δεν είχες κάνει ποτέ στη ζωή σου κανονικό επάγγελμα και ενεργείς με μοναδικό γνώμονα την επαγγελματική κάλυψη των επόμενων… σεζόν.

Δίνοντας δικαίωμα σε μια ταλαιπωρημένη κοινωνία να ταυτίζει την πολιτική με τον αρριβισμό και την καριέρα πάση θυσία…

Ενώ αντίθετα , αρκετοί είναι αυτοί που δεν βολεύονται και ακολουθούν το κριτήριο της πολιτικής τους άποψης και μόνον. Και παίρνει η μπόρα τον θεσμό κι όχι τα πρόσωπα.

Ούτε αισχρές προγραφές λοιπόν προσώπων όταν διαφωνούν πολιτικά, ούτε όμως και επάγγελμα πολιτική από αυτούς, πάση θυσία…