Το… πρυτανείο του Ντόλτσε (νυν Φίλιον)

Ο Δελαπατρίδης επιτέλους «δικαιώθηκε»… ο Λεβέντης είναι στη Βουλή.

Πριν μερικά χρόνια, το πιο «φημισμένο» πρυτανείο ήταν στο Ζάππειο, όπου διάφοροι συνταξιούχοι περνώντας την ώρα τους σχεδίαζαν και έλυναν όλα τα πολιτικά προβλήματα.

Σήμερα τείνει να γίνει το πιο φημισμένο πολιτικό πρυτανείο το Φίλιον, με μια «μικρή» διαφορά, ότι οι εις το Ζάππειον πρυτανεύοντες είχαν την αίσθηση της πραγματικότητας, έβαζαν πολλά εάν στις προτάσεις τους (εάν ήμουν νέος, εάν ήμουν υπουργός, εάν ήμουν πρωθυπουργός) ενώ οι πρυτανεύοντες στο Φίλιον επιφυλάσσουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους, ότι θα λύσουν, θα κάνουν, θα, θα κλπ…

Με τους συνταξιούχους δεν έχω κανένα θέμα, ταυτίζομαι μαζί τους, με την αίσθηση όμως του μεγέθους και της πραγματικότητας και των αναγκών έχω πρόβλημα, όταν μάλιστα στο πρυτανείον του Φίλιον «κυοφορούνται» διάφορες βερσιόν για την κεντροαριστερά κλπ, που βέβαια κατά κύριο λόγο αφορούν το ΠΑΣΟΚ.

Με τις ζυμώσεις ασχολούνται διάφορες φυλές, με επικεφαλής φυλάρχους αλλά και φίλαρχους.

Για να γίνω πιο σαφής, οι μη ΠΑΣΟΚ φυλές που πρωταγωνιστούν σ αυτές τις ζυμώσεις έχουν και όνομα και πολιτική ταυτότητα, κατά κύριο λόγο είναι κάποιοι που εμφανίστηκαν και στους «58» και μετά εξαφανίστηκαν και διαδοχικά στην «ελιά» και στο «ποτάμι» και στην «δημοκρατική παράταξη» κλπ.

Σήμερα εμφανίζονται πάλι, είτε μέσω ΔΗΜΑΡ, είτε με κινήσεις πολιτών, είτε με διάφορες πρωτοβουλίες τέως υπουργών του ΠΑΣΟΚ.

Κοινό χαρακτηριστικό των περισσοτέρων είναι ότι κατά καιρούς πέρασαν από το ΠΑΣΟΚ, ήσαν σύνεδροι στα συνέδρια του, είχαν εκλεγεί ακόμα και στην κεντρική του επιτροπή, είτε ήσαν κυβερνητικά του κλπ.

Γίνομαι πιο συγκεκριμένος ξεκινώντας από την ΔΗΜΑΡ.

Η ΔΗΜΑΡ προέκυψε με αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως το 2012 εκλογικά «καρπώθηκε» και σε στελέχη και σε ψηφοφόρους κατά κύριο λόγο από το πανταχόθεν βαλλόμενο ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα εντελώς συρρικνωμένη διεκδικεί ρόλους, καλά κάνει, θέλω όμως να ρωτήσω, ο Τσαμουργέλης, ο Αμανατίδης, ο Σιακαντάρης και άλλοι, δεν προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ;

Από την ΔΗΜΑΡ περίμενα κάποια αυτοκριτική για την στάση της στην εκλογή ΠτΔ τον Δεκέμβρη του 2014.

Μπορεί σήμερα ο Κουβέλης να βρίσκεται αλλού, αλλά η πολιτική επιλογή ήταν της ΔΗΜΑΡ, αυτή η επιλογή που οδήγησε στην μη εκλογή ΠτΔ ως αποτέλεσμα είχε τις εκλογές του Γενάρχη του 2015 που φόρτωσαν στην χώρα τους ΤσιπροΚαμμένους.

Για τις κινήσεις πολιτών, οι περισσότεροι έχουν περάσει από το ΠΑΣΟΚ με διάφορες ιδιότητες, ήσαν ακόμη σύνεδροι του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο του 2015.

Ο ίδιος ο Γιάννης Τούντας ο φερόμενος ως επικεφαλής των κινήσεων ήταν μέλος της πρώτης κεντρικής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ το 1974.

Βέβαια υπάρχουν παλιές πικρίες εκείνης της εποχής, πολλές φορές δικαιολογημένες, όλοι όμως κατά καιρούς έχουμε πικραθεί, προσωπικά, ανάμεσα στην επιλογή της συμμετοχής μου στην ιδρυτική κεντρική επιτροπή του ΠΑΣΟΚ το 1974 και του επικεφαλής κάποιων κινήσεων, θα επέλεγα το πρώτο.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον αγαπητό μου Σπύρο Καβουνίδη.

Υπάρχουν διάφοροι διάσπαρτοι και στους ποταμίσιους, αλήθεια η κ. Δρέττα δεν ήταν μέλος τη ΚΕ ΠΑΣΟΚ; Το ίδιο και ο Ν. Μπίστης, ήταν μάλιστα και υφυπουργός, ο Δανέλης Βουλευτής και Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και ο αποχωρήσας Θεοχάρης ήταν σύνεδρος στο συνέδριο του 2013.

Ο Λυκούδης, ο Γεωργάτος, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, ο γνωστός επιχειρηματίας Γιάννης Μεϊμάρογλου, δεν μπαινόβγαιναν από τους 58 κι όπου αλλού και μέχρι σήμερα δεν έχουν πει πως δικαιολογούν τα συνεχή μπαίνε βγαίνε τους.

Απορώ γιατί ασχολούνται ακόμη με το ΠΟΤΑΜΙ και τον Θεοδωράκη, όταν ο ίδιος δηλώνει κάθε μέρα, ως επικεφαλής του, ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ο Θεοδωράκης κάνει κινήσεις ισορροπίας, για να διατηρήσει την εύθραυστη ενότητα του χώρου του.

Το ΠΟΤΑΜΙ αν συνεχίσει έτσι, θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη προ εκλογών, εκτός αν του δώσει ο Τσίπρας ως δόλωμα, ποσοστό δυνατότητας εισόδου στην Βουλή πολύ κάτω του 3%.

Έρχομαι τώρα στις άλλες κινήσεις, τέως υπουργών του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΚΙΔΗΣΟ.

Προσπαθώ να δώσω μια πολιτικά λογική απάντηση, αλλά αδυνατώ, αλήθεια, προσδοκούν ότι με τις κινήσεις αυτές θα δικαιωθούν και θα παραμείνουν στο πολιτικό προσκήνιο;

Ο Γιάννης Ραγκούσης, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, ο Παντελής Οικονόμου και άλλοι, τι προσδοκούν απ αυτές τις κινήσεις;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο φυσικός τους χώρος είναι το ΠΑΣΟΚ; Τα πείσματα και οι πικρίες, ποτέ δεν υπήρξαν θετικά κίνητρα η αιτίες πολιτικών επιλογών.

Όλοι κατά καιρούς περάσαμε και πικρίες και κρίσεις και απογοητεύσεις στο ΠΑΣΟΚ, τις ελέγξαμε όμως γιατί το μείζον ήταν η ενότητα κι η εξέλιξη του χώρου και όχι η προσωπική αυτοεπιβεβαίωση.

Για τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΚΙΔΗΣΟ ακόμη και για προσδοκώμενη από τον ίδιον προσωπική δικαίωση, αν υπάρχει κάποιο προσωπικό πολιτικό υπόβαθρο, ο φυσικός του χώρος είναι το ΠΑΣΟΚ και η επιστροφή σ αυτόν.

Στον χώρο της πολιτικής, πολύ μεγαλύτερη αξία έχουν οι υπερβάσεις και όχι οι πικρίες και οι «αδικαίωτες» προσωπικές προοπτικές.

Θυμίζω ότι το 1977, στην προεκλογική του ομιλία στο Ηράκλειο Κρήτης ο αείμνηστος Γεώργιος Μαύρος, αρχηγός τότε της Ένωσης Κέντρου νέες δυνάμεις, είχε πει «κάθε ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι σφαίρα στην πλάτη του Ελληνικού λαού», το 1981 ο Γεώργιος Μαύρος ήταν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας και στο Ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.

Ο Ανδρέας έκανε συνεχείς υπερβάσεις.

Κάποιοι μπορεί να απορούν, γιατί αναφέρομαι σε τέτοια θέματα, όπως και σε άλλα αντίστοιχα που ακολουθούν.

Η απορία συνειρμικά θα λυθεί με την ολοκλήρωση αυτής μου της γραφής.

Και τώρα κάποια πολιτικά ιστορικά στοιχεία για το 1989- 1990 και για πιο λόγο επιμένω σ αυτά.

Τότε υπήρξαν δυο πολύ σημαντικά πολιτικά γεγονότα, τα οποία οριοθέτησαν την εξέλιξη της χώρας αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας.

Στην Ελλάδα είχαμε κυβέρνηση Τζανετάκη ΝΔ – Συνασπισμός.

Στον κόσμο, η εξέλιξη της περεστρόικα του Γκορμπατσόφ, οδήγησε στην διάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας, της ΚΟΜΕΚΟΝ και τελικά της Σοβιετικής Ένωσης.

Και τα δυο είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, τότε μπήκαν οι βάσεις της «μεγάλης διαπλοκής».

Έχω επανειλημμένα καλέσει τον κ. Δραγασάκη, τον μόνο αν δεν απατώμαι υπουργό και τότε και τώρα να δώσει ορισμένες διευκρινίσεις (υπάρχει βέβαια το θέμα να απαντήσει για την κατάντια της Τράπεζας Αττικής, της οποίας ήταν οικονομικός σύμβουλος) διότι τότε δόθηκαν τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης, τότε δόθηκαν χωρίς διαγωνισμό οι δυο άδειες κινητής τηλεφωνίας, με ιδιόμορφους όρους και ρόλους των εδώ εκπροσώπων, αυτών που πήραν τις άδειες τον περίεργο τρόπο χρηματοδότησης και βέβαια με τον αποκλεισμό του ΟΤΕ.

Τότε δόθηκαν οι ψηφιακές παροχές στον Κόκκαλη, που στην συνέχεια «κατέλαβε» τον ΟΤΕ και τις προμήθειές του, που στην πορεία τις «μοιράστηκε» με την SIEMENS όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στα Βαλκάνια.

Τότε διάφορες επιχειρήσεις ανατολικοευρωπαικού ενδιαφέροντος, περιλαμβανομένης και της τότε διαλυόμενης Σοβιετικής Ένωσης, πέρασαν στα χέρια «περίεργων επιχειρηματιών» και «χάθηκαν» από την όποια πολιτική τους «εποπτεία».

Απευθύνομαι στον κ. Δραγασάκη, διότι εκείνος όταν τότε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και βέβαια στον κ. Κουβέλη που τότε όταν Υπουργός Δικαιοσύνης.

Τα ερωτήματα επαναλαμβάνω, τα θέτω διότι τότε τέθηκαν οι βάσεις της χοντρής διαπλοκής, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ευρωπαϊκά πακέτα Ντελόρ και Σια, που στην αφετηρία του τρόπου σχεδιασμού και διαχείρισής τους ήταν η κυβέρνηση ΝΔ- Μητσοτάκης (Δημοσιά έργα, κρατικές προμήθειες κλπ).

Η διαπλοκή δυστυχώς, ήταν και είναι οργανικό συστατικό του Ελληνικού κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης.

Η προσπάθεια αποικιοποίησης του κράτους από ιδιωτικά συμφέροντα, είτε σε προμήθειες, είτε σε έργα, ήταν και είναι μόνιμη και συνεχής, πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις το 1989-1990 και για τους λόγους που προανέφερα.

Η πολιτική συμπεριφορά του συνασπισμού τότε, αντί να οδηγήσει κρίση στο ΠΑΣΟΚ, οδήγησε τον ίδιο.

Σημαντικά του στελέχη διαφοροποιήθηκαν και συμπαρατάχτηκαν με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Τότε ο αείμνηστος Αντώνης Μπριλλάκης, ο Γιάννης Ρέγγας, ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ Μάρκος Βαφειάδης, ο Καλίνος ο Ζαχαρίας του ΕΛΑΝ, ο Υψηλάντης, ο Αθανασίου κλπ συμπαρατάχτηκαν με το ΠΑΣΟΚ και κάποιοι έγιναν και μέλη της κεντρικής του επιτροπής και Βουλευτές του.

Ακόμη και το ΕΚΚΕ συμπαραστάθηκε, χωρίς να ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ.

Τότε για πρώτη φορά διαμορφώθηκε η «δημοκρατική συμπαράταξη» με προσωπικότητες όπως οι αείμνηστοι Αντώνης Μπριλλάκης, Δημ. Τσάτσος, ο Γιάννης Ρέγγας και που στην συνέχεια εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ.
Κανένας βέβαια δεν έχει αναλύσει το πολιτικό παράδοξο, να κατηγορείται το ΠΑΣΟΚ, να παραπέμπεται στο Ειδικό Δικαστήριο ο Ανδρέας Παπανδρέου και συγχρόνως να μπαίνει σε κρίση ο Συνασπισμός και σημαντικά του στελέχη να εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ, αν εξαιρέσουμε την περίοδο 1989-1990 που εγκλωβίστηκε στον τότε Συνασπισμό από τους πολιτικούς «νονούς» της Ελληνικής «περεστρόικα» που σχεδίασαν χωρίς τελικά επιτυχία την μετεξέλιξη του μεταλλασσόμενου τότε συνασπισμού που θα πετύχαινε μετά την πολιτική εξόντωση του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου, προς το ΠΑΣΟΚ είχε καθαρή πολιτική στάση, αντίθετη μεν, καθαρή δε.

Ο Συνασπισμός με όλες του τις μορφές, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ, είχε πάντα εχθρική υπονομευτική στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.

Μανούλες στην υπονόμευση, στην προβοκάτσια, στην συκοφαντία, στην ίντριγκα, χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν κάθε μέσο και τρόπο, χωρίς αρχές, χωρίς φραγμούς, ασύδοτα, εννοώ βέβαια τον βασικό του πυρήνα.

Θεωρούσα και θεωρώ τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτική συμμορία, λογω του τρόπου συμπεριφοράς των βολεψάκηδων, που κατά κύριο λόγο συγκροτούν τον κεντρικό του πυρήνα και όχι τους ψηφοφόρους του και όχι αυτούς που τους ψήφισαν τελευταία.

Χωμένοι παντού εκμεταλλεύτηκαν το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, ακροβολισμένοι σε θέσεις συμβούλων, σε διοικήσεις, σε όλες τις δομές του δημοσίου, εμφανιζόμενοι σε θέσεις εξπέρ η εξειδικευμένων γκουρού.

Σε βασικούς κόμβους και ρόλους στην προσπάθεια αποικιοποίησης του κράτους, λεηλάτησαν τις θεσμικές αρμοδιότητες κοινωνικών φορέων, όπως το τεχνικό επιμελητήριο κ άλλων, με τις επιτροπές ανάθεσης μελετών και έργων και προμηθειών σε πραγματογνωμοσύνες και όπου αλλού, αποτελούσαν και αποτελούν βασικά στελέχη των λεγόμενων βαρόνων της διαπλοκής και στα ΜΜΕ και στα δημόσια έργα και στις προμήθειες.

Κατέλαβαν πανεπιστημιακές έδρες, πολλές, εκμεταλλευόμενοι τα πάντα και τώρα, έρχονται αυτοί οι… «καθηγητές», που χρησιμοποίησαν κάθε μέσο να γίνουν καθηγητές στα πανεπιστήμια, να καταγγέλλουν το ΠΑΣΟΚ ως Υπουργοί, να καταγγέλλουν το ΠΑΣΟΚ για καταστροφή και διαφθορά, ειναι σαν να ομολογούν ότι και οι ίδιοι παράχθηκαν σαν προϊόν του διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ.

Δυστυχώς όμως για όλους αυτούς, άνοιγαν τις πόρτες, τους χάιδευαν κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, διότι θεωρούσαν ότι έτσι οριοθετούσαν την «αριστεροσύνη» τους.

Όποιοι νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποχωριστεί εύκολα την εξουσία, την κυβερνητική λεία που άρπαξε με πολιτικό ρεσάλτο, είναι μακριά νυχτωμένοι, σιγά σιγά θα βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα σταλινικά τους σύνδρομα, όλα τους τα απωθημένα, τίποτα δεν έχουμε δει ακόμα, υπομονή.

Και τώρα κάποιες απόψεις μου επιγραμματικά…

Είναι λάθος να λέγεται ότι έχει ηττηθεί η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, στην πραγματικότητα τείνει να ηττηθεί η πολιτική στην Ευρώπη και αυτό οδηγεί στην άνοδο ακραίων.

Η πολιτική υποχώρηση των συντηρητικών κομμάτων, δεν είναι εμφανής διότι η «οικονομία», που τείνει να επιβληθεί της πολιτικής, είναι πιο ιδεολογικά συγγενής με τους συντηρητικούς, όμως ούτε οι συντηρητικοί σχεδιάζουν, απλώς υλοποιούν.

Πολιτικά στην Ευρώπη, δυστυχώς, λειτουργούν μόνο οι ΗΠΑ, ο Ντράγκι και οι Γερμανοί.

Η πολιτική ανισορροπία που συνεχώς διευρύνεται στην Ευρώπη, δεν προοιωνίζει θετικές προοπτικές.

Οι Γερμανοί σήμερα παραβιάζουν τους κοινοτικούς κανόνες με τα συνεχή εμπορικά τους πλεονάσματα και είναι γνωστό ότι τα «ελλείμματα» του νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά και τείνουν να γίνουν «τα ελλείμματα της Ευρώπης γίνονται πλεονάσματα της Γερμανίας».

Αλλά αυτά είναι μεγάλο θέμα και δεν είναι του παρόντος.

Σε σχέση τώρα με ΠΑΣΟΚ, την Κεντροαριστερά κλπ.

Για το ΠΑΣΟΚ πολιτικός αντίπαλος είναι η ΝΔ, στρατηγικός όμως αντίπαλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για την ΝΔ ο λόγος είναι προφανής, για τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πολλοί δεν το έχουν κατανοήσει, ότι ουσιαστικά διεκδικεί τον χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Αυτόν τον χώρο ο ΣΥΡΙΖΑ με τα σημερινά του χαρακτηριστικά θα τον χάσει, τον έχει καταλάβει προσωρινά. Αυτό το γνωρίζουν αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό επιχειρούν αλλαγή στάσης (Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, Ολαντ, Σουλτς, Πιτελα κλπ).

Αυτό πρέπει να το καταλάβουν κάποιοι που σαλιαρίζουν είτε προς την ΝΔ, είτε προς ΣΥΡΙΖΑ.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολιτικό παιχνίδι (play game) με διαιτητή τον χρόνο, απαιτείται συντονισμός κινήσεων, πολιτικών, οργανωτικών και το ΠΑΣΟΚ οφείλει να τις αναλάβει και να πάψει να ασχολείται με διάφορους πολιτικά ανύπαρκτους και με αντιπαραγωγικές προτεραιότητες.

Η στρατηγική του τρίτου πόλου πρέπει να αναθεωρηθεί και να γίνει στρατηγική συγκρότησης του σοσιαλιστικού, σοσιαλδημοκρατικού πόλου διακυβέρνησης της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να έχει στρατηγική ανακατάληψης του χώρου του, είναι λάθος να παραχωρείται πόλος διακυβερνησιμότητας στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν σε όλη την Ευρώπη οι συγγενείς του δυνάμεις είναι περιθωριακές.

Στην Ευρώπη οι λεγόμενες ενδιάμεσες δυνάμεις, δηλαδή οι κεντρώες και φιλελεύθερες, είναι περιορισμένες.

Αυτό απαιτεί άλλη πολιτική συμπεριφορά αλλά και πολιτική ενότητα κι αυτή δεν υπηρετείται από συμπεριφορές κάποιων που προέρχονται είτε από την ΔΗΜΑΡ που έχουν φοβικά σύνδρομα πολιτικής βιωσιμότητας, είτε αλληθωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βέβαια από την πολιτική κουλτούρα των επικεφαλής διαφόρων κινήσεων που έχουν κουλτούρα προσωπικού ρόλου.

Σε σχέση με την Δημοκρατική συμπαράταξη…

1. Το σχήμα όπως λειτουργεί σήμερα με τα συγκεκριμένα σύμβολα και διαδικασίες με βρίσκει σύμφωνο, δηλαδή μια πολιτική συμμαχία ανεξάρτητων φορέων

2. Στο μέτρο που γίνονται σκέψεις για την επόμενη μέρα, κατά την άποψή μου πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια πολιτική πορεία της δημοκρατικής συμπαράταξης του 1989-1990 και γι αυτό αναφέρθηκα σ αυτή.

3. Σ αυτή την εξέλιξη μπορεί να βοηθήσουν οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, είτε βρίσκονται στις κινήσεις, είτε στην ΔΗΜΑΡ, είτε στο ΠΟΤΑΜΙ, είτε στο ΚΙΔΗΣΟ, να επανενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ.

4. Εάν κάποιοι θέλουν άλλο πολιτικό φορέα, με αλλαγή συμβόλων και ονόματος, εννοώ του ΠΑΣΟΚ, να αποκλειστεί τέτοια πιθανότητα και ας προχωρήσουν οι ίδιοι σε δημιουργία δικού τους κόμματος. Σε κάθε περίπτωση η αλλαγή ονόματος και συμβόλων του ΠΑΣΟΚ είναι τραγικό λάθος.

5. Οφείλουν όλοι που ενδιαφέρονται και συμμετέχουν για την πολιτική εξέλιξη της χώρας, του σοσιαλιστικού σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ελλάδα, να μελετήσουν την ιστορία και την εξέλιξη όλων των σοβαρών Ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Πραγματικός εκσυγχρονισμός ξεκινά από την θεσμική συγκρότηση του κράτους, που σημαίνει πολιτικό σύστημα, κόμματα, σύνταγμα, θεσμοί, διοίκηση, κράτος.

6. Και βέβαια ανανέωση προσώπων, αντιλήψεων, αρχών, προτεραιοτήτων, πολιτικών.

Και κάτι προσωπικό… όταν βλέπω να επιχειρούν την ανανέωση κάποιοι πολιτικά και ηλικιακά, είτε ίδιοι με μένα είτε μεγαλύτεροι, μπαίνω στον πειρασμό μήπως πρέπει να πάω να γραφτώ στην ΠΑΜΚ, την μαθητική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ…..

Μήπως να το σκεφτούν και κάποιοι άλλοι;