Κοινωνία της παχυλής αναισθησίας… Άνθρωποι της άτρητης παχυδερμίας…

Βρέθηκα τις προάλλες μπροστά σε ένα περιστατικό, που πραγματικά με άφησε άφωνη.

Ένας κύριος με προφανές κινητικό πρόβλημα, όντας σε καροτσάκι αναπηρικό, προσπαθούσε απεγνωσμένα να κατέβει το πεζοδρόμιο από τη ράμπα αναπήρων.

Μάταια όμως, καθώς ακριβώς μπροστά στη ράμπα υπήρχε παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

Με κόπο λοιπόν κατευθύνεται προς μια μικρή και ελεύθερη πλευρά του πεζοδρομίου, προκειμένου να κατέβει και να περάσει απέναντι.

Το καρότσι ίσα που χωρούσε ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και το κράσπεδο ήταν εξαιρετικά ψηλό για να το κατέβει.

Κοιτάζει με απόγνωση και θλίψη δεξιά και αριστερά, μήπως και φιλοτιμηθεί κάποιος περαστικός να τον βοηθήσει να διαβεί τον δικό του γολγοθά… Τον γολγοθά που του δημιουργήσαμε εμείς με την ασύλληπτη γαϊδούρια μας.

Ναι καλά διαβάσατε, γαϊδουριά!

Ένας ο γάιδαρος που πάρκαρε όπου γούσταρε και δεύτερον οι αμέτρητοι γαϊδουροποιημένοι περαστικοί, που κοιτούσαν και απλά προσπερνούσαν.

Ως γάιδαροι, λοιπόν, αδιαφορούν για τους συνανθρώπους τους, που έχουν κινητικά προβλήματα!

Καταλάβετε επιτέλους ότι οι συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα δεν επέλεξαν να βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση… Κανείς δε επιλέγει κάτι τέτοιο. Δείξτε επιτέλους σεβασμό στον συνάνθρωπό σας!

Δεν έχουμε Παιδεία! Που; Στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και χάρισε τον πολιτισμό της σε ολόκληρο τον Κόσμο!

Και εδώ αναρωτιέμαι…

Πώς γίναμε έτσι;; Τι κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας;

Γιατί γίναμε τόσο απάνθρωποι και υπάνθρωποι;

Παρακολουθώ καθημερινά, πως τα δεινά του άλλου δεν μας αφορούν, δεν μας απασχολούν και συχνά, τολμώ να πω, μας διασκεδάζουν.

Μα αλήθεια, τέτοιος κυνισμός και αμοραλισμός;

Η ευαισθησία μας έχει θαφτεί κάτω από ένα παχύ στρώμα απανθρωπιάς και χαιρεκακίας.

Πάλι όμως καταλήγουμε στο ύψιστο αγαθό που εκλείπει … Την παιδεία!

Η όποια ευαισθησία και σεβασμός είναι απόρροια πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας, υψηλού ήθους, ωριμότητας και βαθιάς αυτογνωσίας και αυτοσεβασμού!

Μην έχοντας παιδεία, αδυνατούμε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και να τον σεβαστούμε. Πώς λοιπόν θα πονέσουμε και θα αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο μας;

Είχε δίκιο λοιπόν, ο Όμηρος που είπε:

“Δεν υπάρχει κανένα ζωντανό πλάσμα, που αναπνέει ή έρπει πάνω στη γη, που να ’ναι πιο άθλιο από τον άνθρωπο”.

Τι είδους κοινωνία καταντήσαμε; Παχυλώς αδιάφορη;! Κυνική;! Άκαρδη;!

Ξέρετε τι με τρόμαξε περισσότερο παρακολουθώντας το παραπάνω περιστατικό;

Το ότι, σε πράγματα απλά και ανθρωπίνως αυτονόητα, δεν έχουμε τους ψυχικούς μηχανισμούς να λειτουργήσουμε ως άνθρωποι που υποτίθεται ότι είμαστε.

Αν λοιπόν σε αυτά τα απλά ανθρώπινα δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, τότε με τι ήθος και σθένος θα αντισταθούμε σε μεγαλύτερα προβλήματα και σοβαρότερες καταστάσεις, που καθημερινά πλέον, αντιμετωπίζει η Χώρα μας και οι συμπολίτες μας;!

Μήπως τελικά καταντήσαμε μισάνθρωποι και δεν το ξέρουμε;

Μήπως νέκρωσε η καρδιά μας και πάγωσαν τα συναισθήματά μας;

Και αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε γιατί υπάρχουμε;

Άνθρωπος χωρίς αισθήματα δε λογίζεται ως άνθρωπος και δεν έχει λόγο ύπαρξης, γιατί δεν ζει.

Το μόνο που κάνει, είναι απλά να υπάρχει και να μολύνει, με την ανούσια ύπαρξη του, τα πάντα γύρω του!

Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω, γιατί θα πρέπει να αλλάξω νοοτροπία (ως άνθρωπος που διατείνομαι πως είμαι) και να “συνηθίσω” ή να “ενσωματωθώ” στην κτηνωδία του σύγχρονου κόσμου.

Πρέπει να γίνω και εγώ ένας από τους απάνθρωπους ανθρώπους;

Όχι! Δε πρέπει και δεν θέλω!

Όπως ξέρω και πολλούς άλλους που δε θέλουν και αντιστέκονται με σθένος και δύναμη ψυχής, στην κτηνωδία και παχυδερμία των καιρών.

Αυτοί λοιπόν που μείναμε, και θέλω να πιστεύω πως είμαστε πολλοί, θα είμαστε οι Δον Κιχώτες που θα παλεύουμε με ανεμόμυλους ενάντια στον απάνθρωπο μισάνθρωπο.

Και ξέρετε κάτι; Θα τα καταφέρουμε.

Να είστε σίγουροι Κύριοι “απάνθρωποι άνθρωποι”, πως το πραγματικά ανθρώπινο είδος θα νικήσει με τη καρδιά και την αγάπη! Αγάπη και πάλι αγάπη ρε γαμώτο!