Γενικά και αόριστα…

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε τα πεπραγμένα των ημερών, ανατέμνουμε στο μέτρο του δυνατού και εν τάχει το πρόσφατο παρελθόν, ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες να βγάλουμε λάθος συμπεράσματα.

Κατ’ απόλυτο λόγο, λοιπόν, το ελλαδικό κράτος, μεταπολεμικά, κυβέρνησαν εξαρτημένες κυβερνήσεις.

Ο βαθμός εξάρτησης κατά περίπτωση μεταβάλλονταν ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες, αλλά η εξάρτηση υπήρξε σαφής. Άλλοτε συγκεκαλυμένα άλλοτε απροσχημάτιστα, αλλά σαφής.

Με την λήξη του πολέμου είναι γνωστό ότι «στα χαρτιά» αλλάξαμε αφεντικό.

Οι Αμερικανοί προστάτες μας διαδέχθηκαν δικαιωματικά τους Άγγλους προστάτες μας, οι οποίοι είχαν υποστεί οικονομική καθίζηση εξαιτίας του Β’ΠΠ.

Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι από τη μια μέρα στην άλλη άλλαξαν τα πάντα.

Απλά οι Αμερικανοί είχαν πεδίο ελεύθερο για να παίξουν και να αναπτυχθούν εντός του πολιτικοστρατιωτικού ελλαδικού κατεστημένου που είχε παραδοσιακές σχέσεις εξάρτησης για ενάμιση αιώνα με την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα.

Οι κυβερνήσεις της ελλαδικής δεξιάς, παραδοσιακά, «έπιναν νερό» στις ευρωπαϊκές αυλές.

Οι υπερατλαντικοί φίλοι μας προπολεμικά διαδραμάτισαν ρόλους μάλλον δευτερεύοντες, κατά και λίγο μετά την μικρασιατική καταστροφή, ενώ άρχισαν να στρώνουν παιχνίδι λίγο μετά την μετακόμιση του παγκόσμιου ιουδαϊκού κέντρου από την Ευρώπη στην Αμερική.

Μεταπολεμικά, ενώ οι Άγγλοι τους είχαν αφήσει σχεδόν ελεύθερο το πεδίο δράσης κατόρθωσαν να παίξουν ουσιαστικό κυριαρχικό παιχνίδι μόνον κατά την περίοδο της επταετίας Παπαδόπουλου, της επταετίας Ανδρέα Παπανδρέου και τις διετίας Γιωργάκη Παπανδρέου. Σε κάθε άλλη περίπτωση έμπαιναν σφήνα, εξυπηρετούνταν δι’ αντιπροσώπων ή, δι’ ατόμων που ήλεγχαν με πολλούς και διάφορους τρόπους…

Σχετικά με την αριστερά στην ελλαδική επικράτεια, τα δεδομένα ίσως να είναι πιο θολά και δυσανάγνωστα. Τόσο θολά, όσο θολός και πρόχειρος ο μερισμός των ποσοστών της Γιάλτας, όπου κανείς δεν αποδέχθηκε το πεπραγμένο της χαρτοπετσέτας του Τσόρτσιλ, αλλά όλοι το τηρούν με ευλάβεια.

Σημασία έχει ότι σήμερα η αριστερά, στο σύνολό της, αποτελεί μια ισχυρή παράμετρο στο «σύστημα Σόρος», (έχει γράψει αρκετά και κατατοπιστικά ο Παν. Ήφαιστος, για το ζήτημα).

Το ορθόδοξο ΚΚΕ, παρότι πέρασε δύο δύσκολες δεκαετίες, προσπαθεί να ξεπεράσει τις διελκυστίνδες και να ορθοποδήσει με πατριωτική αξιοπρέπεια, περιορίζοντας τις διεθνιστικές κορώνες (ενώ όλος ο πλανήτης επανακάμπτει στο έθνος και στην πατρίδα, ίσως να είναι το μοναδικό κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο που μιλάει ακόμα για διεθνισμό).

Η νέα του ηγεσία φαίνεται να είναι προσεκτική. Φαίνεται να βαδίζει με βήματα αργά μεν, αλλά προσεκτικά και σταθερά. Ο Θεσσαλός της Λαμίας δείχνει να έχει σχέδιο… Ο χρόνος θα δείξει.