Στο τέλος-τέλος για όλα θα φταίνε πάντα οι φτωχοί, οι δάσκαλοι και οι μετανάστες

Διάβασα προσεκτικά πάμπολλες φορές τον διάλογο των στελεχών του ΔΝΤ που διέρρευσε από τα WikiLeaks.

Θεωρώ ότι το ΔΝΤ είναι το μόνο εκ των τριών της αντιβασιλείας που αντιλαμβάνεται ως κακό ότι τα νούμερα που τιμωρητικά ή ανεδαφικά μας έχουν επιβληθεί ως στόχοι δε βγαίνουν και υπό αυτή την έννοια το θεωρώ λιγότερο παράλογο από την Ευρώπη που είναι πολιτικά κλειδωμένη στις πρόχειρες κόκκινες γραμμές ενός βραχυπρόθεσμα βολικού -και καλά προτεσταντικής οικονομικής ηθικής- αφηγήματος (σχηματικά: αμάρτησες, πτωχή νότια χώρα; Μας τρέλανες στη διαπραγμάτευση πέρυσι; Θα τιμωρηθείς με πρόγραμμα που δε βγαίνει, όπως άλλωστε δεν έβγαιναν και τα προγράμματα που επιβλήθηκαν πριν τη διαπραγμάτευση).

Υπό αυτή και μόνο την έννοια, την επίσημη στοχοποίηση του ΔΝΤ δια της ερμηνείας ότι υποκινεί πιστωτικό γεγονός, δεν την καταλαβαίνω.

Από την άλλη, θεωρώ πραγματικό κενό λογικής το γεγονός ότι αφενός μεν το ΔΝΤ πιστεύει ότι ο στόχος για πλεόνασμα δεν μπορεί αντικειμενικά να είναι 3.5%, αφετέρου, όμως, κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση που δεν παίρνει μέτρα για αυτό τον -αντικειμενικά- άπιαστο στόχο.

Πώς μπορεί να καταλογίζεται ως σφάλμα η μη λήψη μέτρων που στοχεύουν σε έναν συνομολογημένα λάθος στόχο;

Ως προς το αν το ΔΝΤ επιθυμεί ή απλώς προοικονομεί πιστωτικό γεγονός προκειμένου να πιεστεί η ελληνική κυβέρνηση να δεχτεί να υπογράψει βαριά μέτρα με στόχο πλεόνασμα 3.5% το ’18, είναι κάτι που μένει να φανεί.

Νομίζω, πάντως, είναι εύκολο σε αυτού του τύπου τις στρατηγικές πολλαπλών παράλληλων πολυεπίπεδων “μαχών” να ξεχάσει αυτός που αποφασίζει πίσω από την κουρτίνα ότι, το παιχνίδι στρατηγικής που παίζει, δεν έχει να κάνει με το ποιος θα κεράσει τα ποτά της παρτίδας, αλλά επηρεάζει στο τέλος της ημέρας, έναν (και όχι μόνο έναν) ολόκληρο λαό.

***

Οι εγχώριοι ευρωπαϊκής ανατροφής σουσούδοι, πάντως, ένιωσαν ντροπή για τη διαρροή καθεαυτή -στο περιεχόμενο δε στάθηκαν καθόλου.

Πιστεύουν την διενήργησαν κάτι ζαγάρια της ΕΥΠ που δεν ξέρουν από σαβουάρ βιβρ και καλούς τρόπους.

Νιώθουν πολύ άσχημα που η Ελλάδα δε μπορεί να εξασφαλίσει ένα περιβάλλον ασφάλειας των επικοινωνιών, ανεξάρτητα αν οι επικοινωνούντες με ασφάλεια θέλουν να τη σώσουν, να τη στείλουν στο γκρεμό ή ίσως και στο διάολο.

Για αυτούς οι εθνικές υπηρεσίες πληροφοριών υπάρχουν μόνο στο Χόλιγουντ, η παρακολούθηση συνομιλιών είναι πολύ κακό πράγμα που τορπιλίζει τις συνομιλίες και τα πιστεύουν αυτά ακράδαντα και με ευρωπαϊκή ανωτερότητα όλες τις ώρες της ημέρας, εκτός από εκείνες που διαβάζουν τα πονήματα Ψυχάρη που γράφει ότι μίλησε σε παγιδευμένο διαμέρισμα με τον πρωθυπουργό της χώρας τους, τον κατέγραψε και είναι έτοιμος να βάλει τη γάτα του να νιαουρίσει όσα άκουσε.

Η γάτα είναι αποκάλυψη, αλλά τα Wikileaks είναι προϊόντα εγκλήματος και οι ίδιοι ιδέα δεν έχουν τι σημαίνει double standards.

***

Διαβάζω πολλούς να αναστενάζουν με νοσταλγία για το μεηλ Χαρδούβελη (“1 δισ. ο Χαρδούβελης, 5.5 δισ. ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτη φορά αριστερά θέλατε κλπ”) και θέλω λίγο να θυμίσω:

Το αγαπημένο σας μεηλ προέβλεπε μέτρα 1+1 δισ. για ΕΝΑΝ μόνο χρόνο γιατί με αυτά προσπαθούσαν απλώς να κλείσουν το δημοσιονομικό κενό κατά 2.6 δισ. των εσόδων του ’14.

Έπρεπε, δηλαδή, να έχουν ΗΔΗ εισπραχθεί και στην ουσία γυρίζαμε τις τσέπες μας ανάποδα να πέσει κάνα επιπλέον ψιλό, να πούμε παρε 1+1 αντί για 2.6 και άσε με ήσυχο να συνεχίσω να σώζω τους πελάτες μου.

Τα 5.5 δισ. είναι μέτρα (στην ίδια φορομπηχτική φιλοσοφία, δε διαφωνώ) με στόχο πλεόνασμα 3.5% για τα ΤΡΙΑ επόμενα χρόνια, δλδ μέχρι το 2018.

Επιπλέον, το αγαπημένο σας μεηλ απορρίφθηκε από την τρόικα γιατί της φαινόταν λίγο και ανεδαφικό.

Ήθελε περισσότερα και ακόμα πιο βαριά μέτρα για να κλείσει την αξιολόγηση οπότε απέρριψε και τις 43 σελίδες του.

Και κάτι τελευταίο, νοσταλγοί του rock n roll: στο αγαπημένο σας μέηλ προβλέπονται ως πρώτης γραμμής μέτρα η αύξηση φόρου σε καπνό και αλκοόλ, η επαναφορά της εισφοράς αλληλεγγύης στο αρχικό της ύψος κλπ.

Η αναζήτηση εσόδων από άτομα που δηλώνουν αγρότες χωρίς να είναι, για να απολαμβάνουν τον χαμηλό φορολογικό συντελεστή, όμως, ήταν στα προαιρετικά, στα ίσως και με αστερίσκο.

Γιατί με τους αγρότες, ακόμα και τους ντεμέκ, κανείς δεν είχε διαχρονικά τα κότσια να τα βάλει (για να διορθώσει τις στρεβλώσεις, όχι να τους ξετινάξει και αυτούς), για αυτό ξεσπάν όλοι στον χαμηλοσυνταξιούχο που ούτε λομπίστας είναι, ούτε κατσούνα να τους φέρει στο κεφάλι διαθέτει.

***

Panama Papers: κανείς δεν αμφιβάλλει ότι όταν μιλάμε για offshore εταιρία εννοούμε την ημινόμιμη μεταφορά χρημάτων που προέκυψαν συνήθως από παράνομες, αλλά ενίοτε και από νόμιμες δραστηριότητες, προκειμένου να μη φορολογηθούν (ή/ και να μην εμφανιστούν) οι κάτοχοι και η προέλευσή τους.

Κινούνται κάπου ανάμεσα στη φοροαποφυγή και στη φοροδιαφυγή και συνιστούν εργαλεία ανώνυμης και αφορολόγητης μεταφοράς χρημάτων όσων διαθέτουν σοβαρά μπάτζετ.

Σοβαροί άνθρωποι σε σοβαρές χώρες διεξάγουν πολύμηνη οργανωμένη έρευνα για να ανακαλύψουν ποιοι αφήνουν λαούς ολόκληρους να υποφέρουν από σχεδόν δημευτική φορολόγηση ενώ οι ίδιοι έχουν στείλει περιουσίες ολόκληρες στον παράδεισο με ρύζι και παρθένες.

Ο Ισλανδός πρωθυπουργός παραιτείται γιατί το όνομά του βρίσκεται στα Panama Papers, ο Βρετανός πρωθυπουργός ζει το father-gate του γιατί περιλαμβάνεται το όνομά του στα Panama Papers, αλλά οι Έλληνες ακούνε τον “μόνο-ο-άδωνης-βάζει-τους-συριζαίους-στη-θέση-τους” να λέει ότι με το όνομα του συμβούλου και συνεργάτη του Σαμαρά, Παπασταύρου, που είναι μ.α. ΚΑΙ στα Panama Papers και σε κάθε άλλη ύποπτη λίστα που κυκλοφορεί, πρέπει να βαπτιστεί ελληνικός δρόμος, για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε στην πατρίδα του: Αν έπρεπε να διαλέξω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφοράς του Ευρωπαϊκού πολιτισμένου κόσμου από τη βαλκάνια βλαχιά που μυρίζει κουμπαρίλα, αυτή θα επέλεγα ως χαρακτηριστική.

Άλλωστε, ποτέ δε φταίνε για τίποτα οι επενδυτές, οι σύμβουλοι, οι κουμπάροι, οι συνεργάτες.

***

Τελευταίο αλλά όχι έσχατο. Δε θεωρώ την κυβέρνηση Τσίπρα καλή.

Τη θεωρώ κακή, συχνά και επικίνδυνη, με καλών προθέσεων εκλάμψεις (βλ. νόμος για τηλεοπτικές άδειες) που όμως και αυτές ναυαγούν από έλλειψη ειρμού και προγραμματισμού.

Δεν κάνουν αυτά που μπορούν, δεν κάνουν και αυτά που δεν τους επιτρέπονται και συχνότατα βαδίζουν με ταχύτητα στους δρόμους αντισυνταγματικότητας και παρανομίας που περπάτησε (και τον κατήγγειλαν για αυτό) πρώτος ο Σαμαράς.

Από την άλλη, όμως, βλέπω τη Νέα Δημοκρατία να μην αντιπολιτεύεται, προεξοφλώντας ότι και αυτή στους ίδιους δρόμους θα κινηθεί ή, ακόμα χειρότερα, τη βλέπω να εγκαλείται για δεκατρία σκάνδαλα χειραγώγησης της δικαιοσύνης και να απαντά στις κατηγορίες με σκίτσα του Αρκά.

Ο Μητσοτάκης εξελέγη για να πολιτευτεί ως Κυριάκος αλλά προς το παρόν κινείται σαν Βαγγέλης.

Ισορροπίες, μηχανισμοί, διαρκείς απόπειρες δικαίωσης του Σαμαρά (δεν το ονειρεύτηκα, τον άκουσα να λέει ότι ο Σαμαράς είχε λύσει το ασφαλιστικό μέχρι το 2060 και γέλασε ακόμα και ο ροζ μονόκερος που πέταγε μπροστά του) δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης δεν έχει “διαβάσει” σωστά το κοινό που τον ψήφισε.

Τη μία μέρα ισχυρίζεται ότι η ΝΔ είναι υπέρ των πλήρων εκλογικών κύκλων (εξάντληση τετραετίας) των κυβερνήσεων, την άλλη μέρα ζητάει στη βουλή εκλογές.

Ασχολείται η αντιπολίτευση με το “αγνάντι” του Τσίπρα, εταιρία μηδενικών δραστηριοτήτων από την οποία πθ αποχώρησε το ’10, αλλά καταπίνει αμάσητο το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης από το 2006 ως το 2014 δεν υπέβαλε πόθεν έσχες για την (επιχειρηματικά πολύ “δραστήρια”) σύζυγό του Μαρέβα, με τη δικαιολογία ότι βρίσκονταν στη -νομικά αδιάφορη- κατάσταση της “επίσημης διάστασης”.

Ναι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έφερε κάτι καθαρό και νέο στην πολιτική ζωή του τόπου.

Ναι, η Νέα Δημοκρατία παραμένει το γνωστό καζάνι δεξιών όλου του φάσματος που φθαρμένοι και βρώμικοι αντιπολιτεύονται στα αστεία, με γελοιογραφίες και χαζοκαταγγελίες στη βάση της λογικής του ώριμου φρούτου, χωρίς προτάσεις, χωρίς παραγωγή πολιτικής.

Ναι αμφότεροι αποδεικνύονται μηχανισμοί εξαργύρωσης πολιτικών ενσήμων ημετέρων -η νδ επιδίδεται σε αυτό επαγγελματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ με την ορμή του νεοφωτίστου.

Ναι, το κέντρο παραμένει πεντάρφανο, η κεντροαριστερά ξαναψάχνει τον ορισμό της και το ποτάμι πάσχει από ηγέτη και πολλαπλή κατάθλιψη.

Ωστόσο: οι πολίτες έχουν υποστεί σοκ από τις κατακλυσμιαίες αλλαγές και παρακολουθούν με αίσθημα ανημποριάς σε κατάσταση αδράνειας το μη-κράτος να καταλύεται και τη μη-χώρα να διαλύεται.

Ο πολιτικός μιθριδατισμός ενισχύεται από την αίσθηση ότι, όποιος και να κυβερνά, ο τι πει το διευθυντήριο θα κάνει, απλά προσέχοντας μη θίξει την κομματική πελατεία του.

Παλιά πάγια προοδευτικά αιτήματα θεωρούνται πια πολυτέλεια από τον πολίτη που κουρασμένος, φοβισμένος, απογοητευμένος, παρακολουθεί την πολιτική μόνο από χόμπι πλέον, περισσότερο για φίλαθλη (ή χουλιγκάνικη) εκτόνωση και λιγότερο επειδή τη θεωρεί εργαλείο επίλυσης προβλημάτων, παραγωγής ατζέντας για το παρόν και το μέλλον ή, έστω, διαχείρισης καταστάσεων.

Το πολιτικό κενό είναι πολλαπλάσιο του δημοσιονομικού και κανείς δεν ενοχλείται σοβαρά που κυβερνάνε και θα κυβερνάν σε βάρος του συνόλου τα λόμπυ, τα κομματόσκυλα και οι στρεβλώσεις.

Η χώρα μετατρέπεται σε κουρασμένο φάντασμα του παλιού (ποτέ καλού) εαυτού της, η Ευρώπη φαίνεται να βρίσκεται σε κρίσιμο υπαρξιακό σημείο, στην Αμερική σαρώνει ένας τρελάρας πυροβολημένος λεφτάς και στην Ελλάδα κανείς σοβαρός δεν υπάρχει να ανοίξει έστω μια συζήτηση για το πού, γιατί και πώς θέλουμε να ανήκουμε, για το πώς θέλουμε να είμαστε ως χώρα.

Μόνο μια ατέλειωτη κολοκυθιά ατεκμηρίωτης επίρρηψης ευθυνών γενικά “στους άλλους” (στον Παπάγο, στη μεταπολίτευση, στον Ανδρέα, στον Σημίτη, στον Καραμανλή, στην ΕΟΚ, στο ΝΑΤΟ, στο ΔΝΤ, στη Μέρκελ, στον ΓΑΠ, στα “συμφέροντα”, στον Παπαδήμο, στους Εβραίους κλπ) ευδοκιμεί κατά τα περίφημα “χρόνια της κρίσης” στην επικράτεια και αυτό γιατί, όπως πολύ ωραία διατυπώθηκε στην ταινία the big short και όπως όντως -βολικά για πολλούς- ισχύει,

“στο τέλος-τέλος για όλα θα φταίνε πάντα οι φτωχοί, οι δάσκαλοι και οι μετανάστες”.

Κρίμα.