Όλα για τον έρωτα!…

Η έννοια του πολιτικού ηγέτη είναι συνυφασμένη με την έννοια του οδηγητή.

Αλίμονο για τον πολιτικό που αναλαμβάνει ένα ηγετικό ρόλο, ιδιαίτερα στις σημερινές κοσμογονικές στιγμές, αν παραμερίσει το καθήκον τούτο για να κλειστεί στον ελεφάντινο πύργο του πολιτικού ναρκισσισμού, διαιωνίζοντας την αξιοθρήνητη παράδοση της υποτέλειας, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στη δεινή χρεωκοπία αξιών και των πρωτογενών χαρακτηριστικών ενός λαού.

Τη συνείδηση της ευθύνης αυτής δεν την έχει το “δίδυμο” της συμφοράς που κυβερνά τον τόπο τούτο τα τελευταία δύο χρόνια.

Ούτε πρόκειται να την αποκτήσει με τους “ακκισμούς” μπροστά στην Μέρκελ, η οποία για μια ακόμη φορά επισκέφθηκε την “αποικία των τιμωρημένων” Ελλήνων.

Και η αλήθεια είναι πως η έλλειψη πολιτικής ευθύνης και πολιτικής βούλησης, αν δεν είναι ικανή να γίνει τελικά ανασταλτικός παράγοντας του νόμου της ιστορικής εξέλιξης, είναι όμως ικανή, όταν φαίνεται αποφασισμένη να υπηρετήσει συμφέροντα αντίρροπα προς την κατάσταση που κυοφορεί η εξέλιξη τούτη, να τη επιβραδύνει, να την λοξοστρατήσει έστω προσωρινά και να δημιουργήσει περιθώρια επιβίωσης ενός ιστορικά καταδικασμένου κοινωνικού συστήματος, είτε εφευρίσκοντας και επινοώντας νέα στηρίγματά του, είτε μεταβάλλοντάς το προς μια συγκεντρωτικότερη και ευκολότερα διεπόμενη από την ατομική θέληση πολιτική μορφή.

Και μπορεί να ακούγεται ήδη ο επιθανάτιος ρόγχος της κυβέρνησης, ωστόσο οι “νεκροπομποί” της ελληνικής κοινωνίας κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να επιμηκύνουν την παραμονή τους στην εξουσία.

Η άφιξη της Μέρκελ στην Αθήνα και ο “βομβαρδισμός” της κοινής γνώμης με “επαινετικές” κορώνες για το έργο της κυβέρνησης και την…επιτυχή έξοδο της χώρας στις αγορές, αυτό επακριβώς εξυπηρετεί:

Την ενδυνάμωση αφ’ ενός μεν του “έρωτα” των εταίρων μιας εκτρωματικής κυβέρνησης με εμφανή αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά και αφ΄ετέρου την εξασφάλιση της απρόσκοπτης κάλυψης των αναγκών των δανειστών.

Και, βέβαια, δεν μπορεί να αγνοηθεί και η άλλη διάσταση του ταξιδιού της Γερμανίδας καγκελαρίου, που έχει να κάνει με την ενίσχυση της εικόνας της στη χώρα της, αφού η εμμονή της στην εφαρμογή της απαρέγκλιτα σκληρής πολιτικής της στην Ευρώπη και ιδίως στις χώρες του Νότου, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την εξαθλιωμένη Ελλάδα, έχει αποδώσει τα μέγιστα και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης…

Με μια “τουφεκιά δύο τρυγόνια” δηλαδή, ανεξάρτητα αν η πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας έχει αποκτήσει όλα τα δομικά χαρακτηριστικά μιας πακιστανοαφγανικής κοινωνίας, για λόγους ευεξήγητους.

Η Μέρκελ στην Αθήνα με σκηνικό την αλγεινή εικόνα των δρακόντειων μέτρων ασφαλείας στο ευρύτερο κέντρο της πόλης, με απαγορεύσεις συγκεντρώσεων και προκλητικές δηλώσεις περί ασφαλείας των πολιτών με κλείσιμο των σταθμών του Μετρό.

Και πρέπει να επισημανθεί στον Αντώνη Σαμαρά με τη “σιδερόφρακτη λογική” του, με αυτή τη λογική του γύψου ως απόρροια όχι απλώς των ακραίων πολιτικών του πεποιθήσεων αλλά και μιας αναμφίβολα ψυχαναγκαστικής διαταραχής της προσωπικότητάς του, ότι ο ελληνικός λαός της σιωπής και της αμηχανίας για όσα βιώνει, όσο κι αν έχει χάσει το μέτρο της αξιολόγησης μέσα σ’ ένα νέφος ηθικής και οικονομικής ασφυξίας, έχει περάσει από την απόγνωση στην αηδία γι’ αυτό που λέγεται δημόσια ζωή!

Και μπορεί αυτό να αντικρούεται με την όλη παθητική στάση των πολιτών ή να μην αποτυπώνεται επαρκώς στις “μαγειρεμένες” δημοσκοπικές έρευνες, με αποτέλεσμα κρίσιμα θέματα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής να καθορώνται μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας, ωστόσο δεν θα αργήσει να αντιληφθεί ότι απαιτείται εθνική αυτογνωσία και αυτοκριτική.

Και τότε ο λαός θα αντιδράσει στην ηθική αδιαφορία, την αντιδημοκρατική πολιτική συμπεριφορά, στις δόλιες μεθοδεύσεις, την αναισχυντία και αναισθησία των κυβερνώντων, αλλά και των δημοσιογράφων-παπαγάλων της εξουσίας, που εισάγουν την ηθική ελεφαντίαση, τη χοίρεια αδιαντροπιά των δημαγωγών πολιτικών και των διαφόρων μυθοπλαστών στα σπίτια μας…

Ευσεβής πόθος και ρομαντική προσέγγιση της άθλιας πραγματικότητας από τον γράφοντα, αφού ο λαός φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί στα παχυλά λόγια των μεγαλόσχημων και μικρόσχημων της πολιτικής και να έχει παγιδευτεί στη λήθη, στους κυβερνητικούς κρετινισμούς και στους εκφραστές των παντός είδους βλακειών; Ίσως…

Αν μη τι άλλο, για όσους ακόμη σκέπτονται και έχουν εντρυφήσει στην ιστορία, γνωρίζουν ότι υπάρχει η νομοτέλεια των πραγμάτων και ότι ο λαός πλήρωσε ακριβά το τίμημα της ελεύθερης ζωής του. Θα ήταν εκ μέρους των σκεπτόμενων ανθρώπων το λιγότερο “προδοσία” απέναντί του, αν λησμονούσαν το τίμημα αυτό και παρέμειναν απλώς παθητικοί θεατές μιας “βάρβαρης” πολιτικής πραγματικότητας…