Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια και η σοσιαλδημοκρατία

Εσχάτως αναπτύσσεται μια φιλολογία για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή όχι αριστερό κόμμα, αν πρόδωσε ή όχι την –εν γένει και αορίστως- Αριστερά, αν ετοιμάζεται να μετακομίσει τυπικά και πάντως ουσιαστικά από την ευρωπαϊκή ομάδα της Αριστεράς στους σοσιαλδημοκράτες κλπ, κλπ.

Συζήτηση χωρίς καμία απολύτως ουσία που μπορεί να ενδιαφέρει μόνο τους μπογιατζήδες που θα βάψουν τις καινούργιες ταμπέλες.

Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει ή να καταψηφίσει τον Τσίπρα και τους λοιπούς επειδή θα μείνουν με το ίδιο κοστούμι ή θα βγάλουν ένα άλλο από τη ντουλάπα, ο Μανωλιός θα είναι Μανωλιός.

Ένας χρόνος κυβέρνηση ήταν αρκετός για να ξεθωριάσει το οραματικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά, αλλά και, γενικότερα, για να κλείσει τον κύκλο όπου η ιδεολογία έπαιζε σημαντικό, ενίοτε καθοριστικό, ρόλο στις επιλογές του κόσμου.

Τα Μνημόνια έχουν αποδείξει και στον τελευταίο ότι δεν αφήνουν περιθώρια και για τις πιο μικρές ανεξάρτητες επιλογές στις κυβερνήσεις και πάντως έχουν αποδείξει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε ξέρει ούτε καν επιχειρεί να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες.

Για να το πούμε απλά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα χρόνο δεν έχει να δείξει ούτε μια πράξη, αλλά ούτε και μια κουβέντα που να θυμίζει Αριστερά, όπως και αν την πιστεύει ο καθένας.

Το γιατί δεν ενδιαφέρει επειδή ουδείς στην κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι η εξήγηση είναι το πρώτο βήμα για διόρθωση, επανόρθωση κλπ, κλπ.

Εδώ που φτάσαμε οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον επειδή ΘΑ γίνει ετούτο ή εκείνο, πχ θα μειωθεί το χρέος, θα ανακοπεί η ροή των προσφύγων και άλλα τέτοια, δεν έχουν πια σημασία.

Όταν τα πράγματα πιάνουν πάτο, δεν πιάνουν οι υποσχέσεις.

Πολύ περισσότερο όταν διαψεύδονται εκ των πραγμάτων ή όταν για να τηρηθούν οι υποσχέσεις έρχονται άλλες επιβαρύνσεις που εξανεμίζουν το κάθε όφελος.

Τι να το κάνεις να μείνουν σταθερές οι συντάξεις αν πχ χαθεί η προστασία για τις πρώτες κατοικίες κλπ.

Δεν θα χαθούν τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου μόνο και μόνο επειδή θα τα «πατήσουν» Τούρκοι αστυνομικοί, έστω και αν ανάμεσά τους θα είναι σίγουρα (αλλιώς οι Τούρκοι θα ήταν ηλίθιοι) και στελέχη της τουρκικής ΜΙΤ (η τουρκική ΕΥΠ).

Για να ξεδιαλέγουν και να προφυλάσσουν τους δικούς τους βαλτούς μέσα στους πρόσφυγες και μετανάστες, να τους διευκολύνουν το κατά δύναμη. Αλλά: η κυβέρνηση αγνόησε τη στοιχειώδη αρχή της ισοτιμίας και της αμοιβαιότητας μεταξύ Κρατών, να πάνε, δηλαδή, αντίστοιχα, τόσοι Έλληνες αστυνομικοί στις τουρκικές ακτές όσοι ακριβώς Τούρκοι θα έρθουν εδώ, με τα ίδια καθορισμένα δικαιώματα κινήσεων και αρμοδιοτήτων.

Στην κοινή ευρωπαϊκή απόφαση αναφέρεται ρητά το ποσό αποζημίωσης (3 δισ.) της Τουρκίας αλλά όχι πότε και ποιο ποσό θα πάρει η Ελλάδα, ούτε τι θα γίνουν όσοι πρόσφυγες/μετανάστες έφθασαν ήδη εδώ, κλπ.

Τι σημασία έχει αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει αυτά ως «αριστερά», ως σοσιαλδημοκράτης, σοσιαλιστής και άλλα ηχηρά;

Κυριολεκτικά ο κόσμος ενδιαφέρεται περί την πολιτική/ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ όσο τον ενδιαφέρει τι ακριβώς κάνει η φοράδα στο αλώνι. Πριν από μόλις ένα χρόνο κάτι τέτοια είχαν κάποια σημασία. Τώρα όχι.

Άλλωστε τα περί σοσιαλδημοκρατίας έχουν νόημα αν αντιστοιχούν σε υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις και συμφέροντα.

Ο κορμός της σοσιαλδημοκρατίας είναι ακριβώς οι κοινωνικές δυνάμεις, οι μικρομεσαίοι, που αποτελούν το στόχο των Μνημονίων.

Η καταστροφή τους είναι σταθερή επιδίωξη των Δανειστών.

Και μάλιστα όχι ειδικά στην Ελλάδα αλλά παντού, σε κάθε χώρα που αγγίζει το μαγικό ραβδί της Παγκοσμιοποίησης με όργανο άλλοτε το ΔΝΤ άλλοτε κάτι άλλο.

Ταξικά, ο Δυτικός χώρος και όπου αυτός κυριαρχεί, γίνεται σπίτι με δυο πατώματα, τους πολύ λίγους επάνω και τους πάρα πολλούς από κάτω-το προβλέπει στο Μανιφέστο ο Μαρξ.

Η άλλη εξίσου σημαντική πλευρά είναι ότι αυτή η διαδικασία εφαρμόζεται σύμφωνα με τον στρατηγικό σχεδιασμό του κυρίαρχου Έθνους-Κράτους, τις ΗΠΑ, και όχι, γενικώς, από μια, απρόσωπη και ακαθόριστη, παγκόσμια «αστική τάξη».

Εξ ου και ο ρόλος του κάθε Έθνους-Κράτους να αντισταθεί.

Γι’ αυτό είναι λάθος, σήμερα, τα περί ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων παρά το ότι αντιμάχονται καπιταλιστικά Έθνη-Κράτη.

Επειδή σημασία δεν έχει, τώρα, το κοινωνικό καθεστώς γενικώς, αλλά το ποιος αποδέχεται και μάχεται για την ανεξαρτησία ενός εκάστου (Έθνους-Κράτους) και ποιος επιδιώκει την Παγκόσμια κυριαρχία, τη μονοκρατορία. Αυτό που λέμε μονοπολικός ή πολυπολικός Κόσμος.

Η καταστροφή των μικρομεσαίων άρχισε από την εποχή Σημίτη.

Οι αιωνίως χρήσιμοι ηλίθιοι τον υποστήριζαν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτοκτονούν.

Και τα σημερινά κυβερνώντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον αποθέωναν, ως ΣΥΝΑΣΠΙΣΤΕΣ.

Τώρα ολοκληρώνουν το έργο του. Και ταξικά, καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει από τους μικρομεσαίους και εθνικά, όταν, πχ στο συμβολικό επίπεδο, ο σιωπηλός κ. Δραγασάκης (σε αναμονή πρωθυπουργός;) ευχαρίστησε τους Αμερικανούς, όπως ο Σημίτης.

Σε ποιους, λοιπόν, θα στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλδημοκράτης, σε αυτούς που καταστρέφει;

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει εκεί που είναι, κόμμα μετέωρο, με τις πολλές μορφές, γλιστερό και διάχυτο, είναι η μόνη του σανίδα να διασωθεί, ξεγελώντας κάθε φορά για τη μορφή του, παραμυθιάζοντας.

Αλλά και τα άσχημα πράγματα, όπως και τα ωραία, κάποτε τελειώνουν.

Τι θα γίνει μετά; Ε! καλά να είμαστε θα το δούμε. Έως ότου, κάποια στιγμή, θα μπορούμε κιόλας να το φτιάξουμε.