Θα μας καταδιώκει η ιστορία…

Όπως μας καταδιώκουν η πολιτική ανικανότητα, η πολιτική πονηρία και η πολιτική βλακεία.

Και προσπερνώντας τον επικαιρικό χαρακτήρα των γεγονότων, που με τον καταιγισμό τους και την νοημοσύνη μας προσβάλλουν και την εθνική περιπέτεια προετοιμάζουν, αξίζει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Έλληνας “μετασχηματίζεται” σ’ ένα απονευρωμένο όν, ανασφαλές και φοβισμένο, μπροστά στο εύρος των προβλημάτων.

Ο Έλληνας λοιπόν με το υδροχαρές εκτόπλασμα του φόβου να τον συνοδεύει, με την όλη του συμπεριφορά να στηρίζεται σε ατελείς πνευματικές διαδικασίες, με τη μωροπιστία και μιας επικούρειας λογικής καθημερινότητα για πολλούς μέχρι πρότινος, με παραλείψεις εξαρτήσεων και συνδέσεων, ήταν βέβαιο ότι οποιαδήποτε πορεία στεριωμένη σ’ αυτή τη συμπεριφορά, θα παρουσίαζε αργά ή γρήγορα τα ελαττώματα μιας αναπόφευκτης εξέλιξης με δυσάρεστες προεκτάσεις…

Αν ληφθεί μάλιστα υπόψη ότι από τους προορισμούς που παρουσιάζει ο άνθρωπος, ο πιο άμεσος και κοντινός είναι εκείνος που υπηρετεί την ύπαρξη, την υπόσταση του ίδιου του ανθρώπου, γίνεται κατανοητό γιατί η φυλή των Ελλήνων ξεχώριζε κατά την εκτίμηση αυτού του προορισμού.

Κι αν επρόκειτο να ταξινομήσουμε τις φυλές του κόσμου, σύμφωνα με τις ροπές και τις βλέψεις, θα λέγαμε ότι η φυλή αυτή εμφανίστηκε μ’ όλα τα δομικά χαρακτηριστικά των ορθολογικών επιδιώξεων και των συνδέσεων με έντονες τις εκδηλώσεις ευθύνης.

Ο δε δυναμισμός του πάθους ήταν για τον Έλληνα καθημερινό γεγονός και συνιστούσε το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας, που είναι η αλήθεια. Όλα αυτά όμως πριν πολλάααααααααα χρόνια!

Ο νεοέλληνας πλέον, αντί να προσφεύγει στους παροξυσμούς του πάθους για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, πολύ περισσότερο για εθνική αξιοπρέπεια, αυτοπαγιδεύεται και αυτοπροδίδεται ως “χαρακτήρας” που υποκύπτει απλώς σε πάθη ευκαιριακά και σε καταστάσεις πρόσκαιρες.

Δίνει την εντύπωση πως δεν ξέρει τι να κάνει, πως να διαχειριστεί την αρετή που κληρονόμησε!..

Η τελευταία δεν έχει θέση σε τούτη την κοινωνία, είναι κάτι που επιφαίνεται ανεξήγητα, αρνητικά για το “μέσο” Έλληνα, θα έλεγα, σε σχέση με το ρυθμό της ζωής.

Γιατί οι εκφραστές του δυναμικού πάθους πηγαίνουν πιο πέρα, φτάνουν στις έσχατες συνέπειες, στην αντίδραση και αντίσταση απέναντι στην αθλιότητα που του επιβάλλουν οι υπαίτιοι της παρακμής του.

Και ενίοτε κάνουν την “ηρωική” έξοδο από τις συνήθειες του παρελθόντος, από τους εθισμούς των εξαρτήσεων ή και του βολέματος.

Η σύλληψη της αναγκαιότητας για αντίδραση στη δράση των επιτηδείων, η σύλληψη του ηρωισμού ήταν πάντα ελληνικότατη, γιατί ήγγιζε την πεμπτουσία του έθνους, μακριά από οποιαδήποτε πατριδοπληξία και υστερισμούς.

Με τα σημεία της παρακμής σήμερα τόσο έντονα, μέσα στον Ελληνα δεν αναθάλλει η ακριβή υπόσχεση του αγώνα με την πίστη ότι το έθνος έχει ακόμη ζωτικότητα.

Τι είδους ζωτικότητα; Τη ζωή που προβάλλει από την ιερότητα της ιστορίας, από τις μεγάλες αξίες που συνδυάστηκαν με τη διιστορική παρουσία του Ελληνισμού.

Θα έπρεπε ως Έλληνες να βλέπαμε σ’ αυτές τις αξίες αιώνια νεότητα και τον Ελληνισμό να ενσαρκώνει ό,τι είναι αιώνια σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση.

Γι’ αυτό το κλέος του αγώνα, το ενθαδικό κλέος, του αγώνα κατά της αυθαιρεσίας της εξουσίας ή της πολιτικής ανοησίας, σημαίνει και την επέκεινα δόξα, η οποία νοηματοδοτεί την ιστορία.

Οσο η πολιτική ασκείται χωρίς ειλικρίνεια ή βλακωδώς, με την ψυχρότητα των υπολογισμών και το διαβλητό των επιχειρούμενων ελιγμών, τόσο η εξουσία θα γίνεται αυτοσκοπός.

Γι’ αυτό η γραφίδα τούτη επιμένει να συναντιέται με τις μαρτυρίες του παρελθόντος, να αναστρέφεται με τα φιλόσοφα μηνύματα, να αρδεύει από την ιστορική εμπειρία, να θυμίζει ότι η ζωή είναι και πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της απραξίας και της υποτέλειας με την όποια μορφή της.

Η ελευθερία, ατομική και κοινωνική, αλλά και εθνική, θέλει συνεχή τόλμη. Έτσι μόνο το έγχρονο μαρτυρείται ως έκφραση του αιώνιου. Δεν τολμούμε. Και ανεχόμαστε. Και προσδοκούμε το απροσδόκητο.

Και έτσι θα μας καταδιώκει η ιστορία, η οποία είναι πολύ πιο αμείλικτη από τους δανειστές μας!…