Προσφυγικό – Αξιολόγηση: Οδηγούν σε επικίνδυνο αδιέξοδο

Ασφαλώς η ελληνική κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατό όριο στις διαπραγματεύσεις και πιθανόν να μπορέσει να περισώσει αρκετές κρίσιμες παραμέτρους.

Όμως το πολιτικό πλαίσιο των συζητήσεων ήταν εξαρχής υπονομευμένο από το «σύστημα» Σόιμπλε και τους δανειστές.

Σε ναρκοθετημένες και αδιέξοδες ατραπούς κινδυνεύει να οδηγηθεί η ελληνική κυβέρνηση –και συνακόλουθα η χώρα– από τη συνύπαρξη και την «αλληλοεμπλοκή» δύο μείζονος σημασίας προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει «εδώ και τώρα».

Προσφυγικό και αξιολόγηση συνιστούν δύο «εκρηκτικά πεδία», τα οποία, παρά τη ρητορική και την προσπάθεια τόσο της ελληνικής κυβέρνησης όσο και των δανειστών να οριοθετηθούν μεταξύ τους αυστηρά, εντούτοις στην πράξη αλληλοκαθορίζονται ως έναν μεγάλο βαθμό.

Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα: καλλιεργήθηκε εδώ και μερικές εβδομάδες το κλίμα της ύπαρξης μιας άτυπης «συμφωνίας» μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών, σύμφωνα με την οποία θα μετριάζονταν οι απαιτήσεις για το «πακέτο» της αξιολόγησης προκειμένου η Ελλάδα να δεχτεί να αναλάβει ένα μεγάλο μέρος του Προσφυγικού – πάντα, φυσικά, στο πλαίσιο των «συμφωνηθέντων» από τις Συνόδους Κορυφής και της πολιτικής των «ανοιχτών συνόρων».

Θα ερωτήσουμε ευθέως: Υπήρξε πραγματική δέσμευση για μια τέτοια εξέλιξη;

Ή απλώς το «σύστημα» Σόιμπλε, συμβιβαζόμενο με τις απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, φάνηκε να επισπεύδει τις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση, με κίνητρο, μάλιστα, προς τη χώρα μας την υπόσχεση για το χρέος, προκειμένου η Ελλάδα να αναλάβει το μείζον βάρος του Προσφυγικού και να «αποσυμπιέσει» τη γερμανική κυβέρνηση από τις επικρίσεις και το πολιτικό κόστος, ενόψει και των εκλογών της περασμένης Κυριακής;

Γιατί στην περίπτωση αυτή βρισκόμαστε, σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση, «και απατημένοι και δαρμένοι».

Αφού το γεγονός ότι μας παρεσχέθη «πολιτικό διαβατήριο» για τη διαδικασία και το «κλείσιμο» της αξιολόγησης δεν μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα κανένα όφελος.

Το γνωστό τροπάριο…

Πράγματι, το «κουαρτέτο» των δανειστών επανήλθε με τις αρχικές του προτάσεις σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Τι ζητούν στην ουσία;

Νέα μείωση εισοδημάτων και συντάξεων, νέους φόρους, «κρεούργηση» στα «κόκκινα» δάνεια και νέα μέτρα για την κάλυψη ενός παράλογου ύψους δημοσιονομικού κενού προκειμένου να ικανοποιηθούν και οι απαιτήσεις του ΔΝΤ.

Ποια τα αποτελέσματα;

Μα αυτά θα είναι «φωτοαντίγραφα» των προηγούμενων μνημονιακών προγραμμάτων: μείωση της αγοραστικής δύναμης, πτώση των πωλήσεων, ανεργία, συνέχεια της ύφεσης και της καθήλωσης της οικονομίας.

Το «γλωσσικό ιδίωμα» των Μνημονίων, που έχει εξελιχθεί σε κυρίαρχη πολιτική επιχειρηματολογία, έχει έτοιμες τις λύσεις: εμπιστοσύνη των επενδυτών, πορεία ανάπτυξης, χορήγηση τραπεζικών δανείων –περιμένοντας πάντα την ένταξή μας στην περιπόθητη «χαλάρωση» της ΕΚΤ του Μάριο Ντράγκι–, αύξηση της ανταγωνιστικότητας και πάει λέγοντας…

Τα μνημονιακά προγράμματα έχουν, όπως καλά γνωρίζουμε, τη δική τους ιστορία, που χαράσσεται ανεξάρτητα και παρά τις βουλήσεις της πολιτικής εξουσίας.

Συμπερασματικά, ασφαλώς η ελληνική κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατό όριο στις διαπραγματεύσεις και πιθανόν να μπορέσει να περισώσει αρκετές κρίσιμες παραμέτρους.

Όμως το πολιτικό πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για την αξιολόγηση ήταν εξαρχής υπονομευμένο από το «σύστημα» Σόιμπλε και τους δανειστές.

Οι δήθεν ανοχές και υποχωρήσεις τους μοιάζουν από ανύπαρκτες έως –το πολύ– οριακές.

Χρέος: «Λάιτ» εκδοχή Σόιμπλε

Όσον αφορά τώρα στο «αντίδωρο» του χρέους… Προφανώς, υπάρχει ήδη μια «προσυμφωνία» μεταξύ του ΔΝΤ και του «συστήματος» Σόιμπλε, την οποία εμείς επισήμως –πολύ πιθανόν και ανεπισήμως– αγνοούμε.

Ασφαλώς, η γερμανική ελίτ δεν είναι πρόθυμη να εγκαταλείψει ή και να αποδυναμώσει τον βασικό μηχανισμό άσκησης πατρωνίας και πολιτικού εκβιασμού σε βάρος της χώρας μας, που είναι το χρέος.

Η προσχηματική απομείωση του χρέους που σχεδιάζει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προβλέπει την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής χωρίς μείωση των υφιστάμενων επιτοκίων, με αποτέλεσμα να διατηρηθεί το ύψος του χρέους άνω του 120% του ΑΕΠ και μετά το 2023, χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι αποπληρωμές είναι όχι μόνο δυσβάστακτες, αλλά ουσιαστικά ανέφικτες.

Εάν, συνεπώς, δεν υπάρξει μια δομικού χαρακτήρα λύση –πέραν του «κουρέματος»– που θα συσχετιστεί τόσο με τη ρήτρα ανάπτυξης για τη διαμόρφωση των επιτοκίων όσο και με τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των ομολόγων του EFSF, ώστε το χρέος να μπορέσει να μειωθεί και να προσεγγίσει το 90% του ΑΕΠ το 2020 (περιοριζόμενο, κατ’ ακολουθίαν, σε ορίζοντα δεκαπέντε ετών στο 60% του ΑΕΠ), τότε δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό όφελος.

Η Ελλάδα ως θύμα

Το οικονομικό αυτό αδιέξοδο επιβαρύνεται πολλαπλασιαστικά από το Προσφυγικό και σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο.

Το Προσφυγικό, όπως καταδεικνύεται μέσα από έγκυρες αναλύσεις, εξελίσσεται σε μείζονα κρίση για το ίδιο το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.

Η Ελλάδα επιλέχθηκε και της επιβλήθηκε, χωρίς να υπάρξει κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα, να αποτελέσει το ιστορικό «θύμα» της δυσμενούς αυτής εξέλιξης.

Τα σύνορα έκλεισαν οριστικά και οι ευρωπαϊκές ελίτ –καλυπτόμενες πίσω από τις αυθαίρετες αποφάσεις των χωρών του Βίζεγκραντ– έχουν λάβει τις οριστικές τους αποφάσεις.

Οι όποιες «μετεγκαταστάσεις» προσφύγων θα συντελεστούν με το σταγονόμετρο.

Γιατί απόλυτο κριτήριο του αριθμού και της ταχύτητας ροής των προς μετεγκατάσταση προσφύγων θα αποτελέσει το πολιτικό κόστος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, υπό το κράτος, μάλιστα, της κυριαρχίας των ακροδεξιών, ρατσιστικών και νεοφασιστικών κομμάτων και αντιλήψεων, που φαίνεται να επηρεάζουν καθοριστικά τις εξελίξεις σ’ ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, πλην των χωρών του Νότου.

Για την Ελλάδα το Προσφυγικό διαμορφώνεται σήμερα ως μια σύνθετη πολυπαραγοντική «εξίσωση», οι μεταβλητές της οποίας εξελίσσονται καθημερινά σε αρνητική για τη χώρα μας κατεύθυνση.

Γι’ αυτό και οι «λύσεις» που προτείνουν οι εταίροι μας είναι «φανταστικές» (σύμφωνα με τον μαθηματικό όρο) και δεν πρόκειται να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα, μετατρέποντας τελικά την Ελλάδα σ’ ένα απέραντο hotspot «χωρητικότητας» άνω των 150.000 προσφύγων.

Ήδη ο Δημήτρης Βίτσας προέβλεψε παραμονή άγνωστου αριθμού προσφύγων έως δύο χρόνια, έχοντας υπόψη του τον σημερινό αριθμό των 44.000 προσφύγων στη χώρα μας.

Όσο για τη «μεταβλητή» της Τουρκίας, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ακόμα και εάν η τουρκική κυβέρνηση –μετά το γνωστό «κρεσέντο» των εκβιασμών, των παράλογων απαιτήσεων, του ατέρμονος «παζαριού»– συμφωνήσει σε ορισμένες δεσμεύσεις, δεν θα σταματήσει ποτέ να προβοκάρει τη χώρα μας και να αθετεί «ετσιθελικά» τις υποχρεώσεις της.

Τα μηνύματα αισιοδοξίας που εκπορεύονται από τα κυβερνητικά επιτελεία τόσο για την ταχεία και επιτυχή έκβαση της αξιολόγησης όσο και για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και διαχείριση του Προσφυγικού κινδυνεύουν να μετατραπούν σε απλά επικοινωνιακά ενεργήματα, χωρίς ουσιαστικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αποτέλεσμα και περιεχόμενο.

Διανύουμε μια ιδιαίτερα δύσκολη και ουδόλως ευοίωνη περίοδο.

Η αξιολόγηση πρέπει να έρθει σύντομα σε πέρας, χωρίς όμως να προκαλέσει ρήγματα στην ευρεία ταξική – κοινωνική συμμαχία που οδήγησε στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Όσο για το Προσφυγικό, αποκτά πλέον ευρύτερη εθνική διάσταση για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας και περικλείει μείζονες κινδύνους.

Η στάση της χώρας μας απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους πρέπει να καθοδηγείται από αυτή ακριβώς τη διάσταση της εθνικής ευθύνης που φέρει η κυβέρνηση.

Η «καλή μας θέληση» εξαντλήθηκε και τώρα όλοι πρέπει στην πράξη να αναλάβουν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Κάποια στιγμή το βέτο πρέπει να πέσει στο τραπέζι…