Η Τουρκία αποσυντίθεται – Η εισβολή Ερντογάν στη Συρία δείχνει μονόδρομος

Επειδή δεν πιστεύω ότι οι αυτοκρατορίες καταρρέουν από βλάκες αυτοκράτορες αλλά επειδή οι συγκυρίες ωριμάζουν και πρέπει τη θέση τους να πάρουν άλλες δυνάμεις, γι’ αυτό ποτέ δεν ξεκίνησα με τη λογική ότι οι ηγεσίες είναι ηλίθιες και κάνουν λάθη.

Πόσο δε μάλλον στις μέρες μας, όπου χιλιάδες αναλυτές συνδράμουν καθημερινά στη διατήρηση της παντοκρατορίας των υπερδυνάμεων

Πιστεύω επίσης ότι μπήκαμε στη τελευταία και πιο αιματηρή καθώς και πιο επώδυνη φάση, όσον αφορά τη διάλυση των κρατών, όπως αυτά τα γνωρίζαμε μέχρι τώρα από την Τουρκία μέχρι τη Σ Αραβία.

Οι ΗΠΑ πρωτίστως και στη συνέχεια η Ρωσία συμμετέχουν σε μια διαδικασία όπου αλληλοδιαδέχονται το μαστίγιο και το καρότο, ο καλός με τον κακό μπάτσο.

Τα σχέδια που έρχονται στην επιφάνεια οι «μεγάλοι αναλυτές» τα καταλαβαίνουν συνήθως όταν το παιχνίδι μπαίνει στην τελευταία φάση του.

Η λογική απλή. Ή αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των ιμπεριαλισμών, δηλαδή της μοιρασιάς του σε αποικιοκράτες και αποικιοκρατούμενους, ή τον αντιλαμβάνεσαι μέσα από την τελευταία εξέλιξη του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα και μέσα από τον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, ή δεν καταλαβαίνεις τίποτα και τρέχεις στους ονειρομάντεις και στους καλόγερους.

Οι όποιες αναλύσεις συνηθίζουν να περιορίζουν το πρόβλημα σε ένα πολύ συγκεκριμένο γεωγραφικά χώρο, κάνοντας στη ουσία λόγο για τοπικές αντιπαλότητες, που αφορούν από μόνες τους συγκεκριμένα κράτη, ξεκομμένα από τα όσα συμβαίνουν στην αέναη διαμόρφωση των χώρων επιρροής των μεγάλων δυνάμεων της γης.

Οι ΗΠΑ αναφέρονται σπασμωδικά και ως ο μόνιμα κακός, που χωρίς λόγο στη βάση ενός αόρατου κέρδους φτιάχνει τζιχαντιστές, η δε Ρωσία βρήκε ευκαιρία να χωθεί στο παιχνίδι ή όπως λέμε είδε φως και μπήκε.

Οι υπόλοιπες δυνάμεις ή δεν υπάρχουν, ή όταν βρίσκουν ευκαιρία συμμετέχουν στο πλιάτσικο.

Με μια τέτοια λογική είναι αδύνατο να κατανοήσουμε φυσικά το τι ακριβώς γίνεται.

Μόνο αν δούμε τον πραγματικό ρόλο των υπερδυνάμεων και τις συμμαχίες που ξεπερνούν τα στενά όρια της Μ. Ανατολής, θα μπορούμε να ερμηνεύουμε όσα διαδραματίζονται.

Ο αγωγός που σχεδίαζαν Τουρκία, Σ. Αραβία, Κατάρ, και η άρνηση του Άσαντ να δεχθεί τη διέλευσή του από τη Συρία, αποδεχόμενος παράλληλα τη διέλευση αγωγού Ιράν – Ιράκ -Συρία, δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα στην ανάπτυξη του άξονα Γερμανίας, Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ.

Δεν ήταν δηλαδή απλά ζήτημα διέλευσης, μιας και σ αυτή την περίπτωση θα επέτρεπε να περάσουν και οι δυο αγωγοί. Ήταν θέμα ρήξης.

Οι ΗΠΑ στην αρχή άφησαν να εννοηθεί ότι συμφωνούν και συμπαρατάσσονται με την Τουρκία και τους συμμάχους της, είτε ενισχύοντας τη συγκρότηση των σουνιτικών εξτρεμιστικών οργανώσεων, είτε απλά συμπαραστεκόμενες στα όσα επρόκειτο να συμβούν.

Η Τουρκία φιλοδοξούσε να απεξαρτοποιηθεί ενεργειακά από Ρωσία και Ιράν και φυσικά να ενισχυθεί οικονομικά και κατά συνέπεια στρατιωτικά.

Στην ουσία οι ΗΠΑ έστησαν μια παγίδα στον άξονα.

Από κάποια στιγμή και έπειτα αποτραβήχτηκαν και είτε με το πρόσχημα της αναγνώρισης του δικαιώματος των Κούρδων για αυτοδιάθεση, είτε γιατί δεν μπορούσαν να επιτρέψουν τους τρομοκράτες του Ισλαμικού κράτους, που παρεμπιπτόντως οι ίδιες δημιούργησαν, να προβαίνουν σε αποτρόπαιες πράξεις, άρχισαν να διαμορφώνουν σταδιακά ένα αρνητικό διεθνές πρόσωπο για την Τουρκία και τον Ερνογάν.

Έχοντας αφήσει στα χέρια της Άγκυρας την καυτή πατάτα της ισλαμικής τρομοκρατίας, άνοιγε ο δρόμος για την απομόνωση του Ερντογάν.

Αυτό από μόνο του δεν βγάζει νόημα, παρά μόνο στη βάση της συνεργασίας, συμμαχίας, ανάμεσα στην Τουρκία και τη Γερμανία.

Η προσπάθεια του Βερολίνου να μπει επικεφαλής στην ΕΕ διαμορφώνοντας μια Γερμανική Ευρώπη, ήταν αυτό που έριξε τον κύβο για τη Ουάσιγκτον ώστε να τελειώσουν με το «Ανατολικό ζήτημα» δηλαδή την οριστική διάλυση της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τη σημερινή Τουρκία.

Η Τουρκία όντας ο βασικός εταίρος της Γερμανίας στη Αν. Μεσόγειο, λειτούργησε ως ο χωροφύλακας και ο προβοκάτορας της περιοχής, για να μπορέσει το Βερολίνο με τις πολιτικές των μνημονίων σε Ελλάδα και Κύπρο να πάρει τους υδρογονάνθρακες της Αν Μεσογείου.

Κάτι τέτοιο όμως δεν θα μπορούσαν να το επιτρέψουν οι ΗΠΑ.

Μια Γερμανία με αυτονομία ενεργειακή από μόνη της θα ήταν μια ισότιμη υπερδύναμη με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ.

Από την άλλη τα όνειρα του Ερντογάν να στήσει το μεγάλο χαλιφάτο εντάσσοντας σ αυτό τους σουνίτες όλου του κόσμου, προκαλούσε εφιάλτες στο Κρεμλίνο, που περίμενε τη στιγμή για να επέμβει.

Η δημιουργία ενός τόξου μουσουλμανικών χωρών στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας που θα επεκτείνονταν μέχρι την Κίνα, όπου τον πρώτο ρόλο θα έπαιζε η Τουρκία δεν θα ήταν και ότι καλύτερο για τη Μόσχα.

Η Συρία ήταν η μεγάλη ευκαιρία για ΗΠΑ και Ρωσία ώστε να προκληθεί η απομόνωση της Τουρκίας ενώ οι ΗΠΑ παράλληλα ξεκίνησαν το δικό τους οικονομικό πόλεμο στη Γερμανία, π,χ, Φολκς Βάγκεν κυρώσεις στη Ρωσία λόγω Ουκρανίας με άμεσο αντίκτυπο στη Γερμανική οικονομία κλπ…

Ο βασικός παράγοντας που στην ουσία δημιουργούσε το άλλοθι για μια στάση ενάντια στα σχέδια της Τουρκίας, είναι οι Κούρδοι.

Είναι η δίοδος μέσα από όπου περνάει σιγά σιγά ο πόλεμος από τη Συρία στην Τουρκία.

Η Κόμπανι ήταν καθοριστικός σταθμός ώστε να φανεί η στήριξη της Άγκυρας στους τζιχαντιστές και από την άλλη να δημιουργήσει ρωγμές στις σχέσεις των Κούρδων με τους Τούρκους.

Η αντίθεση της Κούρδισσας αγωνίστριας ενάντια στον χασάπη εχθρό, η αντίθεση ζωής και θανάτου παίχτηκε τόσο έξυπνα ώστε η Δύση να βρεθεί δίπλα στους άλλοτε τρομοκράτες Κούρδους και ενάντια στην Άγκυρα, τον άλλοτε μεγάλο σύμμαχο της Δύσης ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Έχουμε περάσει ίσως στη τελευταία φάση, όπου η Τουρκία το μόνο επικοινωνιακό όπλο που προσπαθεί να κρατήσει, είναι η μη αποδοχή της ίδρυσης Κουρδικού κράτους στη Βόρεια Συρία για τη ασφάλειά της.

Στην ουσία αυτό που δεν μπορεί να επιτρέψει, είναι να κλείσει οριστικά η δίοδος που θα μπορούσε να ενώνει την Τουρκία μέσω ενός μελλοντικού σουνιτικού κράτους με τη Σ. Αραβία και το Κατάρ και να περάσει ο περιβόητος αγωγός που θα μπορούσε να εγγυηθεί την οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας και τη δημιουργία του χαλιφάτου.

Παράλληλα μια ισχυροποίησή της θα βάζει πλώρη για να μοιραστεί τους υδρογονάνθρακες της Ελλάδας με τη Γερμανία..

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν ήθελαν ΗΠΑ και Ρωσία θα μπορούσαν από τη αρχή, είτε να σβήσουν τις εξεγέρσεις στη Συρία, είτε να τελείωναν με τον Άσαντ.

Αυτό που φάνηκε είναι μια στάση που επέτρεψε τη διάλυση της Συρίας, και την ωρίμανση μιας κατάστασης που βάζει μπροστά τη διάλυση της Τουρκίας και της Σ. Αραβίας με στόχο την επαναχάραξη των συνόρων όλης της περιοχής μετά από 100 χρόνια και την περιβόητη συμφωνία Σάικς – Πικό ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία.

Για τον Ερντογάν δεν έμειναν πολλές επιλογές. Αν κλείσει οριστικά η δίοδος, δεν έχει παρά να περιμένει την πτώση του μαζί με το τέλος των ονείρων για το πολυπόθητο χαλιφάτο και τη διάλυση της Τουρκίας. Η οικονομία της Τουρκίας καταρρέει.

Παράλληλα η έξαρση του αγώνα των Κούρδων προδιαγράφει την επιτάχυνση των διαλυτικών τάσεων στη συνοχή του Τουρκικού κράτους.

Πρέπει πάση θυσία να μείνει ανοιχτό το πέρασμα και αυτό δεν θα γίνει χωρίς εισβολή στη Συρία, εκτός και αν υπάρξουν ανατροπές στους στόχους των δυο υπερδυνάμεων κάτι που μέχρι τώρα δεν διαφαίνονται.

Αν πάλι προχωρήσει σε εισβολή, μέχρι να πάμε στην επαναχάραξη των συνόρων ολόκληρης της Μέσης Ανατολής το αίμα θα τρέχει ποτάμι.