Η Λερναία Ύδρα της διαπλοκής

Αν μπορούσε να απαντήσει ειλικρινά ο αρχηγός της ΝΔ στις κατηγορίες του πρωθυπουργού θα του έλεγε: «Σας ευχαριστώ για την αναγνώριση, αυτό αποτελεί για μένα το μείζον πολιτικό μου κεφάλαιο»…

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις βρίσκεις από κάτω τα πρόσωπα και τις δομές συμφερόντων που συγκροτούν το σύστημα της διαπλοκής.

Στα δύο κρίσιμα μέτωπα που αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση –στο μεν εσωτερικό με τις κοινωνικές αντιδράσεις, στο δε εξωτερικό με τους συνεχείς εκβιασμούς και τις «προβοκάτσιες» του «συστήματος» Σόιμπλε και των δανειστών– τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και οι πολιτικοί και κομματικοί τους εκπρόσωποι διαδραματίζουν τον ρόλο της πέμπτης φάλαγγας, επιδιώκοντας την πλήρη χειραγώγηση ή και την ανατροπή της κυβέρνησης.

Ποτέ και σε καμιά περίπτωση από την «αποφράδα» του Καστελόριζου μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 αυτό το σύστημα συμφερόντων και τα κόμματα και οι πολιτικοί που «κυβέρνησαν» δεν είπαν ένα «όχι», δεν προέβαλαν την παραμικρή αντίσταση, δεν διατύπωσαν την ελάχιστη διαφωνία απέναντι στις παράλογες και καταστροφικές –όπως αποδείχτηκε– απαιτήσεις της γερμανικής ελίτ και των δανειστών.

Αντίθετα, όχι μόνο συνέπραξαν μαζί τους, αλλά ορισμένα από τα συμφέροντα αυτά –φορείς επιχειρηματικοί και πρόσωπα που προσφυώς κωδικοποιήθηκαν ως «κουκουλοφόροι των Μνημονίων»– υπερακόντισαν στα σκληρά αντεργατικά μέτρα και στη διάλυση των κοινωνικών δικαιωμάτων, αφού πρώτα τα εισηγήθηκαν στην «τρόικα».

Την ίδια στρατηγική ακολούθησαν και μετά την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα.

Εκεί, σε μια ιστορικά πρωτοφανή συσπείρωση, σύμπαν το κύκλωμα της διαπλοκής και όλο το φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών διακήρυξαν –μέσα από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς τους, τα ΜΜΕ– το μήνυμα της εθελοδουλίας, της υποταγής, της αναξιοπρέπειας. Είναι αυτοί οι ίδιοι που σήμερα παριστάνουν τους προασπιστές των κοινωνικών τάξεων και ομάδων που αντιδρούν, δηλαδή όλων εκείνων τους οποίους η διαπλοκή και οι κομματικοί της εκφραστές είχαν επίσημα προσδιορίσει ως τον απόλυτο «εχθρό» και τους εξόντωναν συστηματικά.

Θα πρέπει, πάντως, να αναγνωρίσουμε στους φορείς και εκπροσώπους της διαπλοκής τη «συνέπειά» τους. Οι θέσεις τους δεν άλλαξαν.

Δεν δέχτηκαν –σε κοινοβουλευτικό επίπεδο– να στηρίξουν ούτε καν κάποια μέτρα που επιχειρούν να αμβλύνουν τις ακραίες επιπτώσεις των καταστροφικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν επί χρόνια.

Αντίθετα, και μέσα στη Βουλή στηρίζουν και υιοθετούν πλήρως τις θέσεις των δανειστών στις συντάξεις, στις απολύσεις, στη διάλυση του κρατικού μηχανισμού, στο ξεπούλημα της εθνικής και δημόσιας περιουσίας.

Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης απεδέχθη σιωπηρώς αλλά σαφώς την ευθεία κατηγορία του πρωθυπουργού, ότι αποτελεί εκφραστή και υπηρέτη της διαπλοκής.

Το «λάθος», βεβαίως, δεν είναι του κ. Μητσοτάκη αλλά του Αλέξη Τσίπρα. Γιατί οι κατηγορίες αυτές αποτελούν για τον αρχηγό της ΝΔ τίτλο τιμής, επίσημο «διαπιστευτήριο» ώστε η διαπλοκή να εξακολουθεί να τον αναγνωρίζει ως αυθεντικό πολιτικοκομματικό της εκπρόσωπο.

Αν μπορούσε να απαντήσει ειλικρινά ο αρχηγός της ΝΔ στον πρωθυπουργό θα του έλεγε: «Σας ευχαριστώ για την αναγνώριση, η οποία αποτελεί για μένα το μείζον πολιτικό μου κεφάλαιο»…

Ταξική η ρήξη

Οι απλές αυτές επισημάνσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αντιπαράθεση και η ρήξη με τη διαπλοκή δεν συνιστά διαχειριστική – ορθολογική επιλογή, αλλά το αποκορύφωμα της ταξικής σύγκρουσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας με τα συμφέροντα αυτά τόσο σε ιδεολογικοπολιτικό όσο και σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Το οποιοδήποτε «ταξικό πρόσημο» ή η αποκληθείσα συμβολικά «ταξική μεροληψία» των κυβερνητικών επιλογών δεν θα μπορέσει να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα εάν δεν αντιμετωπιστεί καίρια και αποφασιστικά, εάν δεν αποδυναμωθεί πλήρως το σύστημα της διαπλοκής.

Η σύγκρουση και η ρήξη με τη διαπλοκή και τους εκφραστές της συνιστά το ανώτερο επίπεδο εκδήλωσης της ταξικής σύγκρουσης όχι απλώς σε ιδεολογικοπολιτικό, αλλά κυρίως σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Η ελληνική κοινωνία δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από το «σιδερένιο κλουβί» των Μνημονίων, δεν θα μπορέσει να αναδιοργανώσει τις παραγωγικές και κοινωνικές δυνάμεις της, εάν δεν απαλλαγεί από αυτό το ιστορικά διαμορφωμένο «μόρφωμα» συμφερόντων, που κρατά καθηλωμένη τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο ιστορικός χαρακτήρας της

Η διαπλοκή δεν έφτασε τυχαία μέχρι τις μέρες μας. Διαθέτει έναν σκληρό, απρόσβλητο σχεδόν πυρήνα και τη δυνατότητα αναπαραγωγής και προσαρμογής στις εκάστοτε συγκυρίες.

Γι’ αυτό και απέκτησε τελικά «ιστορικότητα» – διαχρονικό χαρακτήρα.

Ο σκληρός πυρήνας των συμφερόντων αυτών «επωάστηκε» την πρώτη περίοδο ανοίγματος των αγορών, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980, και αναδύθηκε και εκφράστηκε ιδεολογικοπολιτικά μέσα από την πρωθυπουργία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Όμως ο «άγριος» μητσοτακικός νεοφιλελευθερισμός γρήγορα εξάντλησε τα όριά του. Γι’ αυτό και τη νεοφιλελεύθερη σκυτάλη παρέλαβε ο εκλεπτυσμένος, ο «εκσυγχρονιστικός» νεοφιλελευθερισμός του Κώστα Σημίτη.

Κατά την πρώτη «εκσυγχρονιστική» περίοδο ο σκληρός πυρήνας των συμφερόντων της διαπλοκής επικράτησε και επιβλήθηκε με ταχείς ρυθμούς.

Η χρηματοπιστωτική ασυδοσία, η καταστροφική είσοδος στην ΟΝΕ, η μαζική καταλήστευση των εισοδημάτων και των περιουσιών μέσα από την κρίση του Χρηματιστηρίου, η πλήρης χειραγώγηση της τότε κυβερνητικής εξουσίας από τα ΜΜΕ και τους εργολάβους – προμηθευτές διαμόρφωσαν τους όρους και τα συμπαγή πολιτικοοικονομικά ερείσματα πάνω στα οποία γιγαντώθηκε και κυριάρχησε το σύστημα των διαπλεκόμενων συμφερόντων σε όλη την επόμενη περίοδο.

Η «ατυχής» απόπειρα του Κώστα Καραμανλή να θέσει κάποια όρια στην ασύδοτη δράση των συμφερόντων αυτών, μέσω του περίφημου «βασικού μετόχου», μια απόπειρα που υπονομεύτηκε από την ίδια του την παράταξη, καταδεικνύει την απεριόριστη ισχύ που είχε αποκτήσει, σε ιστορικό επίπεδο πλέον, το κύκλωμα των διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Από την «κερκόπορτα» των αρχών του 1990 φτάσαμε στις «ανοιχτές θύρες» της μνημονιακής περιόδου.

Από το 2010 και μετά ο σκληρός πυρήνας της διαπλοκής αποτελεί το «μακρύ χέρι», την «εσωτερική κυβέρνηση» της γερμανικής ελίτ και των δανειστών.

Εξεδίωξε τον Γιώργο Παπανδρέου όταν πλέον κατέστη άχρηστος και επιζήμιος, διόρισε ως πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο –τον δικό του άνθρωπο–, και χειραγώγησε πλήρως την κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, η οποία εφάρμοσε με τον πιο βάρβαρο τρόπο τις μνημονιακές πολιτικές.

Όμως το πολιτικό της «καύσιμο» εξαντλήθηκε. Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και η ΝΔ συρρικνώθηκε, μετατρεπόμενη σ’ ένα ακροδεξιό – νεοφιλελεύθερο μόρφωμα. Η συσπείρωση της διαπλοκής κατά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί την τελευταία απόπειρά της να διατηρήσει τα εναπομείναντα ερείσματά της στο πολιτικό σύστημα.

Η… αειφορία των «εκσυγχρονιστών»

Αξίζει να επισημάνουμε ότι την ηγετική ιδεολογικοπολιτική ομάδα που διαχειρίστηκε, επέβαλε και «νομιμοποίησε» τις μνημονιακές επιλογές από το 2010 μέχρι το τέλος του 2014 συγκρότησαν τα πρόσωπα που αποτέλεσαν την άρχουσα ομάδα των «εκσυγχρονιστών» –Λ. Παπαδήμος, Γ. Στουρνάρας, Γ. Προβόπουλος, Γκ. Χαρδούβελης, Τ. Γιαννίτσης και το λοιπό επιφανές «εκσυγχρονιστικό» προσωπικό–, που διαθέτουν τόσο τη νεοφιλελεύθερη διαχειριστική τεχνογνωσία όσο και την απεριόριστη εμπιστοσύνη και «νομιμοποίηση» της τραπεζικής δομής και της γερμανικής ελίτ.

Αυτό το «έμπιστο» προσωπικό ζει και βασιλεύει και αναπαράγεται στον χρόνο, έτοιμο πάντα να συμμετάσχει σε οικουμενικού τύπου, τεχνοκρατικές κυβερνήσεις.

Η ψήφιση του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες αποτελεί ένα πρώτο βήμα για να πάψουν τα ΜΜΕ να συνιστούν μηχανισμούς προπαγάνδας και νομιμοποίησης της διαπλοκής.

Όμως η δομή της διαπλοκής εξαπλώνεται παντού, «η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι» – στον κρατικό μηχανισμό, στα δημόσια έργα, στις προμήθειες, στη Δικαιοσύνη, στο τραπεζικό σύστημα…

Είναι ένα είδος Λερναίας Ύδρας, που πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά, συστηματικά και άμεσα.

Δεν αρκεί να κόψεις ένα της κεφάλι, πρέπει να κάψεις τις ρίζες, να καταστρέψεις τον ίδιο τον πυρήνα της αναπαραγωγής της. Κι αυτός είναι όρος κοινωνικής και εθνικής επιβίωσης.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα