Η Ελλάδα των κατόπτρων και του “πολιτικού αστιγματισμού”

Αρέσουν στον νεοέλληνα οι παραμορφωτικοί καθρέπτες, όπως προτιμά συνήθως τις παγιωμένες και ανερεύνητες καταστάσεις.

Ιδανικός άπιστος, ιδανικά πιστός και ιδανικά αδιάφορος.

Γι’ αυτό σε τούτη τη χώρα ανθούν όχι μόνο τα λουλούδια, αλλά ο,τιδήποτε σπέρνεται. Ιδανική χώρα για κάθε καλλιέργεια.

Σπείρε πολιτικό σύστημα, νέες πολιτικές κινήσεις από ρεύματα μέχρι και “ποτάμια”, αλλοπρόσαλλες ιδέες, συγκεχυμένες απόψεις και ομιχλώδεις πολιτικές αντιδράσεις, παχυλές υποσχέσεις για εύκολο χρήμα και “λύτρωση” από τα δεινά, φόρεσε και ένα σινιέ κουστουμάκι, μεταξωτό πουκάμισο με γραβάτα γνωστού οίκου, και αν είσαι και λίγο “αναγνωρίσιμος”, από την παρουσία σου σε κάποιες αμφιβόλου ποιότητας τηλεοπτικές εκπομπές ή έστω είσαι και λίγο ευειδής, ο νεοέλληνας σε βλέπει ως… ένσαρκο άγαλμα που φέρει ιστορία…

Όλα για τον νεοέλληνα παίρνουν μια μεταφυσική ομορφιά και σημασία. Η αλήθεια είναι ένα θαύμα της πράξης. Κατά κανόνα σκληρό και κοπιαστικό. Προτιμούμε την παράσταση. Στην παράσταση συμμετέχουμε ως εθισμένοι πλέον “πανηγυριώτες” για τα γεγονότα επί σκηνής. Τα παρακολουθούμε ως θεατές, χωρίς να μας αφορούν, βυθισμένοι στις ψευδαισθήσεις μας. Δεν καλούμαστε σε καμία δράση. Αυτό ενίοτε μας εκνευρίζει άγρια. Μας εκνευρίζει επί της ουσίας, όμως, η “ποιότητα” ή η “διάρκεια” της παράστασης. Αλίμονο σε όποιον παίξει κακή ή μικρή παράσταση. Είναι χαμένος από χέρι…

Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι παλαιότερα απορούσαν πώς κυβερνούσε τους Έλληνες ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Καραμανλής, χωρίς να υπόσχεται πολλά ή να παριστάνει.

Σωστά ο λαός και οι δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής, γιατί οι σημερινοί “δημοσιογραφίσκοι” στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άθλια αθύρματα συμφερόντων και της απαιδευσιάς τους, τον αποκαλούσαν “θεό”. Δώστε του ψυχολογική διάσταση. Δεν είναι τυχαίο. Ούτε τον άντεχαν, που συνήθως δεν έπαιζε, ούτε μπορούσαν να τον αμφισβητήσουν. Κι όμως τον θαύμαζαν και τον ακολουθούσαν. Τον “θαύμαζαν” ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ανεξάρτητα των πολιτικών μεθοδεύσεων για την υπονόμευσή του.

Το “θεός” ήταν μια “ταυτοποίηση” του φιλοθεάμονα Έλληνα, οπότε δικαιολογήθηκε, γιατί δεν έβλεπε θέατρο. Ο θεός δημιουργεί και επιβλέπει. Γι’ αυτό και η μίμηση στην πολιτική είναι καταδικασμένη. Το θέατρο όμως δεν είναι.

Όταν η… πρωτόπλαστη Νέα Δημοκρατία έχασε το “θεό” της περιπλανήθηκε, για να καταλήξει σήμερα “κακέκτυπο” ενός κομματιδίου που έφερε την ονομασία “Πολιτική Ανοιξη”, ως απότοκος της μωροφιλοδοξίας του αποσκιρτήσαντος τότε από την ΝΔ Αντώνη Σαμαρά και σημερινού παθολογικά ψευδομανούς πρωθυπουργού μιας εξαθλιωμένης χώρας…

Ο άλλος μακαρίτης της πολιτικής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν επέλεξε μα κάνει….θαύματα. Προτίμησε τον άλλο δρόμο. Τον πιο εύκολο; Όχι πάντα. Πρέπει να μπορείς να παίξεις με μαεστρία. Να μην είσαι και “μανιέρα”. Και έδωσε επιτυχημένες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και καταχειροκροτήθηκε. Και απέδειξε ότι οι διψασμένοι ουρανίσκοι της μεγαλοαστικής τάξης από την οποία προερχόταν, μπορούν να βαφτίσουν τις επιθυμίες τους ιδεολογική ανταρσία. Και ενώ έπεφταν τα ξόανα των βωμών της απάτης, οι ιδεόληπτοι Έλληνες της εποχής, γνώρισαν τον σοσιαλισμό “χωρίς σοσιαλισμό” και έχασαν τους υπεσχημένους παραδείσους από τους θεούς της αποκάλυψης, δηλαδή από το τότε ΠΑΣΟΚ.

Η φράση του “τότε ΠΑΣΟΚ” έχει τη βαρύνουσα σημασία της σε σχέση με τη φράση “σημερινό ΠΑΣΟΚ”, συνιστώσα πλέον ενός περιέργου κινηματικού μορφώματος που λέγεται “Ελιά”.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ανάλαφρο ιδεολογικά, στελεχιακά και οργανωτικά, ανεξάρτητα του λιπόσαρκου αρχηγού του, ο οποίος εναγωνίως προσπαθεί να μας καταπείσει ότι δεν διαθέτει και… παχύδερμη αναισθησία!

Είχε δώσει καταπληκτικές παραστάσεις ο συγχωρημένος Ανδρέας Παπανδρέου. Έξοχος πρωταγωνιστής, με σκηνική παρουσία και μάγος της πολιτικής γλώσσας. Η γλώσσα του σπινθήριζε, είχε ευστοχία και παράλληλα απαράμιλλη αδιαφάνεια, με λυρική αισθητική. Δημιουργούσε από τα μπαλκόνια μια Ελλάδα ευδαιμονική και έναν Έλληνα ονειροβάτη. Έτσι αποπροσανατόλισε τις μάζες με δούρεια σχήματα, για να αλώσει τις Τροίες της!..

Είχε καταφέρει να φτιάξει την Ελλάδα των κατόπτρων και να ενισχύσει τον “πολιτικό αστιγματισμό” ταυτόχρονα. Οι Έλληνες, ακόμα και οι μη οπαδοί του, προσέβλεπαν στην Ιθάκη, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει. Στήθηκαν κάτοπτρα παντού, όλα παραμορφωτικά. Κοιταζόσουν φτωχός και φαινόσουν πλούσιος, άντε εν δυνάμει ευκατάστατος. Κοιταζόσουν τραμπούκος και φαινόσουν επαναστάτης και ιδεολόγος. Κλόουν και φαινόσουν επιτηδειότατος πολιτικός. Γελοίος και έβγαινες σοβαρός. Λαοπλάνος και έδειχνες σωτήρας. Αριστερός και έβλεπες μονίμως δεξιά. Μέσα σ’ αυτή την παραμορφωτική ευδαιμονία των κατόπτρων, κανένας δεν ήξερε το σχήμα του. Άσε που κοίταζες κέντρο και αλληθώριζες δεξιά και αριστερά…

Έτσι η “σοσιαλιστική μοναρχία” του Ανδρέα Παπανδρέου, με στρατηγικό σχέδιο των παραμορφωτικών κατόπτρων, κατάφερε να μπερδέψει τα πάντα και τους πάντες.

Και πολλοί απέκτησαν… παραμορφωτική αρθρίτιδα, επειδή σύχναζαν πολύ κοντά στα κάτοπτρα. Έτσι μας προέκυψε το “φαινόμενο” Κώστας Σημίτης. Κοίταζε τόσο πολύ στα κάτοπτρα, που είδε τον εαυτό του πρωθυπουργό. Και ως εκ θαύματος έγινε.

Και όχι απλώς έγινε, αλλά με την “εκσυγχρονιστική λογική” του κατόρθωσε να αυξήσει τους κομματικούς εγκάθετους στη λειτουργία και την οργάνωση του κράτους. με τρόπο μάλιστα βλακωδώς αναξιοκρατικό. Και βέβαια δημιούργησε τους μιζαποδέκτες “υπουργούς”, ενώ μας ενέταξε και στη ΟΝΕ με αλχημικές μίξεις των αριθμών και επιδεξιότητα ομολογουμένως των γλοιωδών στελεχών του και μετέπειτα υπουργών, ακόμη και πρωθυπουργών, στην Ελλάδα των μνημονίων και των κοινωνικών δακρύων…

Και τον διαδέχθηκε ο πολλά υποσχόμενος Κώστας Καραμανλής, ο οποίος αν και κάτοχος ενός βαρύφορτου πολιτικού ονόματος, σύρθηκε στην αποδοχή μιας αδιαπραγμάτευτης και αυταπόδεικτης αλήθειας: Ότι η υποτίμηση της λογικής του Έλληνα έχει όρια και η αλαζονεία της εξουσίας, υπό μορφή κακότεχνης παράστασης και εμφανούς ανικανότητας των συντελεστών της, σε συνδυασμό με την πασίδηλη “κόπωση” του πρωταγωνιστή επί της πολιτικής σκηνής, χάνει τους θεατές της φαντασμαγορίας.

Συμβάλλουν και κάποιες πολιτικές αστοχίες, εμφιλοχωρούν και κάποια “συνωμοτικά σχέδια” περί δολοφονίας του “αντιδραστικού” σε “ξένα” συμφέροντα πρωθυπουργού, οπότε ο Κώστας Καραμανλής “παραδίδει” επί της ουσίας την εξουσία στον… ανεκδιήγητο Γιώργο Παπανδρέου.

Και από τότε αρχίζει το δράμα της Ελλάδας, το δράμα της ιστορίας της.

Ο Γιώργος Παπανδρέου: Η ενσαρκωμένη αβελτερία και η μεγάλη πολιτική απάτη. Με τον “σοσιαλιστικό μονάρχη” Ανδρέα Παπανδρέου να παρακολουθεί με απορία από εκεί…. ψηλά, το “βλαστάρι” του, τον Γιώργο, όσο ήταν πρωθυπουργός να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι στις πραγματικές δημοκρατικές χώρες, όπου η δημοκρατία είναι γηγενής τρόπος ζωής και όχι εισηγμένος θεσμός, ο κοινωνικός διαχωρισμός δεν είναι διαστρωματικός και μένουν μετέωρες οι διάφορες κοινωνικές ιδεολογίες, οι οποίες όσο επιβιώνουν δημιουργούν τεχνητούς διαχωρισμούς, που υπάρχουν μόνο στα κομματικά κτηματολόγια. Πράγμα που σημαίνει, επίσης, ότι η δυναμική της κοινωνίας ωθείται από τις ψυχικές κατηγορίες που ανακάλυψε ο Φρόιντ και όχι από τις κοινωνικές κατηγορίες του Μαρξ…

Το πρόβλημα δε με τον σημερινό πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά, προϊόν των παραμορφωτικών κατόπτρων κι αυτός, είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει το τι είναι παράσταση και τι είναι πράξη. Και με τους δικούς του κομματικούς εγκάθετους, γνωστούς για τον αβδηριτισμό τους, διψασμένους ωστόσο για εξουσία και με σωρευμένες μονομανίες και ιδεοληψίες, με κατεδαφισμένο το κοινωνικό τους συναίσθημα, βρίσκεται μετέωρος μεταξύ εξουσίας και απαξίας.

Ο Αντώνης Σαμαράς πρωταγωνιστεί στο πιο… δακρύβρεχτο δράμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κι όταν συνειδητοποιήσει, αν βέβαια του το επιτρέψει η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή της προσωπικότητάς του, ότι ατυχώς τον επέλεξαν για τον απαιτητικό ρόλο του πρωταγωνστή, με συμπρωταγωνιστή μάλιστα έναν άλλο ηθοποιό τρίτης διαλογής, είναι βέβαιο ότι το δράμα θα κορυφωθεί και το αναπόφευκτο κακό θα τον οδηγήσει στην ανεπανόρθωτη δική του συμφορά…