Λίγο πριν την πυρηνική έκρηξη της Deutsche Bank στον ελληνικό… μικρόκοσμο

Εξαιρετικά ανήσυχοι οι παροικούντες τη χρηματοπιστωτική Ιερουσαλήμ παρακολουθούν, εσχάτως, τα ασφάλιστρα κινδύνου της Deutsche Bank να εκτοξεύονται στον… θεό, ιχνηλατώντας χειροπιαστό φόβο αθέτησης πληρωμών της, μετά από τα πολύ άσχημα οικονομικά στοιχεία που ανακοίνωσε.

Το 2008 φαίνεται να ξαναδείχνει τα δόντια του, αυτή τη φορά στην καρδιά της Ευρώπης και, μάλιστα, σε πιο ασταθές περιβάλλον (ιστορικά χαμηλά πετρελαίου, κλυδωνισμοί στην κινέζικη οικονομία κλπ).

Τα χρηματιστήρια αντιδρούν νευρικά και πέφτουν (όταν οι σοβαρές χώρες φτερνίζονται η Ελλάδα παθαίνει H1N1), αλλά οι Έλληνες πιστεύουν ότι το ελληνικό χρηματιστήριο πέφτει γιατί ξαφνικά θυμήθηκαν στην τούρλα του Σαββάτου οι επενδυτές ότι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση.

Όχι ότι η κυβέρνηση κάνει παπάδες, αλλά πριν λιγο καιρό ξαφνικά ένας οίκος μας αναβάθμισε στα καλά καθούμενα, κλείσαμε κάτι συμφωνίες με το Ισραήλ πρόσφατα, κάτι ψιλοεπενδύσεις μαζέψαμε και από Ιράν χθες και προχθές.

Υγιές περιβάλλον δεν το λες, αλλά περάσαμε και πιο μαύρα ζόρια.

Φυσικά δεν είμαστε καλά, αλλά και η πεφωτισμένη ελίτ που υποστηρίζει ως εξελιγμένη βερσιόν της θεωρίας του χάους α λα γκρέκα ότι, όταν η περιστέρα φοράει μαντίλα στην Τεχεράνη, γκρεμίζεται ο δείκτης στο ΧΑΑ, είναι (εκτός από πεφωτισμένη) και κομμάτι ψεκασμένη.

***

Το Βήμα έχει ανακοινώσει (σε σεμνό μονοστηλάκι, βέβαια, όχι σε πρωτοσελιδάρα) ότι εν όψει της αγωγής που κατέθεσε εναντίον του ο Κατρούγκαλος για το δημοσίευμα με τις “αποκαλύψεις” για τα εργολαβικά, θα ανασκευάσει (το Βήμα) τις αναλήθειες που περιελάμβανε το περίφημο ρεπορτάζ του Χιώτη.

Περιμένοντας να μάθουμε και εμείς που ξέρουμε τρία πράγματα από εργολαβικά και μας φαινόντουσαν *παράξενα* εκείνα τα ρεπορτάζ τα “χιώτικα”, τι και τι ήταν αναλήθεια από όλη αυτή την ιστορία που μυρίζει σπέκουλα, σκάει και το θέμα με τους μετακλητούς: φούσκωσαν, σου λέει οι της κυβέρνησης, το κράτος μετακλητούς και κακό.

Ενώ τον Σεπτέμβριο οι μετακλητοί ήταν ελάχιστοι, τον Δεκέμβριο έγιναν μιλλιούνια.

Τους απαντάνε ότι τον Σεπτέμβριο λόγω εκλογών δεν υπήρχε Βουλή, άρα δεν είχαν λόγο ύπαρξης οι περισσότεροι μετακλητοί και προσθέτουν ότι, πλέον, στον κωδικό των μετακλητών εμφανίζονται και ειδικοί επιστημονικοί συνεργάτες και ένα σωρό ακόμα κατηγορίες.

Βγάζουν τα μπακαλοτέφτερα ένθεν κακείθεν και αποδεικνύουν ότι οι μετακλητοί σήμερα είναι περίπου μισοί από ό, τι επί σαμαροβενιζέλων.

Φέρνουν για παράδειγμα τον ίδιο τον Μητσοτάκη που είχε στο υπουργείο του 50 μετακλητούς ενώ ο Βερναρδάκης μόλις δύο, αλλά τα χαλκεία που έχουν ένα χρόνο να δουν ρουσφέτι και έπαθαν το στερητικό τους, λυσσομανάνε: προχθές σου λένε διορίστηκε (άμισθος) (συνεργάτης) κάπου κάποιος που κάποτε τον είχε κοιτάξει ο Τσίπρας με συμπάθεια και αυτό είναι σκάνδαλο που καταρρίπτει το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς.

(Σημείωση: κανείς πέρα από καταγγελίες δεν προτείνει πχ κατάργηση των μετακλητών ή numerus clausus ανά υπουργείο ξέρωγω, να συμφωνήσουμε και εμείς μαζί τους.

Τρελοί είναι; Δεν τους πονάει το ρουσφέτι, τους πονάει που το ρουσφέτι που δεν ορίζουν).

***

3. Υπάρχουν διάφορες κλίμακες θράσους, υπάρχει και το θράσος του Βενιζέλου που τινάζει την κλίμακα σε τρανσουράνιο επίπεδο.

Βγήκε ο αρχιεπίσκοπος των σαμαροβενιζέλικων αντισυνταγματικοτήτων, ο ανεκδιήγητος “συνταγματολόγος” ο οποίος αντιπροήδρευε στην κυβέρνηση που έκανε το Σύνταγμα τρύπιο σώβρακο από τις απανωτές παραβιάσεις και είπε ότι η μεταφορά της αρμοδιότητας παραχώρησης συχνοτήτων από το ΕΣΡ στη Βουλή είναι.. αντισυνταγματική.

Μετά από μερικά χρόνια συστηματικής σκοποβολής πάνω στα 120 άρθρα του συντάγματος, τολμάει ο Βενιζέλος να μιλάει για παραβίασή του (και, μάλιστα, άκυρα, εξ ου και απορρίφθηκε πανηγυρικά η ένστασή του) και τον διαβάζεις και λες αφού μιλάει ακόμα ο Βενιζέλος, σωτηρία δεν υπάρχει.

Ζήτησε ακόμα ο γητευτής των νεομεταρρυθμιστών τα εξής ως προς τις άδειες των καναλιών: από τη μία, όσο το δυνατόν περισσότερες άδειες για συχνότητες (και όχι λίγες, όπως θεωρητικά θέλει η κυβέρνηση) γιατί “η αγορά θα κρίνει ποιοί μένουν ποιοί φεύγουν”.

Από την άλλη, να ληφθεί υπ όψιν από την κυβέρνηση ότι τα υπάρχοντα κανάλια έχουν χρέη στο θεό, έχουν και προσωπικό που τρώει ψωμάκι από δαύτα και πρέπει να τα σώσουμε.

Καταλάβατε: Για τα υφιστάμενα κανάλια που κάνουν ακόμα αβάντες κατά παραγγελία, δεν αποφασίζει η αγορά “ποιός μένει ποιός φεύγει”, μόνο για τα μελλοντικά.

Τα υφιστάμενα διαπλεκομενοκάναλα να τα σώσει το κράτος – πατερούλης, αλλά τα μελλοντικά θα τα ρυθμίσει άνευ ετέρου η αόρατος χειρ της αγοράς.

Και έχεις και τους fans του που αντί να παθαίνουν εγκεφαλική εκπυσοκρότηση από την σκόπιμη αντιφατικότητα του αρχηγού, στον ανεβάζουν μαγεμένοι και χαζεμένοι λες και αντί για ένα κάρο βενιζελικές *βενιζελιές*, αυτοί άκουσαν να τους παίζει το τραγούδι του ιλούβαταρ.

***

Φυσικά δεν είμαι ευχαριστημένη από την κυβέρνηση. Όχι για τους ανόητους κατασκευασμένου ανθυποσπεκουλαδορικους λόγους του μέσου πεφωτισμένου ψεκασμένου που ενημερώνεται από τα στικεράκια της ομάδας αλήθειας.

Δεν είμαι ευχαριστημένη από την κυβέρνηση γιατί δεν μπορεί να ορίσει πού πηγαίνουμε (κατανοητό), ορίζει όμως το πώς: σαν σαμαροβενιζέλοι. Και αυτό είναι ακατανόητο!

Η διαύγεια όλο και περιορίζεται (κομμάτι κομμάτι, όχι μονοκοπανιά), το Σύνταγμα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σποραδικά και εργαλειοποιημένα, κανένα νόμο για την ευθύνη υπουργών ξερωγω δεν είδαμε, ο εκλογικός νόμος συζητιέται ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις και όχι στη βάση της αποκατάστασης της αντιπροσωπευτικότητας όσο πιο ανόθευτα γίνεται.

Ύποπτες διατάξεις παραχώνονται αλλού για αλλού, ρουσφετάκια ψιλογίνονται όπου τους παίρνει και κάτι αναθυμιάσεις κακώς νοούμενης πασοκιλας ανάμεικτης με Βύρωνα Πολύδωρα (“να βολέψουμε τα δικά μας παιδιά”) ντουμανιάζουν την ατμόσφαιρα.

Θλιβερή κορωνίδα σε όλα αυτά η λειτουργία της ΕΡΤ που εξακολουθεί σταθερά να υπηρετεί με διπλωμένη μέση την εκάστοτε εξουσία: όπως μας χρέωναν ένα σκασμό λεφτά για να καλύψουν με συνεργεία και κόντρα συνεργεία τα πανηγύρια της ΟΝΝΕΔ στη Θεσσαλονίκη, έτσι και τώρα καλύπτουν τον ένα χρόνο σύριζα πχ.

Και όλα αυτά δεν είναι απειρία στην κυβερνησιμότητα, είναι βαθιά ριζωμένο μέχρι και στο υποσυνείδητο της αριστεράς κατάλοιπο της τουρκοκρατίας, που συγχέει το προσωπικό συμφέρον με το εθνικό και την εξουσία με το φέουδο και τα προνόμιά του, κατάλοιπο τόσο βαθιά χωμένο στα υλικά σύστασης του ελληνικού κράτους που, και δέκα μνημόνια αργότερα να φτάσουμε, δε θα έχουμε απαλλαγεί. Κρίμα.

***

Δεν αμφιβάλλω ότι ως χώρα είμαστε μια βαλκάνια επαρχία που βασανίζεται από ταυτόχρονα σύνδρομα ανωτερότητας και κατωτερότητας.

Δεν αμφιβάλλω ότι η μία πλευρά μας είναι οι υποψήφιες για νομπελ μυτηλινιές γιαγιάδες και η άλλη πλευρά μας είναι οι μυτηλινιοί μαγαζάτορες που χρέωναν πέντε ευρώ τη φόρτιση κινητών των θαλασσοπνιγμένων προσφύγων.

Καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε τα οικονομικά μέσα να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας το ατέλειωτο κύμα προσφυγιάς που σκάει στα νησιά μας και συνειδητοποιώ ότι η Ευρώπη θεωρεί με σκληρό μεν, ρεαλισμό δε ότι, τα ευρωπαϊκά σύνορα πρέπει να είναι χερσαία για να αστυνομεύονται, αφού τα θαλάσσια δεν μπορούν να φυλαχτούν χωρίς χρήση βίας, εξ ου και σκέφτεται να εξοβελίσει από τη Σένγκεν τη χώρα που καθιστά θαλάσσια τα κρίσιμα αυτή τη στιγμή νοτιοανατολικά ευρωπαϊκά σύνορα, δλδ εμάς.

Και εμείς και η Ευρώπη συνειδητοποιούμε ότι η συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες δεν ήταν κειμενάκι αρχών που όριζε τη συμπεριφορά απέναντι σε μια φελούκα με πενήντα ανθρώπους που θαλασσοδέρνονται μεμονωμένα, αλλά αφορά και το γιγαντιαίο τσουνάμι των ξεριζωμένων που αποφασισμένοι για ζωή ή θάνατο ρίχνονται στο Αιγαίο.

Εμείς τη συνθήκη την εφαρμόζουμε, η Ευρώπη θέλει να περιορίσει τις εις βάρος της συνέπειες από την αυτονόητη εφαρμογή της. Οκ. Ωστόσο• είμαστε μια πτωχευμένη χώρα σε τρομερη αρρυθμία.

Παιδάκια λιποθυμάνε (ναι ναι και φέτος) στα σχολεία, γονείς ζορίζονται από ταυτόχρονη μακροχρόνια ανεργία, οικογένειες ματώνουν για να σώσουν τα σπίτια τους, επιχειρήσεις κρεμάνε λουκέτα, το δημόσιο είναι ένα κανόνι έτοιμο να ξανασκάσει και, ταυτόχρονα, τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τους πρόσφυγες προς το παρόν προκλητικά μας παρακάμπτουν και κατευθύνονται στο σουλτάνο της ανατολικής όχθης.

Το γεγονός, όμως, ότι μέσα στο χάλι μας αυτό δε μας πέρασε καν από το μυαλό να κατασχέσουμε τιμαλφή, περιουσιακά αγαθά και χρήματα από τους πρόσφυγες για να αυτοχρηματοδοτήσουν την προσωρινή διαμονή τους στην πατρίδα μας, το γεγονός, δηλαδή ότι, μέσα στη λαίλαπα της μακράν χειρότερης σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες κρίσης, παραμένουμε κατά βάθος και κατά συντριπτικό μέσο όρο αυτονόητα ανθρώπινοι, είναι ένα από τα ελάχιστα νέα του τελευταίου καιρού που με έκαναν να νιώσω ειλικρινά περήφανη.