Για να παίρνουν σύνταξη οι ηλικιωμένοι πρέπει να έχουν δουλειά οι νέοι

Μέχρι και το 2010, ενώ οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες ολοκλήρωναν τις μεταρρυθμίσεις των ασφαλιστικών τους συστημάτων, στην Ελλάδα σπαταλούσαμε χρόνο σε έναν ατελείωτο διάλογο που δεν κατέληγε πουθενά.

Τα τελευταία έξι χρόνια, μετά τη χρεοκοπία και την ένταξη στα προγράμματα προσαρμογής, έχουμε δει αντίθετα έναν καταιγισμό νομικών αλλαγών και περικοπών, χωρίς συζήτηση, χωρίς στρατηγική, χωρίς κατεύθυνση.

Η επιλογή της κυβέρνησης να αυξήσει τις ασφαλιστικές εισφορές για εργοδότες και εργαζόμενους αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ασυνάρτητης και καταστροφικής τακτικής.

Για να καλυφθεί μια άμεση ανάγκη και για να διευκολυνθεί η διαχείριση του πολιτικού κόστους, προωθείται ένα μέτρο που υπονομεύει ευθέως την επιχειρηματική δραστηριότητα, την απασχόληση και κατ’ επέκταση τη δυνατότητα τροφοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος.

Η επιμελητηριακή κοινότητα, εκφράζοντας το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου, ήταν και παραμένει κάθετα αντίθετη με την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, όπως άλλωστε και με κάθε άλλο μέτρο που αυξάνει το κόστος των επιχειρήσεων και απομειώνει την ανταγωνιστικότητά τους.

Θα πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι το ασφαλιστικό δεν μπορεί να λυθεί μόνο με μέτρα που αυξάνουν τις επιβαρύνσεις.

Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση οφείλει να προχωρήσει στο πλαίσιο ενός ευρύτερου μεταρρυθμιστικού πλαισίου, με στόχο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για μια ανάγκη αυτονόητη.

Με δεδομένο ότι κάθε σύστημα συντάξεων τροφοδοτείται από την παραγωγή, για να έχουν σύνταξη οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να έχουν δουλειά τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Θα πρέπει να υπάρχουν υγιείς επιχειρήσεις, οι οποίες θα δημιουργούν βιώσιμες και καλές θέσεις εργασίας.

Κανείς δεν αγνοεί την ανάγκη για δικαιοσύνη απέναντι στους σημερινούς συνταξιούχους, οι οποίοι βιώνουν την έμπρακτη διάψευση των προσδοκιών και των υποσχέσεων, με βάση τις οποίες πλήρωναν εισφορές κατά την εργασιακή τους ζωή.

Ο στόχος για ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα συνδυάζει την κοινωνική δικαιοσύνη με την ανάπτυξη δεν είναι εύκολος. Θα έπρεπε όμως να έχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι για την Ελλάδα τα εύκολα έχουν τελειώσει. Έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη εξίσωση, η οποία μπορεί να λυθεί μόνο με ρεαλιστικό, υπεύθυνο διάλογο, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες και εμμονές.

Τα Επιμελητήρια έχουν ήδη καταθέσει συγκεκριμένο πλαίσιο προτάσεων, το οποίο μπορεί να αποτελέσει ρεαλιστική βάση συζήτησης για μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση, με κοινωνικό και ταυτόχρονα αναπτυξιακό πρόσημο. Ας κάνουμε μια νέα αρχή στο ασφαλιστικό, αναγνωρίζοντας το προφανές: ότι καλές και σταθερές συντάξεις μπορούμε να έχουμε μόνο σε μια οικονομία που ανθεί και αναπτύσσεται.