Πρώτη φορά Αριστερά ή μια άλλη Δεξιά;

Πολλοί από τους αναγνώστες των άρθρων μου, ρώτησαν αν βλέπω θετικά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και αν θα μπορούσα να σχολίαζα την κυβέρνησή του Αλέξη Τσίπρα.

Με ρώτησαν ακόμη αν υποστηρίζω ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο άλλο κόμμα.

Χωρίς ενδοιασμούς, θα αναφερθώ στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα και ΑΝΕΛ και θα παρουσιάσω τα βασικά στοιχεία του ενός έτους ΣΥΡΙΖΑ και «αριστερής κυβέρνησης».

Να προσθέσω ακόμα, ότι δεν είμαι οπαδός ούτε υπερασπίζομαι ή αντιμάχομαι κάποιο κόμμα ή πρόσωπο αλλά μόνο θέσεις και πρακτικές.

«Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω…»

Ένας χρόνος έχει περάσει από την κατάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.

Οι ελπίδες και οι προσδοκίες του ελληνικού λαού έχουν διαψευστεί και για τα πιο επουσιώδη και για τα πλέον ασήμαντα.

Για να αναρριχηθούν στην εξουσία έκαναν τα πάντα, έταζαν τα πάντα, αλλά και αθέτησαν τα πάντα.

Όχι μόνο δεν κατάργησαν το μνημόνιο αλλά φόρτωσαν και νέο μνημόνιο στο λαό που τους εμπιστεύτηκε.

Όχι μόνο δεν υιοθέτησαν τον άλλον δρόμο, αλλά προχώρησαν πιο βαθιά στη λιτότητα.

Αντί για την 13η σύνταξη που έταζαν, μειώνουν ακόμα πιο πολύ τις ήδη πολυκουρεμένες συντάξεις.

Το άνοιγμα ανάμεσα στις υποσχέσεις και την πραγματικότητα, σε καμία άλλη «μνημονιακή» κυβέρνηση δεν ήταν μεγαλύτερο μετά το 2010.

Ο Αλέξης Τσίπρας, εξελέγη, υποσχόμενος μεταξύ άλλων, την εκδίωξη της τρόικας, την ακύρωση της δανειακής σύμβασης, αυξήσεις στις συντάξεις και επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 1.300 ευρώ.

Η πραγματικότητα σήμερα είναι τελείως διαφορετική.

Η οικονομία είναι σε καθοδική πορεία.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αφού συνθηκολόγησε και παραδόθηκε αφού αθέτησε τις υποσχέσεις της και αγνόησε τους αγώνες του λαού και των στελεχών του αφού πρόδωσε το 61,5% των πολιτών που τον ενίσχυσαν για να διαπραγματευτεί και να υλοποιήσει τα υποσχεθέντα, παρακάλεσε τους Ευρωπαίους εταίρους για νέα δάνεια, με αντάλλαγμα νέο μνημόνιο, νέα βάρη και περικοπές για τους πολίτες και νέα δεσμά για την πατρίδα.

Οι συντάξεις μειώνονται περαιτέρω, το χρέος γίνεται όλο και βαρύτερο, όλο και πιο δυσβάσταχτο αλλά και ανελέητο.

Πού πήγαν τα περίφημα «αφήνουμε πίσω τα μνημόνια», «η ελπίδα έρχεται», η «σεισάχθεια», τα «όχι στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε» και οι διαβόητες «κόκκινες γραμμές»;;;

Η κυβέρνηση Τσίπρα συνεχίζει την ολοκλήρωση του καταστροφικού έργου που ανέλαβαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις μετά το 2010.

Η κυβέρνηση αυτή, έθεσε επιπρόσθετα δεσμά στην πατρίδα με το νέο μνημόνιο και τη νέα δανειακή σύμβαση. Και για να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που ανέλαβε, επιβάλλει δυσβάστακτη για τους πολίτες και καταστροφική για την οικονομία φορολογία.

Ποιος θα το περίμενε και ποιος θα το έλεγε;

Ο Αλέξης Τσίπρας, που εξελέγη Πρωθυπουργός για να νικήσει το φόβο και να θριαμβεύει η ελπίδα, να εκφοβίζει και να τρομοκρατεί τους πολίτες και να τους απειλεί ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και ότι η άλλη λύση είναι η έξοδος από το ευρώ;

Ποιος θα το περίμενε ότι θα ξανακούγαμε το βασικό επιχείρημα του Σαμαρά και του Βενιζέλου από τον Αλέξη Τσίπρα και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Πότε μας εξαπάτησε και μας πρόδωσε όλους και πούλησε λαό και αγωνιστές και με ποιο αντάλλαγμα;

Ένας χρόνος πέρασε, από την ψήφο ανατροπής του λαού, που ανέτρεψε τη δεξιά μνημονιακή διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που θέλησε να σπάσει τα μνημονιακά δεσμά του.

Και βλέπουμε ότι, ο ίδιος λαός βρίσκεται δέσμιος αδίστακτων προσώπων, που του υποσχέθηκαν απελευθέρωση και χειραφέτηση την ώρα που υπόγεια έσκαβαν τα θεμέλια των νεομνημονιακών δεσμών του.

Αυτός ο λαός δεν είναι άξιος τέτοιας μοίρας. Δεν του αναλογούν τέτοιοι εκπρόσωποι επειδή πίστεψε κι εμπιστεύθηκε εκείνους που τον πρόδωσαν.

Το μέλλον της Ελλάδας είναι σήμερα αβέβαιο. Οικονομική κρίση, υψηλή ανεργία, χαμηλή παραγωγικότητα, υστέρηση σε όλους τους τομείς, αδυναμία της Πολιτείας να αντιδράσει είναι μόνιμα φαινόμενα.

Στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική οικονομία και οι Έλληνες πολίτες, η λήψη μιας τέτοιας έκτασης δημοσιονομικών μέτρων που παίρνονται, νέες φορολογίες, περικοπή συντάξεων και μισθών και τόσα άλλα, πολύ σύντομα, δεν θα είναι πολιτικά και κοινωνικά διαχειρίσιμη.

Ακόμα και, στην περίπτωση, που υπάρξει ευρεία κοινοβουλευτική υποστήριξη, η προσπάθεια αυτή θα καταρρεύσει και μαζί με αυτήν θα παρασύρει και όλους τους πολιτικούς διαχειριστές της χώρας.

Πολλοί μιλούν για αριστερά της προδοσίας, για μία παρένθεση στην ιστορία της αριστεράς και μάλιστα σκοτεινή. Και πολλοί, που βρίσκονται στον αντίποδα της αριστερής ιδεολογίας εκφράζονται ως εξής: Σταματήστε πια να τον γλωσσοτρώτε τον Τσίπρα. Σταματήστε να τον πολεμάτε. Εγώ του είμαι ευγνώμων! Γιατί άραγε;

Για τον ίδιο λόγο που ο ίδιος ο Τσίπρας βρήκε στήριγμα για διακυβέρνηση στη δεξιότατη παράταξη ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου.

Για τον ίδιο λόγο που ο πρωθυπουργός αναζητά κάθε τόσο διεύρυνση της κοινοβουλευτικής στήριξης στα δεξιά κόμματα.

Ή μήπως, άραγε, περιμένει ο κύριος Τσίπρας από τη Νέα Δημοκρατία να υιοθετήσει θέσεις αριστερές ή φιλολαϊκές σε θέματα όπως το συνταξιοδοτικό και άλλα εθνικού ενδιαφέροντος θέματα;

Φαντάζεστε πραγματικά, τι θα συνέβαινε εάν μια κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου επεδίωκε να πριονίσει ακόμα πιο πολύ τις συντάξεις; Αίμα θα έτρεχε στους δρόμους.

Αντιλαμβάνεσθε πώς θα αντιδρούσαν οι αγρότες έτσι και οι Σαμαροβενιζέλοι αποπειρώνταν να τους φορολογήσουν;

Οι εθνικές οδοί θα έκλειναν για πάντα. Τα καράβια από την Κρήτη θα βούλιαζαν υπό το βάρος των διαδηλωτών.

Ενώ τώρα, με τον «αριστερό πρωθυπουργό» και την «αριστερή κυβέρνηση» όλα συμβαίνουν σχεδόν βελούδινα. Τα προαπαιτούμενα ψηφίζονται, το Τρίτο Μνημόνιο εφαρμόζεται, η ελληνική κοινωνία και ο λαός θα περάσουν απ’τον Προκρούστη, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με το αριστερό προφίλ, ζαχαρώνει το θύμα και κάνει άψογα και γρήγορα τη βρομοδουλειά…

Ο κόσμος όμως, παρά την επιφανειακή ανοχή του, αντιλαμβάνεται και κατά βάθος καταλαβαίνει τι γίνεται. Λείπει η σταγόνα, που θα ξεχειλίσει κάποια μέρα το ποτήρι. Αυτοί που εξαπάτησαν και πρόδωσαν λαό και αγωνιστές και μας κυβερνούν, θα εκδιωχτούν από το προσκήνιο. Το εκκρεμές θα φτάσει στο αντίθετο άκρο.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ θα περάσουν στην Ιστορία ως ένας ευεργέτης, ένας σωτήρας της Δεξιάς.

Τα μελαγχολικά αυτά γενέθλια περιγράφει ο Καβάφης, στα δικά του “Κεριά”:

Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν