Νάμαστε πάλι εδώ Ανδρέα….

Το ΠΑΣΟΚ παραμένει πολιτικό πολυεργαλείο.

Πρόσφατα μετά τον Τσίπρα κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά και άλλοι, που ουδέποτε υπήρξαν ΠΑΣΟΚ, αναφέρονται θετικά, επιχειρώντας να τους κολακεύσουν, για το έργο Υπουργών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, μη αναφερόμενοι όμως καθόλου στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.

Άλλο οι Υπουργοί … άλλο το ΠΑΣΟΚ.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχιζοφρενικό διαχωρισμό, καλοί οι υπουργοί, το ΠΑΣΟΚ όμως, στο πυρ το εξώτερο.

Όταν λοιπόν άρχισαν σιγά σιγά οι πολιτικοί μας αντίπαλοι να αναγνωρίζουν το θετικό έργο του ΠΑΣΟΚ, έστω δια των υπουργών του, κάποιοι άλλοι του χώρου, θέλουν να το καταργήσουν, να το διαλύσουν, μη αντιλαμβανόμενοι ότι προσφέρουν υπηρεσίες σ αυτούς τους νεοκόλακες που προσδοκούν στην περαιτέρω λεηλασία του, αν οδηγηθεί ουσιαστικά και τελικά σε αυτοδιάλυση.

Κάποιοι, στον δημόσιο διάλογο που έχει αρχίσει για τον αριστερό σοσιαλιστικό σοσιαλδημοκρατικό χώρο, ουσιαστικά επιθυμούν και προτείνουν διάλυση του ΠΑΣΟΚ και δημιουργία άλλου νέου κόμματος.

Στην ουσία αυτό θα συμβεί, αν αλλάξουν και όνομα και σύμβολα, έστω κι αν κρατήσουν το ΠΑΣΟΚ, ως… υποσημείωση.

Ερωτώ, σε περίπτωση που γίνουν δεκτές αυτές οι απόψεις, σε τίνος κόμματος το πολιτικό παρελθόν και η ιστορία θα ανήκουν; ο Ανδρέας Παπανδρέου η Μελίνα Μερκούρη, ο Γιώργος Γεννηματάς, ο Σάκης Πεπονής κλπ. όπως και οι μεταρρυθμίσεις, οι πολιτικές που υλοποιήθηκαν με το ΠΑΣΟΚ και άλλαξαν την χώρα, που θα ανήκουν;

Θα ήταν ενδιαφέρον πχ να βλέπαμε κάποια μέρα, ότι ο κ. Μαργαρίτης, ο κ. Θεοχαρόπουλος, ο κ. Γρυσπολάκης ο κ. Τούντας και άλλοι, θα αναφέρονταν σε όλα αυτά τα προηγούμενα ως συνέχεια, αν θα το αποδεχόντουσαν, στο πλαίσιο του νέου πολιτικού κόμματος που σχεδιάζουν. Επαναλαμβάνω ως συνέχεια και έκφραση της πολιτικής παρακαταθήκης των Ανδρέα Παπανδρέου, της Μελίνας Μερκούρη, του Γιώργου Γεννηματά, του Σάκη Πεπονή κλπ.

Το βέβαιο είναι, ότι θα επιχειρήσουν ν αφήσουν αυτήν την περιουσία του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, να την αποκόψουν από τη πολιτική της συνέχεια στο μέλλον και έτσι, να καταστήσουν το ΠΑΣΟΚ ως αντικείμενο της ιστορίας και της πολιτικής έρευνας.

Έτσι, αποκόπτοντας το ΠΑΣΟΚ από τις ρίζες του και δημιουργώντας ένα νέο πολιτικό φορέα, ενώ θα εμφανίζουν ότι κυοφορείται νεογνό χωρίς ιστορική πολιτική συνέχεια και παρελθόν, στην ουσία θα προκύψει, αν προκύψει, ένα νεογέννητο εκ γενετής γερασμένο.

Έχει ακούσει κανείς ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΔΗΜΑΡ, σε κεντρικό ηγετικό πυρήνα, να αναφέρονται επίσημα σε Ηλία Ηλιού, Λεωνίδα Κύρκο, Μπάμπη Δρακόπουλο, Γρηγόρη Φαράκο και δεν εννοώ βέβαια, στις επί μέρους αναφορές μεμονωμένων στελεχών.

Είναι προφανές ότι επιδιώκουν, ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, να «αποκομμουνιστικοποιηθεί» και το λέω καλοπροαίρετα, τους βλέπουμε όμως ιδιαίτερα να αναφέρονται στον Ανδρέα Παπανδρέου, παρά σε Χαρίλαο Φλωράκη, Κύρκο, Φαράκο κλπ και αυτό, σε μια προσπάθεια ψυχολογικής ζύμωσης της κοινής γνώμης, για να «καταλάβουν» τον συγκεκριμένο χώρο, τον σοσιαλιστικό σοσιαλδημοκρατικό χώρο, δηλαδή τον χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Στην Ιταλία που είχαμε την «ελιά», της οποίας κακέκτυπο επιχειρήθηκε να μεταφερθεί στην Ελλάδα, ήταν στο πλαίσιο μιας μεταβατικής διαδικασίας για να μετεξελιχτεί το μεγάλο κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας, σε μεγάλο σοσιαλιστικό κόμμα του δημοκρατικού κόμματος της αριστεράς.

Στην Ελλάδα όμως, τέτοιο κόμμα υπάρχει και είναι το ΠΑΣΟΚ, δεν χρειάζεται μετεξέλιξη, χρειάζεται πολιτικό εκσυγχρονισμό και σε πολιτικές θέσεις και σε θεσμικές λειτουργίες του.
Και μια παρατήρηση περί αναφορών «κόμματος του κέντρου»…

Πολιτικά στην Ευρώπη, τα λεγόμενα κόμματα του κέντρου, είναι τα φιλελεύθερα, τα οποία έχουν σχετικά περιορισμένη επιρροή, οι όποιες αναφορές περί κόμματος κέντρου για το ΠΑΣΟΚ είναι λάθος, ο χώρος μας , ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να εκφράζεται απ τη σοσιαλδημοκρατία, τον σοσιαλισμό.

Το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να γίνει πειραματόζωο η παίγνιο διαφόρων που σχεδιάζουν «πολιτικά βουντού» σε βάρος του, ούτε πρέπει να πέσει θύμα διαφόρων μικρομεγαλισμών η προσπάθειας ανιστόρητων ατομικών εγωισμών, αυτοθαυμασμού, πολιτικού ναρκισσισμού και αυτοεπιβεβαίωσης η φαινομένων που έχουν ανάγκη πολιτικής ψυχανάλυσης .

Και ένα ακόμη μήνυμα προς το ΠΑΣΟΚ.

Η τραγική αποτυχία του Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οδηγεί σε ραγδαίες αλλαγές στο πολιτικοκοινωνικό σώμα.

Το αίτημα να φύγει ο Τσιπρας και η κυβέρνησή του, συνεχώς εξαπλώνεται και τείνει να γίνει «τυφλό», δηλαδή χωρίς πολιτική προτίμηση, απλά να φύγει ο Τσίπρας.

Πρέπει να αντιληφθούν στο ΠΑΣΟΚ, ότι η πολιτική αναδιάταξη είναι ραγδαία, οι καιροί δεν περιμένουν.

Το κλίμα μάλιστα που συντηρούν κάποιοι για τον ρόλο Μητσοτάκη και εννοώ από τον περιρρέοντα χώρο του ΠΑΣΟΚ, οδηγούν αρκετούς στην απολίτικη εκδοχή, ότι η λύση της απομάκρυνσης Τσίπρα, είναι ο Μητσοτάκης.

Αυτή η ρηχή ερμηνεία αντιμετώπισης σοβαρών πολιτικών προβλημάτων, είναι τραγικά λαθεμένη και πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι αγνοεί το πώς εξελίσσονται οι πολιτικοκοινωνικές διεργασίες.

Τώρα γίνονται οι πολιτικές, κοινωνικές αναδιατάξεις και ανακατανομές, τώρα οφείλει, χωρίς καθυστέρηση, να παρέμβει το ΠΑΣΟΚ.

Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό, ότι αυτές οι ατέρμονες διαδικασίες, με διάφορες μικροομάδες και παρεούλες, που περισσότερο μοιάζουν με διαδικασίες διευθέτησης προσωπικών στόχων και φιλοδοξιών, παγιδεύουν το ΠΑΣΟΚ, δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον το οδηγούν σε στασιμότητα.

«Το προξενιό της … Άννας» όπως και οι διάφοροι προξενητάδες, δεν οδηγούν επίσης πουθενά, το έχει δείξει το πρόσφατο παρελθόν και πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο μοναδικός πολιτικός «προξενητής» είναι ο λαός, ο ίδιος προξενεύει τον εαυτό του και κανένας άλλος.

Δεν είναι πολύς ο χρόνος που ο Λυκούδης αποτελούσε «πολύφερνη νύφη» για τους 58 και την ελιά, αλλά και ο Ανδρέας Παπαδόπουλος… «υποψήφιος» επικεφαλής των 58 και άλλα πολιτικά ευτράπελα.

Στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να καταλάβουν, ότι στην πολιτική υπάρχουν και οι «γκρουπουσκουκιάρηδες», που μόνο ζημιά προκαλούν, είτε είναι εξωτερικά γκρουπούσκουλα είτε εσωκομματικές ομαδούλες η και ομάδες, με κοινό χαρακτηριστικό το «σύνδρομο του πολιτικού αυτισμού».

Το πολιτικό «πολιεργαλείο» είναι το ΠΑΣΟΚ, αυτό πρέπει να περάσει άμεσα ρεκτιφιέ με πρόσωπα νέα, ικανά, νέους σύγχρονους θεσμούς εσωτερικής λειτουργίας, νέο σύγχρονο εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα.

Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι, ότι αυτός είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος και να προσφέρουν τις δυνατότητές τους σε μια κοινή προσπάθεια χωρίς όρους και προαπαιτούμενα.