Έβγαλαν ρίζες η παθητικότητα, η ανοχή και η ευπιστία μας…

Η κυριακάτικη άθλια εικόνα στη Βουλή, κατά την ψήφιση ενός ακόμη επονείδιστου πολυνομοσχεδίου, δεν ήταν απλώς κατώτερη κάθε λαϊκής προσδοκίας.

Κατέδειξε ότι πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, συνέταιροι στην νομή της εξουσίας, είναι αδίστακτοι στην “εξυπηρέτηση” με εκπτωχευτικές μονομέρειες και κυνισμό της επικαιρικής σκοπιμότητας, ενώ στη αντίπερα όχθη των κυβερνητικών εδράνων, κυρίως στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατεγράφη η μονομερής επιδίωξη με επιπόλαιες αντιδράσεις και παραπλανητικές αυταπάτες.

Μια “εικόνα” κοινοβουλευτικής διαδικασίας, τούτες τις ώρες τις εναγώνιες που διέρχεται η ελληνική κοινωνία και το έθνος, που συνθλίβει την ψυχή του σκεπτόμενου Έλληνα ανάμεσα στις φοβερές μυλόπετρες του χθες, του σήμερα και του αύριο.

Ανάμεσα στα δυσβάστακτα προβλήματα της καθημερινότητας, στις πολιτικές πεποιθήσεις που είναι ξεθρονιασμένες θρησκείες και στην αφείδωλη πολιτική γελοιότητα. Με αποτέλεσμα η αδράνεια της κοινωνίας μπροστά σ’ αυτό το πολιτικό σύστημα που όζει πτωμαίνης, να εξελίσσεται στον ευτελέστερο από τους θανάτους…

Όσο περνά ο καιρός, η ελληνική κοινωνία βυθίζεται στην ασημαντολογία της κυβερνητικής αθλιότητας, διανθισμένης με “μπόλικη” κοροϊδία, στα όρια πλέον της πολιτικής απάτης.

Όσο περνά ο καιρός, μια ατμόσφαιρα κατάθλιψης πιέζει τα πιο ευγενή πνεύματα του τόπου τούτου, γιατί βιώνουν τη δραματική περίοδο που η χώρα καταβυθίζεται στο σκότος μιας πολιτικής τυραννίας με επίχρισμα δημοκρατικής νομιμότητας. Και γιατί είναι εμφανές ότι η παθητικότητα, η ανοχή, η ανασφάλεια, ο πανικός που τόσο συστηματικά ενσπείρεται ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, ως απότοκος της ευπιστίας των πολιτών, απέκτησαν ρίζες που επεκτείνονται καλύπτοντας κάθε λογική θεώρηση των πραγμάτων.

Όσο περνά ο καιρός, τα οργανωμένα συμφέροντα ενσαρκώνουν μεταποιημένα κίνητρα συναισθηματικά. Το πάθος της κομματικής και προσωπικής πλεονεξίας, λόγου χάρη, ή του εξουσιασμού, μεταμφιέζονται σε σχηματισμούς πολύπλοκους, μηχανισμούς που λειτουργούν με ακρίβεια μαθηματική. Υπερβολές του γράφοντος θα αντιτάξουν κάποιοι αβέλτεροι “βολεμένοι” ή μονίμως φοβισμένοι και παγιδευμένοι στην ανυπαρξία επιτευγμάτων. Και δεν βλέπουν ότι όσο περνά ο καιρός, κυριαρχεί ο ψυχρός λογισμός. Και ψυχρός λογισμός σημαίνει όχι μέτρο και σωφροσύνη, αλλά αδιαφορία, αναλγησία, άκαρδος υπολογισμός εκ μέρους των κρατούντων.

Όσο περνά ο καιρός, τρεφόμαστε με προσδοκίες και αυταπάτες, μεταθέτουμε τις ευθύνες σε αφαιρέσεις και ισορροπούμε ως αντικείμενα μιας μεγάλης πλάνης.

Όσο περνά ο καιρός, ο Έλληνας εμφανίζεται σαν κτυπημένος από μιαν οντολογική κατάρα να είναι σκλάβος της ευτέλειας της πολιτικής, η οποία είναι ανίκανη να λυτρωθεί από ιδιοτέλειες, γελοία πάθη και εξευτελιστικές αναπηρίες.

Υπερβολές και διάχυση “μαυρίλας” από τον γράφοντα; Ναι, ε; Από ποιους αυτό το ερμαφρόδιτο συμπέρασμα; Από τους “βλέποντες και μη ορώντες”; Από τους ασπόνδυλους των διαπλεκόμενων μίξεων στο χώρο της πολιτικής; Από αυτούς που η γνωστική θέση “άνθρωπος το παν” αποτελεί άγνωστη έννοια; Όμως, αν ήταν και δική τους θέση, θα σήμαινε και κατάργηση του κατεστημένου παιχνιδιού με μια εν δυνάμει άρνηση του συστήματος. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι πολιτικοί χρησιμοποιούν κατ’ εξοχήν γλωσσικούς κώδικες, που δημιουργούν κρυπτικό και αδιαφανές λεξιλόγιο…

Όσο περνά ο καιρός, το δόγμα “Η Ελλάδα δεν πεθαίνει” θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο, γιατί αποτελεί το θεμέλιο της “εθνικής παραίσθησης” σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες. Οσο περνά ο καιρός, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες ότι δεν έχουμε τα χρονικά περιθώρια να παρακολουθούμε τις εξελίξεις παθητικά από την “κλειδαρότρυπα” ως… οφθαλμόπορνοι. Και να ανεχόμαστε την ινσουίτικη και ταρτούφικη αντίδραση των πολιτικών της απάτης σε σύζευξη μάλιστα με τους δημοσιογράφους των περιχαρακωμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.