Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Μα… ο κ. Προβόπουλος, φυσικά!

Αν ρωτούσαμε τυχαία ένα πολίτη στο δρόμο ‘ποιος είναι ο Κυβερνήτης της Ελλάδος’ αυθορμήτως θα απαντούσε ‘ο κύριος Σαμαράς’. Η απάντηση όμως θα ήταν λάθος.

Πρωθυπουργός της Ελλάδος είναι ο κύριος Σαμαράς, όμως Κυβερνήτης της Χώρας είναι ο κύριος Προβόπουλος, Διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Αθήνα (ΕΚΤ Αθήνας), γνωστή από παλιά ως Τράπεζα της Ελλάδος. Αυτή είναι η σωστή απάντηση.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κύριος Σαμαράς, η Κυβέρνηση του, το Κοινοβούλιο, τα πολιτικά κόμματα, ο Αλέξης, ο Φώτης, ο Ευάγγελος, ο Σταύρος, η Ελιά, ακόμα και η Δικαιοσύνη, είναι όργανα του κυρίου Προβόπουλου για την υλοποίηση της πολιτικής που χαράζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο διοικητής της ο κύριος Ντράγκι, αφεντικό του κυρίου Προβόπουλου, με τη συνεργασία της κυρίας Μέρκελ, για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Αυτή είναι η αλήθεια.

Άραγε μπορεί να αποδειχθεί αυτός ο ισχυρισμός;

Ας πάρουμε τέσσερα θέματα που τα μοιραζόμαστε όλοι οι Έλληνες και ας δούμε αν οι λύσεις που εφαρμόζονται είναι λύσεις που υποδεικνύει η Κυβέρνηση ή ακόμα και τα πολιτικά κόμματα ή είναι λύσεις που έρχονται από τον κύριο Προβόπουλο με άλλα λόγια από τους Τραπεζίτες της ΕΚΤ.

1) Η ανεργία είναι το πρώτο θέμα υποθέτω που αντιμετωπίζει κάθε ελληνική οικογένεια.

Τα νέα παιδιά δεν βρίσκουν δουλειά, πάρα πολλά φεύγουν για έξω, οι γυναίκες είναι τα επόμενα θύματα αυτής της κατάστασης, δουλειές κλείνουν.

Ήδη οι πραγματικοί άνεργοι ανέρχονται στα δυο εκατομμύρια. Με άλλα λόγια η παραγωγική ικανότητα δυο εκατομμυρίων ανθρώπων χάνεται κάθε μέρα για την ελληνική κοινωνία.

Ενώ κάθε εχέφρων θα περίμενε μια άλλη πολιτική να εφαρμοστεί, πολιτική δημιουργίας θέσεων εργασίας, εν τούτοις η πολιτική δημιουργίας ανεργίας συνεχίζεται απρόσκοπτα. Γιατί άραγε;

Η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι ο ευρωπαϊκός νότος και η Ελλάδα γνώρισαν μια ψεύτικη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια μέσω δανεισμών που τελικά έθεσε σε κίνδυνο την αξία του ευρώ.

Κατά συνέπεια η οικονομία της Ελλάδος θα πρέπει να επιστρέψει στα φυσικά παραγωγικά της όρια με όποια ανεργία αυτό συνεπάγεται.

Με άλλα λόγια, θα εργάζονται τόσοι άνθρωποι όσοι ακριβώς μπορούν να συνδυαστούν με το υλικό κεφάλαιο της χώρας.

Έτσι θα μπουν οι βάσεις για μια υγιή ανάπτυξη της χώρας μακροχρονίως, που δεν θα θέτει σε κίνδυνο την αξία του ευρώ. Τράπεζες και ο καλός καπιταλιστής θα μεριμνήσουν γι αυτό.

(Ρεφραίν) Αυτή η πολιτική εκπορεύεται από την ΕΚΤ που της έχουμε αναθέσει να προστατεύει το ευρώ, αποστέλλεται στην ΕΚΤ της Αθήνας και εκτελείται από τα κόμματα του ευρώ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ελιά, κ.τλ., που σε μια επίφαση Δημοκρατίας τσακώνονται στις λεπτομέρειες.

2) Παράλληλα, παρατηρούμε την μείωση των μισθών, των μεροκάματων, των συντάξεων.

Η κατανάλωση έχει μειωθεί δραματικά, οι επενδύσεις επίσης, ο δείκτης μιζέριας της ελληνικής κοινωνίας έφτασε στο 160%, οι εξαγωγές επίσης μειώθηκαν το 2013 παρά την δραματική μείωση του εργατικού κόστους.

Ενώ κάποιος θα περίμενε μια πολιτική συγκράτησης των μισθών και των ημερομισθίων εν τούτοις αυτή η πολιτική μείωσης συνεχίζεται. Γιατί άραγε;

Σύμφωνα με το σκεπτικό της ΕΚΤ το μέτρο μείωσης των αμοιβών γενικώς είναι μέτρο αναπτυξιακό! Εφ’ όσον υπάρχει ανεργία, δηλαδή υπερβάλλουσα προσφορά εργασίας, αυτή ωθεί στη μείωση των πραγματικών μισθών που σπρώχνει μετά τις επιχειρήσεις να αυξήσουν την ζήτηση για εργασία, και έτσι μειώνεται η ανεργία!

Αυτό λέγεται και αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας.

Αν αυτό επιδιώκετο μέσω της αύξησης της ενεργού ζητήσεως θα έφερνε πληθωρισμό, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της ΕΚΤ, που θα έθετε σε κίνδυνο την αξία του ευρώ.

Αν η πολιτική αυτή άμεσα δεν αποδίδει, αυτό σημαίνει ότι η αγορά εργασίας δεν είναι αρκετά ευέλικτη και ότι υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω μείωση των αμοιβών και κατάργησης εργατικών δικαιωμάτων.

Φυσικά πάντα θα υπάρχει ένα ποσοστό ανεργίας, αρκετά υψηλό να αποθαρρύνει τις εργατικές διεκδικήσεις, που φέρνουν πληθωρισμό και άρα υπονομεύουν την αξία του ευρώ.

Οίκοθεν νοείται ότι ένα τέτοιος εφεδρικός στρατός αποτροπής αύξησης των μισθών αποτελούν οι παράνομοι μετανάστες που πολλά κόμματα προστατεύουν λόγω ανθρωπισμού (εύγε), ξεχνώντας τον ανθρωπισμό προς το ντόπιο εργατικό δυναμικό (πάλι εύγε για τον δούρειο ίππο της πολιτικής του μπάχαλου. Αν δεν κοιτάξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει….).

(Ρεφραίν) Αυτή η πολιτική επίσης εκπορεύεται από την ΕΚΤ που της έχουμε αναθέσει να προστατεύει το ευρώ, αποστέλλεται στην ΕΚΤ της Αθήνας και εκτελείται από τα κόμματα του ευρώ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ελιά κτλ, που σε μια επίφαση Δημοκρατίας τσακώνονται στις λεπτομέρειες.

3) Το νόμισμα το εκδίδει η ΕΚΤ είναι ιδιωτικό.

Για να ζητείται, ως ιδιωτικό νόμισμα, θα πρέπει να έχει τις ιδιότητες του χρυσού και να τις διατηρεί πάντοτε.

Λογική συνέπεια της ιδιωτικοποίησης του χρήματος είναι η ιδιωτικοποίηση του κράτους, δηλαδή το κράτος να μην μπορεί να εκδώσει χρήμα, να έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να ασκεί εισοδηματική πολιτική που δεν θα προκαλεί πληθωρισμό.

Εφ’ όσον έχει δανειακές ανάγκες το κράτος, θα πρέπει να ικανοποιεί τα κριτήρια των τραπεζών για δανεισμό.

Το κράτος για να μπορεί να χρηματοδοτηθεί και για να μην συσσωρεύει χρέη θα πρέπει να καταστρέφει τόση ζήτηση (να φορολογεί άγρια) ή να δαπανά τόσο ώστε να προσαρμόζει την ανεργία στο φυσικό της επίπεδο που αντιστοιχεί σε μηδενικό πληθωρισμό.

Με άλλα λόγια τα κράτη στην ευρωζώνη θα πρέπει σταδιακά να αυτοδιαλύονται, εν ονόματι του ευρώ και του τραπεζικού συστήματος, και οτιδήποτε έχει σχέση με την προστασία της εργασίας, υγείας, πρόνοιας, παιδείας, πολιτισμό, κουλτούρας, γλώσσας, προστασίας του πολίτη, δημόσια έργα, θα πρέπει να αφεθεί στις ελεύθερες αγορές με στόχο πάντα την προστασία της αξίας του ευρώ που κάποιοι κατέχουν και εφαρμόζουν.

Οι αγορές ταυτοχρόνως υποτίθεται ότι ισορροπούν εκεί που προκύπτει η μεγίστη ωφέλεια των Λαών.

Επειδή αυτό είναι ιστορικά και επιστημονικά λανθασμένο οι χώρες σε λίγο θα έχουν την μορφή κατακτημένων και λεηλατημένων χωρών.

(Ρεφραίν) Και αυτή η πολιτική εκπορεύεται από την ΕΚΤ που της έχουμε αναθέσει να προστατεύει το ευρώ, αποστέλλεται στην ΕΚΤ της Αθήνας και εκτελείται από τα κόμματα του ευρώ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ελιά κτλ, που σε μια επίφαση Δημοκρατίας τσακώνονται στις λεπτομέρειες.

4) Ένα από μεγαλύτερα θέματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι το πρόβλημα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, το πρόβλημα της πρώτης κατοικίας που κινδυνεύει από τις τράπεζες, και οι καταχρεωμένες επιχειρήσεις.

Σαν θέμα είναι εξόχως πολιτικό. Φυσικά έστερξε έστω και αργά ο Κυβερνήτης της Χώρας, ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος, με την δέουσα ευαισθησία, να βγάλει μια εγκύκλιο πρόσφατα, που καθορίζει διαδικασίες για την αναδιάρθρωση των χρεών φυσικών προσώπων και εταιριών. Την υλοποίηση θα την δούμε στο μέλλον, έχουμε χρόνο.

Φυσικά αυτό έγινε για να τελειώνουμε κάποια στιγμή με την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, που έχουν καταντήσει βαρέλι δίχως πάτο και κάθε τόσο φορολογούμαστε για να τις σώσουμε.

Επίσης έχουμε γίνει, χωρίς να το θέλουμε, και μέτοχοι για να μας πάρουν και από τις καταθέσεις μας, κάτι για την σωτηρία τους, αν χρειαστεί. Είναι μια άλλη πολιτική προστασίας του ευρώ.

(Ρεφραίν) Επίσης και αυτή η Πολιτική εκπορεύτηκε από την ΕΚΤ, ήρθε στην ΕΚΤ Αθήνας και εκτελείται από τα κόμματα του ευρώ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ελιά κτλ, που σε μια επίφαση Δημοκρατίας τσακώνονται στις λεπτομέρειες. Στην Ιατρική αυτοί οι φορείς λέγονται ξενιστές της ευρωπανούκλας.

Τι μας λένε τα παραπάνω με τρεις λέξεις; Ότι η Κυβέρνηση της Αθήνας, η όποια Κυβέρνηση της Αθήνας, μπορεί να εκτελεί μια και μόνο πολιτική, όντας μέσα το ευρώ, την εισοδηματική πολιτική και αυτή προς τα κάτω, μπας και πάθει γρίπη το ευρώ.

Κατά συνέπεια στις προσεχείς ευρωεκλογές ουσιαστικά ψηφίζουμε για τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο αρωγό του Κυβερνήτη κυρίου Προβόπουλου, που θα μπορεί αυτή την πολιτική να την φέρει σε πέρας. Τις άλλες πολιτικές, δημοσιονομική, συναλλαγματική, δασμολογική, νομισματική, που έχει κάθε κυρίαρχο κράτος ασκεί, τις έχουμε αναθέσει στην ΕΚΤ. Καλά να πάθουμε.

Επειδή τα παραπάνω συνιστούν καταστροφή του Κράτους μας, του Έθνους μας και της Ελλάδας θα πρέπει να ενισχύσουμε τα αξιοπρεπή κινήματα και κόμματα της Δραχμής με κάθε τρόπο, και αυτά με την σειρά τους ας αφήσουν κατά μέρους τις μικρόνοους ηλίθιους εγωισμούς τους. Πρωταρχικό μας καθήκον είναι η επάνοδος στο Εθνικό μας Νόμισμα.