Το μέλλον μας είναι στην Ευρώπη αλλά εκτός ευρώ!

Πολλοί συμπατριώτες μας, κατηγορούν εμάς τους οπαδούς της επιστροφής στο Εθνικό μας Νόμισμα, ότι επιδιώκουμε να αποκλείσουμε την χώρα από το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ότι η επιλογή μας θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερα δεινά στη πατρίδα μας.

Θα ήθελα να διαβεβαιώσω τον καθένα ξεχωριστά ότι καμία τέτοια πρόθεση δεν υπάρχει και ότι έχουμε βαθιά πίστη ότι το μέλλον μας θα είναι κοινό με αυτό των άλλων Ευρωπαϊκών Λαών.

Η αντίθεση μας προς την παρούσα δομή της ΕΕ, που είναι πέραν των ονείρων των Πατέρων της ΕΕ, μας επιβάλλει να πιστεύουμε ότι πρέπει να αποχωρήσουμε από την ευρωζώνη, αλλά όχι από την ΕΕ. Η σημερινή κατάσταση επιφυλάσσει ένα εφιαλτικό μέλλον για την Ελλάδα και ωθεί τα πράγματα, η Ευρώπη να φθάσει στους ιδιοτελείς εθνικισμούς του 1930, που την οδήγησαν σε καταστροφή.

Η κρίση που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 2008 αποκάλυψε πανηγυρικά ότι όλη η δομή της ευρωζώνης πάσχει στο επίπεδο της διανοητικής σύλληψης, στο επίπεδο της ηθικής υπόστασης, και στο επίπεδο της μακροοικονομικής εφαρμογής. Αν αυτά ισχύουν, τότε η αποτυχία αυτή μας αναγκάζει εξ αντικείμενου να διορθώσουμε το λάθος.

Έως ότου όμως το διορθώσουμε, που σημαίνει κόντρα με τεράστια συμφέροντα, στο ενδιάμεσο, δεν υπάρχει κανείς λόγος να πεθάνουμε από ανόητους εθνικισμούς, από ηλίθιες φιλοδοξίες ή από την ακόρεστη αρπακτικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η διανοητική σύλληψη του εγχειρήματος της ευρωζώνης στηρίζεται στην υπόθεση ότι οι άνθρωποι, οι επιχειρήσεις, τα κράτη και κάθε οντότητα επιδιώκουν την μεγίστη ωφέλεια για τον εαυτό τους, αδιαφορώντας για τους άλλους, και ότι ένα αόρατο χέρι στο τέλος, αυτή την αχαλίνωτη επιθυμία την ισορροπεί, ώστε ο καθένας ξεχωριστά και η κοινωνία να έχουν την μεγίστη ωφελιμότητα.

Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μια μεγάλη αγορά, που έχει μέσα της επί μέρους αγορές, τις οποίες θα πρέπει ελεύθερα να τις αφήσουμε να λειτουργούν.

Δεν υπάρχει εδώ κοινωνία, ανθρώπινοι θεσμοί ή οτιδήποτε άλλο παρά μόνο οικονομικά δρώσες δυνάμεις και κάθε δίκαιο παράγεται με βάση αυτές τις δυνάμεις.

Αν παρ’ ελπίδα οι αγορές δεν ισορροπήσουν αυτό σημαίνει ότι το κράτος κάπου παρενέβη και έκανε την ζημιά. Άρα το κράτος θα πρέπει να τεθεί μακράν των αγορών και το μόνο που έχει να κάνει είναι να δημιουργεί όρους ασφάλειας για την απρόσκοπτη λειτουργία τους.

Ο παραπάνω ισχυρισμός αντιβαίνει όλες τις ανθρωπιστικές αρχές του Δυτικού Πολιτισμού. Μας εισάγει σε μια δαρβίνεια ζούγκλα και νευτώνεια αντίληψη για την οικονομική ιστορία.

Η σύλληψη της ιδέας των αποτελεσματικών αγορών είναι εσφαλμένη και ιστορικά. Έχει αποδειχθεί από την κρίση του 1929, όπου και τότε η ζούγκλα είχε επικρατήσει, ότι οι ελεύθερες αγορές μόνο καταστροφή μπορούν να φέρουν.

Η αποτυχία της σύλληψης σήμερα είναι ακόμα πιο κραυγαλέα. Οι οικονομολόγοι αυτής της θέσης, οι νεοφιλελεύθεροι, δεν μπορούν ακόμα να μας εξηγήσουν πως επήλθε η κρίση του 2008, και πως οι αγορές ακόμα δεν μπορούν να αυτορυθμιστούν.

Η ηθική υπόσταση του συστήματος στηρίχτηκε και δέθηκε με την έννοια του άπληστης απόκτησης του πλούτου και της αγχώδους κατανάλωσης ως αυταξίας.

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές αφέθησαν εκτός παντός ελέγχου αφού οι αγορές αυτορυθμίζονται. Οι τραπεζίτες τοποθετήθηκαν στην κορωνίδα της κοινωνικής ζωής, περιφρονώντας κάθε έννοια δημοκρατίας. Σε αυτούς ανατέθηκε η δημιουργία και η διαχείριση του χρήματος.

Αποτέλεσμα, μετέτρεψαν το τραπεζικό σύστημα σε καζίνο. Όταν ήρθε η κατάρρευση του 2008, όχι μόνο δεν ζήτησαν συγγνώμη, που δεν έκαναν καλά την δουλειά τους, αλλά τις ζημιές, κάλεσαν τους λαούς να τις καλύψουν φορολογώντας τους και καθυβρίζοντάς. Νωποί είναι στ’ αυτιά μας οι χαρακτηρισμοί Γουρούνια, Γύφτοι και Τεμπέληδες για τους Λαούς του Νότου.

Τέλος στο μακροοικονομικό επίπεδο απέτυχαν, αφού εισήγαγαν ένα νόμισμα που δεν μπόρεσε να διατηρήσει την συνολική ζήτηση σε όλη την ευρωζώνη έτσι ώστε η οικονομική δραστηριότητα να διατηρήσει την πλήρη απασχόληση.

Το ευρώ όχι μόνον δεν το έκανε αυτό αλλά δίχασε την Ευρώπη σε εκμεταλλεύτριες και εκμεταλλευόμενες χώρες. Την αξία του ευρώ την όρισαν να είναι αντιστρόφως ανάλογη της λιτότητας και της ανεργίας. Εδώ η αποτυχία ήταν πλήρης. Η σύλληψη ήταν διανοητική ξεφτίλα.

Αυτή η Ευρώπη είναι η Ευρώπη των Τραπεζιτών και των διεθνών ραντιέριδων και κερδοσκόπων και δεν έχει καμία σχέση με τους Ευρωπαίους που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, συνετά και απλά.

Ονειρευόμαστε μια καλύτερη Ευρώπη που δεν θα στηρίζεται στις υποθέσεις της δαρβίνειας ζούγκλας και της Νευτώνιας Μηχανικής.

Η ανθρώπινη ζωή είναι αβέβαιη και μη καθορισμένη από φυσικούς νόμους. Θέλουμε να στηρίζεται πάνω σε θεσμούς συνεργατικούς που θα μπορούν να αντιμετωπίσουν το άγνωστο και το ανεπίγνωστο.

Ονειρευόμαστε μια Ευρώπη που η ζωή του ανθρώπου δεν θα εξαντλείται στην απόκτηση πλούτου αλλά στο να ζει καλά. Και τέλος ονειρευόμαστε μια Ευρώπη που το νόμισμά της δεν θα είναι αποθησαυριστικό αλλά αναπτυξιακό.

Γι αυτή την Ευρώπη θα αγωνιστούμε, αλλά παράλληλα θα αγωνιζόμαστε και για την δική μας ζωή.

Επειδή η ζωής μας είναι μια φορά, και έως ότου οι συνθήκες ωριμάσουν, καλό είναι να επιστρέψουμε στη πατρώα δραχμή όπου θα είμαστε εμείς οι Έλληνες αφεντικά στον τόπο μας και δημιουργοί της Ιστορίας μας.